Με πίστη και αισιοδοξία, με αυτοθυσία και ρίσκο οι άνθρωποι του Θεάτρου Τέχνης αντιπαλεύουν τις δυσκολίες, προσπαθώντας για μια νέα αρχή, που θα στηρίζεται και θα σέβεται το παρελθόν, αφουγκραζόμενο τις νέες ανάγκες. Αυτός είναι ο στόχος. Οπως είπε και ο Κωστής Καπελώνης, ηθοποιός και σκηνοθέτης, για τη συνέχεια και συνέπεια, και για να έχει λόγο ύπαρξης το θέατρο, «οι στόχοι μας δεν πρέπει να είναι κατώτεροι της παράδοσης».

Με την ανάληψη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Θεάτρου Τέχνης από τον Διαγόρα Χρονόπουλο και μετά από πρόσκληση προς παλιούς μαθητές του Θεάτρου Τέχνης, αλλά και νέους καλλιτέχνες, «συγγενείς» αισθητικά, καταρτίστηκε ένα πλούσιο ρεπερτόριο με παραγωγές του «Τέχνης», συμπαραγωγές και φιλοξενίες. Συγκρατημένα αισιόδοξοι φαίνονταν όλοι στη χτεσινή συνάντηση με τους δημοσιογράφους, όπου ειπώθηκαν με ειλικρίνεια όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το «Θέατρο Τέχνης» τα τελευταία χρόνια.

Σ' αυτήν την προσπάθεια πρέπει να βοηθήσουν όλοι. Ομως η προσπάθεια είναι τεράστια και απαιτείται η ανάλογη αρωγή. Μια αρωγή, που οφείλει πρώτα απ' όλους η πολιτεία. Το ΥΠΠΟ έχει ξεχάσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στον πολιτισμό μας. Η επιλεκτική κρίση των αρμοδίων του ΥΠΠΟ αφήνει απ' έξω θεσμούς και ιστορία, με αποτέλεσμα να συμπορεύεται με την αλλοίωση αρχών και αξιών του πολιτισμού μας. Η έλλειψη κρατικής μέριμνας, έχει ως αποτέλεσμα εστίες που έπρεπε να απολαμβάνουν της κρατικής επιδότησης, όχι ως αναξιοπαθούντες αλλά ως «Δον Κιχώτες» που προσπαθούν, μέσα σε ένα περιβάλλον σκληρό, μέσα στην επιβαλλόμενη πια εμπορευματοποίηση της τέχνης, να ορθώνουν ένα ποιοτικό καλλιτεχνικό λόγο, εξαιτίας αυτής της έλλειψης λοιπόν, υποχρεώνονται να στηριχτούν σε ιδιωτικά κεφάλαια. Κι επειδή ξέρουμε ότι κανείς ιδιώτης δε χαρίζει αν δεν προσβλέπει σε κάτι, μας προβλημάτισε πώς το «Θέατρο Τέχνης» δέχεται «βοήθεια» από δύο ιδιωτικές, κερδοσκοπικές εταιρίες (Παπανδρέου και Παναγιωτάκης). Ο Διαγόρας Χρονόπουλος διαβεβαίωσε ότι δε θα δεχτούν παρεμβάσεις όσον αφορά στο ρεπερτόριο ή στους συνεργάτες.

Επειδή όμως το «Θέατρο Τέχνης» εξάντλησε όλες τις προσπάθειες και με τις δύο κυβερνήσεις, παρά τις αλλεπάλληλες υποσχέσεις, και επειδή δεν επιτρέπεται κανένας υπουργός να εμπαίζει την ιστορία του «Θεάτρου Τέχνης» και προσωπικότητες όπως ο Γιώργος Λαζάνης, πρέπει τα πράγματα να ειπωθούν με το όνομά τους. Το ΥΠΠΟ δεν έχει ευθύνη μόνο για το κλείσιμο ή όχι του θεάτρου, αλλά και για τη διατήρηση της ιστορίας και παράδοσής του. Δέκα γεύματα σαν αυτά που έγιναν στην Πάτρα (Πολιτιστική Πρωτεύουσα), να μη γίνουν, θα απαλειφθεί το χρέος του «Τέχνης». Και αν είναι συνεπές το ΥΠΠΟ στην καταβολή της επιχορήγησης, όπως οφείλει για όλα τα επιχορηγούμενα θέατρα, θα μπορέσει, ξανά, το «Θέατρο Τέχνης» να ανταπεξέρχεται των υποχρεώσεών του και να παράγει τέχνη που να οραματίζεται.