Οταν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ άνοιγαν την Κερκόπορτα με την κατάπτυστη συμφωνία στον ΟΤΕ, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υπογράμμιζαν ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Πως η αντεργατική επίθεση θα έβαζε στο στόχαστρο όλες τις πρώην ΔΕΚΟ και όχι μόνο. Αυτό ακριβώς έγινε την περασμένη Τρίτη με τη δημοσιοποίηση του νομοσχεδίου - έκτρωμα, από την κυβέρνηση της ΝΔ. Το νομοσχέδιο αφορά πλέον όλες τις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα και ταυτόχρονα είναι προπομπός και για τον καθαρά δημόσιο τομέα. Βάλλει ευθέως ενάντια σε όλους τους εργαζόμενους και αυτούς που εργάζονται σήμερα και αυτούς που θα προσληφθούν στο μέλλον. Κατ' επέκταση θίγει το σύνολο της εργατικής τάξης, αφού η αφαίρεση δικαιωμάτων ακόμα και αν στα χαρτιά αναφέρεται σε ένα τμήμα της, στην πράξη δρα καταλυτικά για το σύνολο της αγοράς εργασίας.

Πυρήνας του αντεργατικού νομοσχεδίου είναι τα άρθρα 13 και 14, με τα οποία η κυβέρνηση και οι διοικήσεις των επιχειρήσεων, θα μπορούν διά νόμου να καταργούν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, να υπονομεύουν τη σταθερή εργασία, ενώ εξοπλίζονται με το ανεξέλεγκτο δικαίωμα στις απολύσεις και παραπέρα αποκτούν απόλυτη εξουσία, όπως ακριβώς και η διεύθυνση μιας ιδιωτικής επιχείρησης, στην εξέλιξη των υπαλλήλων, στις αμοιβές, στο χρόνο εργασίας κλπ. Το άρθρο 13 κάνει σαφές ότι οι νεοπροσλαμβανόμενοι στις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα, θα εργάζονται, θα προσλαμβάνονται και θα απολύονται με τους ίδιους όρους που ισχύουν σήμερα στον ιδιωτικό τομέα.

Δεν ξεφεύγει όμως από το αντεργατικό «σάρωμα» ούτε το υφιστάμενο προσωπικό. Και τούτο διότι, ενώ υποτίθεται ότι ο νόμος διαχωρίζει τους σημερινούς εργαζόμενους από τους μελλοντικούς με το άρθρο 14 και αυτοί πέφτουν σε καθεστώς αυθαιρεσίας. Συγκεκριμένα, γίνεται καθαρό ότι οι σημερινοί γενικοί κανονισμοί προσωπικού και οι ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις, θα μπορούν με νόμο να καταργούνται, εφόσον αυτό θελήσει η κυβέρνηση. Η πρόβλεψη για διαπραγματεύσεις με την πιο αντιπροσωπευτική οργάνωση της επιχείρησης, δεν έχει καμιά πρακτική αξία, αφού σε περίπτωση διαφωνίας τον τελικό λόγο έχει η κυβέρνηση.

Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού περί μεταρρύθμισης, η σπέκουλα του υπουργού Απασχόλησης ότι η «αντίληψη περί μονιμότητας ανήκει στον προηγούμενο αιώνα», μαρτυρούν ακριβώς ότι γι' αυτούς, η «πρόοδος» βρίσκεται στη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων, στην απροκάλυπτη αφαίρεση δικαιωμάτων. Και, βέβαια, αυτό που θίγεται με το νομοσχέδιο δεν είναι η ανύπαρκτη «μονιμότητα» των εργαζομένων, - όπως διατείνεται ο Π. Παναγιωτόπουλος - αλλά το δικαίωμά τους, να μην πετιούνται στο δρόμο ανάλογα με τις ορέξεις της εργοδοσίας. Πράγματι, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα «εξισώνονται» με τους εργαζόμενους τους ιδιωτικού τομέα. Εξισώνονται με τη ζούγκλα που έχουν επιβάλει οι εργοδότες στις επιχειρήσεις τους, παραδίνονται και αυτοί χωρίς καμιά προστασία στις ορέξεις για μεγαλύτερη και πάση θυσία κερδοφορία των μετόχων των ΔΕΚΟ. Κάνει εντύπωση, πάντως, το γεγονός ότι οι θιασώτες του «εξισωτισμού», επικαλούνται την «ισότητα» μόνο όταν πρόκειται να κόψουν δικαιώματα, κοινώς, όταν πρόκειται να «πάρουν κεφάλια». Ποτέ και πουθενά, όμως, δε δέχονται το επιχείρημα της «ισότητας», όταν πρόκειται για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Οι περιπτώσεις των γυναικών, των μεταναστών, των νέων εργαζομένων, είναι εξόχως χαρακτηριστικές. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα για όλους τους εργαζόμενους η πλήρης και σταθερή δουλιά με πλήρη δικαιώματα.

