ΗΤΑΝ σαν σήμερα, Κυριακή. Το ημερολόγιο έδειχνε πως βρισκόμαστε στο μήνα Δεκέμβρη 1944. Μέρα κι ώρα μεγάλη, κοσμογονική, που ένας μικρός λαός, ο λαός μας, έλεγε το περήφανο ΟΧΙ του στους ιμπεριαλιστές, στους καταπιεστές, στους ληστές του κόσμου, στους Αγγλοαμερικάνους επεμβασίες.

ΚΙ ΑΥΤΟ το ΟΧΙ το 'λεγε η Ελλάδα, ο λαός μας για τρίτη φορά. Το πρώτο το είπε το 1940, στον Ιταλό φασίστα επιδρομέα στα βουνά της Αλβανίας.

ΔΕΝ άργησε να φτάσει και το 2ο ΟΧΙ, με το άναμμα της φλόγας της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, με την ανυπότακτη βούλησή του να μη σκύψει το κεφάλι και να υποταχτεί. Κι έφτασε η ώρα της λευτεριάς τον Οκτώβρη του 1944. Ο αρθρογράφος του «Ρ» ο Κ. Καραγιώργης στις 18 του Νοέμβρη 1944 έγραφε: «...Βαριά σύννεφα συσσωρεύονται πάνω από την πρωτεύουσα. Η ατμόσφαιρά της έγινε ασφυκτική, γεμάτη ηλεκτρισμό. Ολες οι ελπίδες του λαού μέχρι στιγμής διαψεύδονται. Μια φρικτή αγωνία βασιλεύει στην πρωτεύουσα. Και περνάει από την Ελευσίνα για να απλωθεί σε όλη την Ελλάδα...».

«ΠΟΙΟΣ θα φανταζόταν ότι οι φριχτοί τσολιάδες, οι δήμιοι του λαού, εξακολουθούν να είναι σχεδόν ελεύθεροι κι ότι μερικοί απ' αυτούς φυγαδεύονται στο εξωτερικό για να επιστρέψουν βέβαια σαν άνδρες εθελοντικού τμήματος...». Και ο αρθρογράφος σαφέστατα προειδοποιεί: «Σαράντα τρεις μέρες έκλεισαν από την απελευθέρωση. Κι η πέμπτη φάλαγγα κρατάει όλες τις θέσεις της. Η πρωτεύουσα μεταβάλλεται σε μπαρουταποθήκη της πέμπτης φάλαγγας. Και η καταστροφή θα είναι αναπόφευκτη αν δεν μπει βαθύ το νυστέρι στην πληγή του κακού...».

Ο «Ρ» θα γράψει (4/12/1944) ότι η Αθήνα είχε ζήσει τις 3 του Δεκέμβρη μια μεγάλη αλλά πικρή και ματωμένη μέρα. Ο λαός της κατέβηκε στους δρόμους για το «απαγορευμένο» συλλαλητήριο. Το συλλαλητήριο που δεν είχε δικαίωμα να του το απαγορεύσει κανένας. Ποτέ η πρωτεύουσα δεν είδε τέτοιο συναγερμό. Ποτέ δεν ανέβηκαν Πειραιώτες και Κοκκινιώτες, ώρες πολλές με τα πόδια για να ενώσουν τη στεντόρεια φωνή τους με τους Αθηναίους.

ΑΛΛΑ και ποτέ η πρωτεύουσα δεν είδε τέτοια απαίσια, κυνική και απόλυτα αδικαιολόγητη τρομοκρατική ενέργεια όπως χτες. Πρέπει ν' αναγνωριστεί στον κ. Παπανδρέου η μαεστρική του ικανότητα να συγκεντρώνει τις ασυνείδητες και πωρωμένες δυνάμεις, τις ίδιες ασυνείδητες δυνάμεις που πριν λίγο καιρό δολοφονούσαν τον αθηναϊκό λαό για λογαριασμό των Γερμανών...

Ο ΜΑΡΚΟΣ Αυγέρης σημειώνει πως «το τρίτο ΟΧΙ είναι αυτό που είπε ο λαός το Δεκέμβρη του 1944 στην αδούλωτη Αθήνα. Και τα τρία αυτά ΟΧΙ είναι αλληλοδεμένα, είναι ταυτόσημα». Ειδικά γι' αυτό του Δεκέμβρη παρατηρεί ότι «σ' αυτό εκφράζεται όλη η λογική συνέπεια στους αγώνες του ελληνικού λαού. Είναι η τελική επιβεβαίωση κι επισφράγισή τους».

ΟΧΙ, δε δέχομαι τη βία, την ξένη θέληση, την υποδούλωση. Αγωνίζομαι ως τα έσχατα για την ελευθερία, για την αξιοπρέπεια, για την τιμή. Δε δέχομαι επέμβαση στα εσωτερικά μου, δεν παραχωρώ τίποτα από τα δικαιώματα, δεν ντροπιάζω τα τιμημένα μου όπλα, δεν καταισχύνω την ιστορία μου, δεν προδίδω τα ιερά. «ΟΧΙ, δεν παραδίνομαι...».

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ του 1944 στάθηκε μια εξέγερση της ανθρώπινης και της εθνικής αξιοπρέπειας. «Μέσα στην ηφαιστειακή αυτή έκρηξη, παρατηρεί ο Αυγέρης, φανερώθηκαν κι οι κοσμογονικές δυνάμεις, που κρύβονται στα φλογισμένα βάθη της ψυχής του λαού μας. Φανερώθηκαν επίσης οι δυνατοί, αναγεννητικοί άνεμοι που φυσάνε και ζητούν να πλάσουν την καινούρια ζωή και το νέο κόσμο». «Ο Δεκέμβρης - προσθέτει ο Αυγέρης - θα μείνει στην ιστορία μας σαν μια κληρονομιά ηθική, μια ιερή παρακαταθήκη μιας νεότητας από τις ηρωικότερες του κόσμου, που θυσιάστηκε για την τιμή και την ελευθερία...».

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ του 1944 ήταν η φλογερή έκρηξη και ο παντοδύναμος πόθος ενός ολόκληρου λαού. Θα μένει για το σήμερα αλλά και για το αύριο πάντα αναμμένη η συγκλονιστική επιγραφή τη μέρα της κηδείας των δολοφονημένων πατριωτών από τις ορδές του Σκόμπι και του Παπανδρέου που την κρατούσαν κορίτσια της ΕΠΟΝ και η οποία έλεγε: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα».

ΚΙ Ο ΛΑΟΣ διάλεξε. Εκανε την επιλογή του. Διάλεξε τα όπλα και πολέμησε γενναία στα οδοφράγματα τους Εγγλέζους αποικιοκράτες, τους ιμπεριαλιστές, αλλά και τον κόσμο των δοσιλόγων, της υποτέλειας. Η Αθήνα βεβαίωσε πως ήταν πάντα η αδούλωτη πολιτεία της Αντίστασης.