Μα δεν μπορούμε να έχουμε εργαζόμενους δύο ή τριών κατηγοριών ή ταχυτήτων. Αλλο καθεστώς στον ιδιωτικό τομέα κι άλλο στον ΟΤΕ ή τη ΔΕΗ. Πρέπει να υπάρχουν ίσα δικαιώματα και καθεστώς δικαιοσύνης για όλους. Αυτά λένε οι κυβερνώντες, επιχειρηματολογώντας υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας στον ΟΤΕ και προετοιμάζοντας το κλίμα, για την επέκταση του μέτρου στις άλλες πρώην ΔΕΚΟ και το δημόσιο τομέα γενικότερα.

Τι σημαίνουν αυτά; Να επεκταθεί το σημερινό και συνεχώς χειρότερο καθεστώς εργοδοτικής αυθαιρεσίας, τρομοκρατίας, ανασφάλειας και αβεβαιότητας του ιδιωτικού τομέα στους χώρους των πρώην ΔΕΚΟ και του δημόσιου τομέα. Ετσι ώστε, μαζί, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, χωρίς «εξαιρέσεις» και παρασπονδίες, να προχωρήσουν στην εφαρμογή του σύγχρονου Μεσαίωνα, όπως επιβάλλουν οι κατευθύνσεις της Λισαβόνας, η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, τα ευλύγιστα ωράρια, η μερική απασχόληση, τα διευθυντικά δικαιώματα, η «απελευθέρωση» των απολύσεων, κλπ., κλπ. Κι όλ' αυτά - ισχυρίζονται - για να γίνει η οικονομία περισσότερο ανταγωνιστική. Με άλλα λόγια, για να γίνουν οι λίγοι πλούσιοι πολύ πλουσιότεροι και οι φτωχοί ακόμη περισσότεροι και φτωχότεροι.

Οσοι, δε, νομίζουν ότι η κυβέρνηση ανοίγει πόλεμο στην «τεμπελιά», είναι - δυστυχώς - βαθιά νυχτωμένοι. Το στοιχειώδες και αναφαίρετο δικαίωμα στη σταθερή και πλήρη δουλιά, με ό,τι δικαιώματα αυτό συνεπάγεται, βρισκόταν και βρίσκεται στο στόχαστρο, τόσο των κυβερνώντων, όσο και των υπολοίπων οπαδών της αγοράς και του «ευρωμονόδρομου».