«

Κομίζω γλαύκαν εις Αθήνας», υποστηρίζοντας ότι οι τράπεζες είναι οι μεγαλύτεροι κλέφτες κι απατεώνες. Αυτό, πια, το γνωρίζουν και οι... πέτρες και, πάντως, το 'χουν μάθει καλά τα πολυάριθμα θύματα των επιτοκίων, των πανωτοκίων, των κρατήσεων. Οι τραπεζίτες σε ληστεύουν αν δανειστείς, σε κλέβουν κι αν καταθέσεις. Μέρα - νύχτα δε σκέφτονται τίποτα άλλο, παρά πώς θα βρουν νέα «κόλπα» για να προσελκύσουν περισσότερα θύματα στην αρπάγη τους. Και δεν μπορείς εύκολα να τους αποφύγεις, αφού για ό,τι και να κάνεις, μεσολαβούν αυτοί. Από το να εισπράξεις το μισθό σου, μέχρι να ψωνίσεις με δόσεις. Τα πάντα, πλέον, είναι «μπλεγμένα» «στον ιστό της τραπέζης». Και δε χρειάζεται ν' ακούσεις τον Γκαργκάνα να «συμβουλεύει» και τούτη την κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε νέο πρόγραμμα «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» - διάβαζε, νέα αντεργατικά και αντιασφαλιστικά μέτρα - για να καταλάβεις ότι το τραπεζικό κεφάλαιο κυβερνά, δίνοντας κατευθύνσεις κι εντολές στο εκάστοτε πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης.

Θα πεις, καπιταλισμό έχουμε, το κεφάλαιο θα κυβερνά κι όχι ο εργάτης κι ο φτωχός αγρότης. Δεν αντιλέγω, αλλά και η κλεψιά - όταν, μάλιστα, γίνεται μπροστά στα μάτια σου, με κυνικό και προσβλητικό τρόπο - δεν αντέχεται. Δε σου 'ρχεται καλά να «σου βάζουν χέρι» στην τσέπη και ν' αρπάζουν τα λίγα λεφτουδάκια με τα οποία πασχίζεις να τα φέρεις βόλτα. «Σου τη βαράει» να σου επιβάλλουν «χαράτσι» για το μισθό που κατατίθεται στο λογαριασμό σου, να σου δίνουν «αρνητικούς τόκους», επειδή η κατάθεσή σου είναι μικρή. Και «τρελαίνεσαι» όταν, για να σου δώσουν ένα δανειάκι που θα το ξεπληρώσεις στο διπλάσιο, σε κοιτούν με καχυποψία και βάζουν στο στόχαστρό τους το σπιτάκι, το χωραφάκι κι ό,τι άλλο κατάφερες, με χίλιους κόπους και θυσίες, ν' αποκτήσεις.

Αχόρταγοι στα κέρδη οι τραπεζίτες, αρπάζουν από παντού. Εχουν, όμως, ιδιαίτερη αδυναμία στους φτωχούς. Απ' αυτούς κλέβουν τα περισσότερα - οι πλούσιοι δεν έχουν μικροκαταθέσεις, ούτε δανείζονται μικροποσά - χωρίς να λυπούνται κανένα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάνουν κρατήσεις ακόμα και από εκείνους που, τούτες τις μέρες, καταθέτουν τον οβολό του υπέρ των πληγέντων από το τσουνάμι στη Νοτιοανατολική Ασία. Κι ας μην μας εκπλήσσει η «απονιά» τους. Στο κυνήγι του κέρδους, δε χωρούν αισθήματα και δεν επιτρέπονται συναισθήματα. Εδώ, κερδοσκόποι «παντός καιρού» προσκαλούν «επισκέπτες στην κόλαση», μετατρέποντας σε «τουριστικά αξιοθέατα», τα χαλάσματα - φυσικά κι ανθρώπινα - που άφησε πίσω του το τσουνάμι.

Σωστές οι διαπιστώσεις, όμως δε φτάνουν, δικαιολογημένα τα παράπονα, αλλά δεν ωφελούν. Χρειάζεται αντίσταση κι αυτή δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας μοναχός του, αλλά όλοι μαζί. Βεβαίως, οι τραπεζίτες δε θα «πέσουν», παρά μόνο αν χάσουν το στήριγμά τους. Και στήριγμα έχουν το καπιταλιστικό σύστημα, που λειτουργεί για να υπηρετεί αυτούς και, γενικότερα, το κεφάλαιο. Αν πέσει το σύστημα, χάθηκαν κι αυτοί. Αλλά, για να γίνει αυτό θέλει πολλή δουλιά και μεγάλη δύναμη. Δουλιά μερμηγκιού και δύναμη ελέφαντα. Ιδού, πεδίον δόξης λαμπρόν...