Είναι τα παιδιά των 70.000 που συνωστίζονται στα γραφεία των βουλευτών της ΝΔ, όπως χτες στου ΠΑΣΟΚ, για ένα ρουσφέτι. Είναι τα παιδιά που μαθαίνουν απ' τους γονιούς τους ότι πρέπει να αρπάξουν την ευκαιρία, να 'ναι αυτοί οι 15.000 από τους 70.000 που τελικά θα καταφέρουν να πιάσουν την καλή. Τα παιδιά που παραχάραξαν τα ευρώ, δεν έκαναν τίποτα διαφορετικό από διάφορους γονείς που αυτή η κοινωνία τούς έμαθε, και βολεύονται έτσι, να γλείφουν κατουρημένες ποδιές.
Μια κλωστή τα συνδέει όλα: Και την παραχάραξη των ευρώ και τη σχολή που άφησε πίσω του το ΠΑΣΟΚ για το πώς θα εξαπατάς το πόπολο και τη νοθεία σε κάθε έκφραση της καθημερινότητας.
Τα παιδιά που παραχάραξαν το ευρώ δεν έκαναν τίποτα διαφορετικό απ' ό,τι κάνει η σοσιαλδημοκρατία έναν αιώνα τώρα: Παραχάραξαν μια πραγματικότητα: Πού να παλεύεις τώρα για να πάρεις ό,τι σου ανήκει: Βρήκαν μια βαλβίδα, την άνοιξαν για να εκτονώσουν το πρόβλημά τους. Το πρόβλημα, βέβαια, παραμένει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Η αφήγηση, αυτής της άλλης ιστορίας, και πολύ περισσότερο η υλοποίηση της λύσης απαιτούν κόπο, μόχθο, θυσία. Αλλες αξίες...
Αξίες που απαιτούν να πετάξεις στα σκουπίδια την αγωνία διαφόρων για τις κοινωνικές εκρήξεις και όχι μόνο να ευχηθείς να υπάρξουν αυτές οι εκρήξεις, αλλά και να κάνεις ό,τι περνά απ' το χέρι σου για να 'σαι και εσύ ένας από τους πυροκροτητές αυτής της έκρηξης.
Η σοσιαλδημοκρατία παραμένει η αξιόπιστη βαλβίδα ασφαλείας για την εκτόνωση των εντάσεων που προκαλούνται στο καζάνι της ταξικής αντιπαράθεσης, αυτό δεν είναι κάτι νέο. Οτι τους χειροκροτάς, όμως, την ώρα που σου λένε: «είναι καλή η πρόταση των βιομηχάνων, υπόγραψέ την», είναι ένα πρόβλημα.
Ασχετο: Ξύνονται ορισμένοι όταν τους χαρακτηρίζεις «ροζ Πασόκους». Δεν ξέρουμε τι είναι αυτό ακριβώς που τους ενοχλεί: το ροζ; (δε θα 'πρεπε, δική τους επιλογή είναι το χρώμα). `Η, το ΠΑΣΟΚοι; Μα, πώς να τους πεις αλλιώς όταν το ΠΑΣΟΚ τους θεωρεί δικούς του και οι ίδιοι συναγωνίζονται την παράδοση της οικογένειας Παπανδρέου σε αντικομμουνισμό;