Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας απασχολεί τα εκκλησιαστικά και τα πολιτειακά όργανα εδώ και... αιώνες. Για να μπορέσει η Εκκλησία να διασφαλίσει την απρόσκοπτη κατοχή αυτής της περιουσίας, προέβη ακόμα και στην εκπόνηση κανονιστικών διατάξεων, που ανάγονται στο 14ο αιώνα!

Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι για το τόσο... ευαίσθητο αυτό θέμα εκδόθηκε μέχρι και Συνοδική Πράξη, το 1365, «κατά των αποσπώντων τα προσήκοντα της αγίας του Θεού εκκλησίας κτήματα τε και πράγματα». Εκτοτε ορίζεται ότι «επί συστάσει και διαμονή των εκασταχού κατά πόλεις και χώρας των αγιοτάτων Μητροπόλεων και εκκλησιών και κτήματα και πράγματα ταύτας προσεκυρώθησαν (...) άτινα εισίν ανακείμενα και αφιερωμένα Θεώ. Διά ταύτα οι θείοι και φιλευσεβείς νόμοι και ιεροί κανόνες μετά πολλής αυθεντίας ορίζονται, ίνα τα ταις εκκλησίαις Θεού αφιερωθέντα πράγματα μένωσιν αναφαίρετα και αναπόσπαστα εις το διηνεκές, οις αφιέρωνται...».

Ας σημειωθεί ότι οι παραπάνω αποφάσεις δεν παραλείπεται να μνημονεύονται έως σήμερα, με στόχο, προφανώς, την επισήμανση της «θείας βούλησης» για τη διατήρησή της στο «διηνεκές»...