ΝΕΟ ΔΕΛΧΙ.-«Ισως είναι καιρός το Κογκρέσο να ανασυνταχθεί και να εφαρμόσει πραγματικά ορισμένες "νεοφιλελεύθερες" πολιτικές. Θα μπορούσε να αρχίσει απαγορεύοντας τα συνδικάτα και τις απεργίες, απελευθερώνοντας την Ινδία από αυτήν τη μάστιγα μια για πάντα». Το απόσπασμα αυτό από το κύριο άρθρο της εφημερίδας «Νιου Ιντιαν Εξπρές» αποτέλεσε την επιθετική απάντηση της δεξιάς πτέρυγας του κυβερνώντος κόμματος στην απεργία περίπου 60 εκατομμυρίων εργαζομένων στη χώρα την προηγούμενη εβδομάδα (29 Σεπτέμβρη), που αντιδρούν στην επιβολή της οικονομικής «μεταρρύθμισης» από πλευράς του Μανμόχαν Σινγκχ. Παρά το ότι η κυβέρνηση του Κογκρέσου στηρίζεται από τα ΚΚ Ινδίας και ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό) και είχε δεσμευτεί στην εφαρμογή του λεγόμενου Ελάχιστου Κοινού Προγράμματος, αποκλίνει τους τελευταίους μήνες όλο και περισσότερο απ' αυτό, εφαρμόζοντας, στην πράξη, μια πολιτική υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων - όπως ακριβώς, εξάλλου, το ακροδεξιό BJP, που διαδέχτηκε: ιδιωτικοποιήσεις, άρση κάθε περιορισμού στις απολύσεις, περικοπή δημοσίων δαπανών και απεμπόληση της υποστήριξης στα ινδικά αγροτικά προϊόντα, πρόκριση τεράστιων αμυντικών δαπανών, προώθηση «συνεργειών» δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε βάρος του πρώτου.

Παρ' όλα αυτά, όπως γίνεται εμφανές από δημοσιεύματα όχι μόνο της «Νιου Ιντιαν Εξπρές», αλλά και άλλων εφημερίδων, τμήματα της άρχουσας τάξης «ανυπομονούν» και κακίζουν τον «αργό ρυθμό» της «μεταρρύθμισης», τονίζοντας τον «κίνδυνο» να χαθεί έδαφος στην κούρσα για αγορές, (υπερ)κέρδη, επενδύσεις και πόρους. Τα τμήματα αυτά πιέζουν, επικαλούμενα τον «παγκόσμιο ανταγωνισμό», για την περαιτέρω και ακόμα σκληρότερη εκμετάλλευση του (εξ ορισμού, πάμφθηνου και συχνά πολύ καλά καταρτισμένου, με το πρόσθετο πλεονέκτημα της γνώσης της αγγλικής λόγω της δίγλωσσης εκπαίδευσης) εργατικού δυναμικού, αδιαφορώντας για τα δημοκρατικά δικαιώματά τους, που μοιάζουν να θεωρούν ως τροχοπέδη στην «ανάπτυξή» τους. Αυτό είχε γίνει εμφανές στο Τάμιλ Ναντού, όπου, το 2003, το ανώτατο κρατιδιακό δικαστήριο είχε αποφασίσει ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν δικαίωμα να απεργούν.

Οι Ινδοί επιχειρηματίες δε θα μπορούσαν να συμφωνήσουν περισσότερο, λοιπόν, στην έκκληση της «Νιου Ιντιαν Εξπρές» να απαγορευτούν όχι μόνο οι απεργίες, αλλά και τα συνδικάτα: Υπ' αυτή την έννοια, η σχεδόν δικτατορική, βαθιά ρατσιστική και σοβινιστική διακυβέρνηση του BJP τους «έκανε» περισσότερο. Οι αντιστάσεις της ινδικής αριστεράς «εξοργίζουν» τους θιασώτες της «ισχυρής Ινδίας». Τα ΚΚΙ και ΚΚΙ(Μ), στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, μπαίνουν μπροστά στους αγώνες των εργαζομένων, αλλά ταυτόχρονα τα περιθώρια στα οποία μπορούν να κινηθούν είναι περιορισμένα, καθώς ενδεχόμενη πτώση του Κογκρέσου ενέχει, όπως λένε στελέχη τους, το ρίσκο επαναφοράς του BJP. Η κατάσταση, ούτως ή άλλως, μοιάζει να πολώνεται.