Απαιτείται «μείωση της ασύστολης ιστορίας των έργων με αυτοχρηματοδότηση, των οποίων οι συμβάσεις ξεκίνησαν από εσάς και δεν είναι ό,τι καλύτερο για το συμφέρον του ελληνικού δημοσίου. 10% και 11% συμμετοχή ιδιωτικών κεφαλαίων σε ένα έργο αυτοχρηματοδότησης - έχει δίκιο το ΚΚΕ - αποτελεί σοβαρή σύμβαση;»... Δεν έχει περάσει πολύς καιρός (Αύγουστος 2004) που ο υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Θ. Ξανθόπουλος, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για το νέο τρόπο ανάθεσης των δημοσίων έργων στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής έλεγε αυτές τις φράσεις απευθυνόμενος στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, δυστυχώς, η κυβέρνηση με τέτοιες «συμβάσεις παραχώρησης» προανήγγειλε έξι οδικά έργα, με παρόμοιους - αν όχι και χειρότερους - όρους...

Οι κυβερνήσεις, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ, προκειμένου να δικαιολογήσουν τις αποικιοκρατικού τύπου αυτές συμβάσεις, επιχειρούν να κάνουν το μαύρο - άσπρο. Επικαλούνται ότι δήθεν το Δημόσιο δεν καταβάλει «ζεστό» χρήμα, ότι επενδύονται ιδιωτικά κεφάλαια, ότι οι ιδιώτες μοιράζονται τους επιχειρηματικούς κινδύνους, ότι τα έργα είναι πιο ποιοτικά, χωρίς κακοτεχνίες. Είναι σοβαρά τα επιχειρήματα αυτά, όταν στις υπάρχουσες συμβάσεις για το Αεροδρόμιο Σπάτων, τη γέφυρα Ρίου - Αντίρριου και την Αττική Οδό οι ιδιώτες δεν έχουν καταβάλει ούτε το 10% του κόστους των έργων - ποσά που μάλιστα υπερκαλύφθηκαν από τις προκαταβολές του Δημοσίου και από τα έσοδα από τα διάφορα παράλληλα έργα - ενώ τα δάνεια συνάφθηκαν με την εγγύηση του Δημοσίου και παράλληλα το Δημόσιο κατέβαλε τουλάχιστον το 30% σε «ζεστό» χρήμα;

Μήπως, όμως, ισχύουν και τα «επιχειρήματα» περί δήθεν ανάληψης επιχειρηματικού κινδύνου από το ιδιωτικό κεφάλαιο, όταν θεσπίζονται μια σειρά από φοροαπαλλαγές και προνόμια, όταν διασφαλίζονται τα κέρδη με επιδοτήσεις που παρέχει το Δημόσιο αν τα έσοδα είναι μικρότερα από όσα έχουν εκτιμηθεί; Αλλά μήπως ισχύει το «επιχείρημα» περί ποιότητας των έργων αυτών, όταν το Αεροδρόμιο Σπάτων και η Αττική Οδός είναι αιτίες πλημμυρών στο Λεκανοπέδιο και κλείνουν με το πρώτο χιόνι ή όταν το Ρίο - Αντίρριο κλείνει με τον πρώτο κεραυνό;

Ολα, λοιπόν, είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Ολες αυτές οι «συμβάσεις παραχώρησης» επιλέγονται με στόχο την ικανοποίηση της καπιταλιστικής συσσώρευσης, ενώ παράλληλα οδηγούν σε ολοένα και μεγαλύτερη αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων για τη χρήση τους. Ισως σε λίγο κανένα αναγκαίο έργο υποδομής δε θα εκτελείται αν δεν είναι αυστηρά ανταποδοτικό και δεν εγγυάται την κερδοφορία των ιδιωτών. Ηδη ένας εργαζόμενος που χρησιμοποιεί για τη δουλιά του την Αττική Οδό πληρώνει 125 ευρώ το μήνα σε διόδια, ενώ ένας που χρησιμοποιεί καθημερινά τη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου χρειάζεται, ούτε λίγο ούτε 485 ευρώ το μήνα!