Μπορεί ο στρατός να αποσύρθηκε εν μέρει από το πολιτικό προσκήνιο της Τουρκίας ελέω της περιλάλητης διαδικασίας ένταξης στην ΕΕ, αλλά οι ισορροπίες εντός του τουρκικού κατεστημένου δε μεταβλήθηκαν καθοριστικά. Αυτό καταδεικνύει ο βρώμικος πόλεμος στην Ανατολία ανάμεσα στο αυτονομιστικό κουρδικό ένοπλο κίνημα - στις διάφορες εκδοχές του - και τον τουρκικό στρατό, που έχει αναζωπυρωθεί τα τελευταία δύο χρόνια. Τα γεγονότα στο Σεμντινλί, όπου μέλη της στρατοχωροφυλακής συνελήφθησαν από πολίτες να πραγματοποιούν εκτέλεση - προβοκάτσια, έδειξαν ότι το λεγόμενο «βαθύ κράτος» εξακολουθεί να κινεί αρκετά νήματα. Παρ' όλη την κατακραυγή, ο εικονιζόμενος επιτελάρχης του τουρκικού στρατού κατάφερε - ή πειθανάγκασε - τον πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τους υπουργούς του, στην πιο πρόσφατη συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, να εκδώσει μια ανακοίνωση κατά της... «τρομοκρατίας», δηλαδή των Κούρδων αυτονομιστών και, εν μέρει, και της τουρκικής αριστεράς.

Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί στην προσπάθεια ανάλυσης του «εκδημοκρατισμού», της «μεταπολίτευσης» και άλλων ηχηρών, τα οποία υποτίθεται ότι περιγράφουν τις πολιτικές συν-δηλώσεις και συνέπειες της διαδικασίας «εξευρωπαϊσμού» της Τουρκίας. Αλλά η μελλοντική ένταξη αφορά βασικά συμφέροντα του ευρωπαϊκού και μέρους του τουρκικού κεφαλαίου - όχι τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Το δε Κουρδικό αποτελεί πάντοτε μοχλό πίεσης στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας (και, παρεμπιπτόντως, όχι μόνο: ένοπλο κουρδικό κίνημα δρα και στο Ιράν).

Πολύς ντόρος έγινε επίσης πρόσφατα στον τουρκικό Τύπο σχετικά με τις «προεδρικές βλέψεις» που έχει ή δεν έχει ο Οζγκιόκ. Η σχετική παραφιλολογία συνεχίζεται σε μια χώρα όπου το 25% του λαού ζει στη φτώχεια, δεκάδες χιλιάδες παιδιά ακόμα και 5 ετών δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα οι οικογένειές τους, όπου οι αντιθέσεις γίνονται όλο και πιο ακραίες...