Ο νόμος 1700/87 - γνωστός ως «νόμος Τρίτση» - καθώς και ο νόμος 1811/88, καθόριζαν τις ρυθμίσεις που θα έπρεπε να έχουν, εδώ και 13 χρόνια, επιβληθεί στο θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Σύμφωνα με τις εν λόγω διατάξεις, η Εκκλησία υποχρεούτο να παραχωρήσει την περιουσία που βρίσκεται στα χέρια της, ενώ θα διατηρούσε ένα κομμάτι για την κάλυψη των αναγκών της. Για το σκοπό αυτό προβλεπόταν ότι θα οριζόταν ειδική επιτροπή ανά νομό, που θα επέβλεπε το όλο θέμα της παραχώρησης της εκκλησιαστικής περιουσίας και στην οποία επιτροπή θα συμμετείχαν εκπρόσωποι της κατά τόπο μονής. Οι επιτροπές αυτές δε συγκροτήθηκαν ποτέ, παρά το γεγονός ότι 149 Μονές υπέγραψαν τη σύμβαση με το Δημόσιο, το 1988, για την παραχώρηση της δασικής και χορτολιβαδικής έκτασης που έχουν στην κατοχή τους.

Η συμφωνία έγινε μετά από απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Η σύμβαση δεν τηρήθηκε. Μερικά δε χρόνια αργότερα 8 μονές (από αυτές οι 5 δεν είχαν υπογράψει τη συμφωνία με το Δημόσιο) κατέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, διεκδικώντας το αστρονομικό ποσό των 8 τρισεκατομμυρίων δραχμών στην περίπτωση που το Δημόσιο θα έπαιρνε την περιουσία τους και θα έθιγε, όπως έλεγαν, το «ιδιοκτησιακό καθεστώς» τους. Σημειωτέον ότι με βάση το νόμο, από τη στιγμή της υπογραφής της συμφωνίας και εφόσον θα περνούσε ένα 6μηνο, αν οι μονές δε συμμορφώνονταν με τις διατάξεις, το Δημόσιο θα μπορούσε να θέσει την περιουσία υπό την κυριότητά του, μονομερώς. Προφανώς καμία από τις διατάξεις δεν τηρήθηκαν (ούτε η τελευταία).

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ενώ δικαίωσε τις 5 μονές που δεν είχαν υπογράψει τη σύμβαση (τους επιδίκασε ποσό 3 τρισ. (!) από τα 8 που διεκδικούσαν στην περίπτωση που το Δημόσιο ασκήσει τα δικαιώματά του επί της περιουσίας) απέρριψε το αίτημα των υπόλοιπων 3 μονών που είχαν συμφωνήσει με το κράτος να παραχωρήσουν την περιουσία τους. Γεγονός που σημαίνει ότι για τις 149 μονές που είχαν αποδεχτεί τις αποφάσεις του 1987 και του 1988, το κράτος θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να θέσει σε εφαρμογή το νόμο. Αλλά...

Τέλος, ανεφάρμοστη παραμένει και η άλλη διάταξη του «νόμου Τρίτση». Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, τα εκκλησιαστικά συμβούλια (μητροπολιτικά συμβούλια κλπ) θα απαρτίζονταν και από λαϊκά μέλη, τα οποία θα εκλέγονταν από μυστική ψηφοφορία μεταξύ των ενοριτών. Το μέτρο αυτό, η είσοδος δηλαδή του λαϊκού στοιχείου στο «άβατο» της εκκλησιαστικής εξουσίας, προκάλεσε τη μήνιν των ιεραρχών, που και τότε είχαν προβεί σε «λαοσυνάξεις».

Τελικά, όπως είπαμε, ο νόμος έμεινε στα χαρτιά, αφού μετά από συνάντηση των Α. Παπανδρέου και Σεραφείμ, τότε, το θέμα «έκλεισε».