Τον Μάνο Χατζιδάκι στην καρδιά και στο εξώφυλλό του και πολύ ενδιαφέροντα μουσικά θέματα (160 σελ.) περιλαμβάνει το 1ο τεύχος του μηνιαίου μουσικού περιοδικού «Octava» (Σεπτέμβρης 2005), φιλοδοξώντας να γίνει περιοδικό «αρχείου και αναζήτησης». Στόχος του, «η απευθείας σχέση ακροατή - τραγούδι, τραγούδι - ακροατή, χωρίς μεσολαβητές» με αφιερώματα, συνεντεύξεις, έρευνα, παρουσιάσεις νέων καλλιτεχνών, μουσικών ρευμάτων, ιστορικές αναδρομές, δισκοκριτικές, ρεπορτάζ, στήλες μουσικού και όχι μόνο περιεχομένου. Το 1ο τεύχος συνοδεύεται από το CD «Για την Octava μόνο» με ανέκδοτα τραγούδια των Σταμάτη Κραουνάκη, Κώστα Λειβαδά, Θανάση Γκαϊφύλλια, Γιώργου Σταυριανού, Μανώλη Φάμελλου.

Στο 1ο τεύχος δημοσιεύονται αρκετές συνεντεύξεις, συζήτηση των Μάνου Ελευθερίου - Κώστα Τριπολίτη, η έρευνα «Δίσκοι με τη σφραγίδα των δημιουργών ή των ερμηνευτών;», θέμα για το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, ενώ δεσπόζει το πολυσέλιδο αφιέρωμα στον Μ. Χατζιδάκι. Εκτός από κείμενα ομοτέχνων του, στο παρθενικό τεύχος φιλοξενείται και ένα κείμενο της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα. Το κείμενο έχει ως εξής :

«Θα μιλήσω απλά για τον Μάνο Χατζιδάκι αφού εκείνος ήταν ΤΟΣΟ ΑΠΛΟΣ, αλλά και εξαιρετικά βαθυστόχαστος, σύνθετης σκέψης αλλά και χαμηλών τόνων. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι. Υπενθυμίζουν αυτό που η ζωή έχει δείξει: οι πραγματικά μεγάλοι άνθρωποι ΕΙΝΑΙ, δεν το δείχνουν, δεν το φωνάζουν.

Οταν μικρό παιδί άκουγα τη μουσική του, ένιωθα μια γλυκύτητα και ηρεμία, που τότε δεν μπορούσα να την εξηγήσω. Αργότερα, νέα κοπέλα, κάποια μέρα που απολάμβανα τη μουσική του, δυστυχώς δε θυμάμαι ποιο κομμάτι συγκεκριμένα, μια λέξη ήρθε στο μυαλό μου: ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ. Τότε παραξενεύτηκα, γιατί σπάνια, πολύ σπάνια έρχονταν στο μυαλό και στο στόμα μου μη ελληνικές λέξεις. Πίστευα και πιστεύω ότι η ελληνική γλώσσα ήταν (σήμερα δυστυχώς η καθομιλουμένη έχει πέσει σε μεγάλη φτώχεια, με ευθύνη όλων, και δική μου...) πολύ πλούσια. Οσο διεθνιστής και να είναι κανείς, μπορεί στα ελληνικά να σκεφτεί σύνθετα και βαθιά. Τότε, το θυμάμαι πολύ καλά, σαν να είναι τώρα, σκέφτηκα να ψάξω την ετυμολογία της λέξης κουλτούρα, για να καταλάβω πώς την ταύτισα με τον Μάνο. Βρήκα αρκετές εκδοχές για τη ρίζα της λέξης αυτής, δεν έχει σημασία να τις αναφέρω τώρα, όμως η λέξη κουλτούρα μου τον θυμίζει. Τον ταυτίζω.

Είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του ένα μήνα, ίσως δύο, πριν κλείσει τον κύκλο της ζωής του. Μιλήσαμε για τον Πολιτισμό, τον κίνδυνο που τον απειλούσε. Του είπα το όνειρό μου, το όνειρο όλων εμάς που μισούμε την αλλοτρίωση, την αποξένωση, την κακοποίηση του έντεχνου, την αδιαφορία για τον άνθρωπο. Του μιλούσα για μια όμορφη συναυλία που θα μπορούσε να δώσει στην αίθουσα θεάτρου του Περισσού. Μια συναυλία που θα αποδείκνυε ότι η Τέχνη έχει όρια, έχει χρώμα, μα είναι και δίχως όρια πανανθρώπινη ταυτόχρονα. Είναι δίχως όρια προοδευτική όταν είναι ποιοτική, απαλλαγμένη από τη χυδαία εμπορευματοποίηση - τυποποίηση. Ο θάνατος ήρθε πολύ γρήγορα, το όνειρο και όνειρό μας δεν πραγματοποιήθηκε.

Θα τον θυμάμαι, θα τον θυμόμαστε πάντα. Γιατί έπιασε πολύ τόπο στη ζωή μας. Με τη μουσική του, αλλά και με ορισμένες πολύ καίριες παρεμβάσεις του για τον πολιτισμό σε κρίσιμες στιγμές».