Και πάει πολύ, ο υπουργός Απασχόλησης να πουλάει προστασία στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, όταν είναι ο ίδιος που προώθησε για ψήφιση το νόμο κατάργησης του οχτάωρου στον ιδιωτικό τομέα, του νόμου που μειώνει την αμοιβή των υπερωριών και επιβάλλει το ελαστικό ωράριο μέσα από τη λεγόμενη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας»!

Ομως, ο πέλεκυς που σηκώνει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η αποψίλωση μετρά τουλάχιστον μια δεκαετία. Και είναι παράλληλη με τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης, των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι ιδιωτικοποιήσεις που άρχισε το ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει η κυβέρνηση της ΝΔ, είναι η μήτρα του κακού. Το καθεστώς του ιδιωτικού τομέα μπήκε στις πρώην ΔΕΚΟ, με τους χιλιάδες εργαζόμενους στις εργολαβίες που ανέθεταν αυτές οι επιχειρήσεις. Επιβλήθηκε στις δεκάδες θυγατρικές τους, τις οποίες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απέκοψε από τη βασική - μητρική εταιρία. Η πορεία και μόνο του ΟΤΕ είναι η ζωντανή ιστορία αυτού του εγκλήματος. Η ζούγκλα των εργολάβων, η ανασφάλιστη εργασία, οι μειωμένες αμοιβές για χιλιάδες εργαζόμενους που δούλευαν και δουλεύουν μέσα στις πρώην ΔΕΚΟ, ανάγονται τουλάχιστον στην περίοδο του «εκσυγχρονισμού».

Τότε όμως η - λαλίστατη σήμερα - ηγεσία της ΓΣΕΕ «ποιούσε την νήσσαν»! Και όχι μόνο αυτό. Επιχειρούσε να πείσει τους εργαζόμενους ότι οι μετοχοποιήσεις δε θίγουν τους εργαζόμενους. Καλλιεργούσε σκόπιμα την αυταπάτη ότι ήταν δυνατό να υπήρχε μια νησίδα σωτηρίας και προστασίας μέσα στις ΔΕΚΟ, αρκεί όπως έλεγε το μάνατζμεντ να παρέμεινε στο κράτος. Η συμμετοχή των ιδιωτών να μην ξεπερνούσε κάποιο όριο. Και όχι μόνο αυτό, συνδικαλιστικά στελέχη έσπευδαν να εξηγήσουν στους εργαζόμενους γιατί έπρεπε και αυτοί, να αξιοποιήσουν την ευκαιρία των μετοχοποιήσεων, αγοράζοντας μετοχές. Ομως, η φούσκα έσκασε. Και δεν εννοούμε τη φούσκα του χρηματιστηρίου. Τώρα, οι μεγαλομέτοχοι θέλουν τα λεφτά τους πίσω και τα θέλουν διπλά και τρίδιπλα. Τώρα οι επενδυτές θέλουν υπερκέρδη. Και αφού έγδυσαν, στην κυριολεξία, τα λαϊκά νοικοκυριά με τα τιμολόγιά τους, στρέφονται μαζί με την κυβέρνηση και ανοίγουν πυρ κατά των εργαζομένων. Αυτούς που χτες ανέβαζαν στο χρηματιστηριακό θρόνο, σήμερα τους ρίχνουν στα τάρταρα. Σήμερα τους συκοφαντούν και τους λοιδορούν ότι δήθεν θέλουν τη «μονιμότητα».

Και είναι μεγάλη απάτη, να ισχυρίζονται σήμερα ότι το κράτος αποχωρεί απ' τον επιχειρηματικό τομέα και απ' αυτές τις επιχειρήσεις. Ναι, το κράτος πουλάει με το ένα χέρι τις μετοχές του. Αλλά με το άλλο χέρι, οπλισμένο έρχεται και διά νόμου ορίζει ότι μπορεί να καταργεί τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Για χατίρι των μεγαλομετόχων και των επενδυτών, αφαιρεί και τις ελάχιστες προϋποθέσεις προστασίας, που οι εργαζόμενοι σε άλλες περιόδους είχαν καταχτήσει μέσα στις πρώην ΔΕΚΟ. Προσαρμόζει, δηλαδή, την «κρατική παρέμβαση» στις συνθήκες που διαμόρφωσε η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Στρατηγική της Λισαβόνας. Για ένα «κράτος στρατηγείο», που έλεγε παλιότερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Στρατηγείο που πάντα θα υπηρετεί πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της πλουτοκρατίας.