«Οταν οι γιατροί, έχοντας εξαντλήσει τα αποθέματα των γνώσεών τους στην αγωγή θεραπείας ενός ασθενούς, εγκαταλείπουν τις εξελίξεις στη διάθεση του Υψίστου, είναι γνωστό ότι το μόνο που αναμένουν είναι το μοιραίο. Κάτι ανάλογο παρατηρείται τελευταίως στον ΣΥΝ. Κάθε σοβαρή συζήτηση για ανασυγκρότηση, ανάταση, προγραμματισμούς και στόχους έχει παγώσει και τα πράγματα έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Το ζήτημα όμως δεν είναι καινούριο (...) οι δύο αντιλήψεις έχουν πάρει ξεχωριστούς δρόμους. Και απομακρυνόμενες όλο και περισσότερο η μία από την άλλη, από κάποιο σημείο και μετά θα οδηγήσουν και σε ξεχωριστούς πολιτικούς σχηματισμούς. Αυτή είναι η λογική κατάληξη των εξελίξεων, την οποία όλοι βλέπουν να πλησιάζει. Απεύχονται, αλλά και αναμένουν ως μοιραίο».

Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από ενυπόγραφο άρθρο - παρέμβαση του Γρηγόρη Ρουμπάνη στη χτεσινή «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ». Δε λέμε, δικά τους τα γένια, δικά τους και τα χτένια. Μία ερώτηση μόνο: Εκείνη «η ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα» πού πήγε;

Για να λέμε πάντως τα πράγματα με το όνομά τους, αλλού είναι το θέμα: Στη νέα πολιτική πραγματικότητα που θέλει να διαμορφώσει το κεφάλαιο υπάρχει ανάγκη για ένα αξιόπιστο ανάχωμα που θα μπορεί να ορθώσει σοβαρά εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών. Ο παλιός ΣΥΝ έχει εξευτελιστεί αρκετά για να μπορεί να παίξει έναν τέτοιο ρόλο. Γι' αυτό και ρετουσάρουν ένα τμήμα του, αυτό που εκτιμούν ότι έχει ελπίδα να σταθεί με αξιώσεις απέναντι στο ΚΚΕ. Αλλά και οι υπόλοιποι δεν πρόκειται να πάνε χαμένοι. Οπερ, κανένα κλάμα. Απλά να ξέρουμε τι μας έρχεται ως «νέο»...