Αγαπητοί σύντροφοι,

Διαβάζοντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 17ο Συνέδριο του Κόμματός μας, με τις οποίες συμφωνώ στις περισσότερες, θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου πάνω σε ορισμένα θέματα που αφορούν το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας σχετικά με την τακτική στον αγροτικό κυρίως τομέα.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι το αγροτικό εισόδημα χρόνο με το χρόνο γίνεται ανύπαρκτο λόγω της εφαρμοζόμενης αντιαγροτικής καταστροφικής πολιτικής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, εντολοδόχων των αντεθνικών αποφάσεων της ΕΕ, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, κλπ.

Ολοι εμείς οι μικρομεσαίοι αγρότες είμαστε στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης. Ζητάμε βοήθεια!

Η βοήθεια θα έρθει μόνο από το ΚΚΕ, όποια άλλη προσφερθείσα βοήθεια από τα άλλα κόμματα δεν είναι βοήθεια μα καινούρια θηλιά. Εδώ χρειάζεται το Κόμμα μας να πρωτοστατήσει κάνοντας τους αγρότες να πρωταγωνιστήσουν αγωνιστικά αποκρούοντας τις όποιες αντιαγροτικές πολιτικές.

Η τακτική που ακολούθησε το Κόμμα μας στην προσπάθειά του να κινητοποιήσει το αγροτικό κίνημα ώστε να γίνει μαζικό με την ίδρυση της ΠΑΣΥ, αντί να συσπειρώσει το αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα, έφερε, δυστυχώς, αντίθετα αποτελέσματα, τη συρρίκνωση.

Η στενή κομματικοποίηση του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος τα τελευταία χρόνια από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και από μας, όπου συνδικαλιστικά στελέχη έγιναν υπουργοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές ή υποψήφιοι βουλευτές κλπ., ήταν ύπουλη τορπίλη, που διέλυσε την αυτοτελή παρουσία του κινήματος των αγροτών, χάνοντας έτσι οι αγρότες την εμπιστοσύνη τους προς τις ηγεσίες του αγροτικού συνδικαλισμού.

Και καλά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είχαν συμφέρον να υπάρχει αγροτικό κίνημα αναξιόπιστο και κομματικοποιημένο, διασπασμένο για να περνάνε ανενόχλητοι τα ευρωπαϊκά αντιαγροτικά καταστροφικά τους σχέδια. Εμείς τι συμφέρον είχαμε; Μήπως με τη στάση μας αντί να τους δυσκολέψουμε, τους διευκολύναμε; Αυτοί (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) δε θέλουν ενωμένους αγροτικούς αγώνες και θέλουν εμάς χώρια στο περιθώριο και πετροβολούμε στο όνομα της καθαρότητας της γραμμής μας για να μιλάμε μόνοι μας, να τα ακούμε μόνοι μας και να ευχαριστιόμαστε που είμαστε μόνοι καθαροί.

Οι αγρότες είναι σε δεινή θέση όσο ποτέ άλλοτε. Θέλουν βοήθεια. Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τα πάντα να τους ενώσουμε, να παλέψουν για την επιβίωσή τους. Κατ' αρχήν, βάζοντάς τους να πρωταγωνιστήσουν στους αγώνες, να τους έχουμε εμπιστοσύνη και μέσα απ' αυτούς τους ενωτικούς αγώνες τους θα βρουν το δρόμο για να ανταμώσουν μαζί μας. Ας μην τους γίνουμε κι εμείς στενός κομματικός κορσές.

Ας αρχίσουμε από την αρχή με ίδρυση-επανίδρυση Αγροτικών Συλλόγων, επιτροπές αγώνων, μακριά από κομματικά τσιτάτα, αν θέλουμε να δούμε το λαό κοντά μας. Ο λαός δεν είναι κουτός, εμείς να μην του κάνουμε το πολύ έξυπνο.

Το ίδιο, έχω τη γνώμη, ότι πρέπει να κάνουμε και με το εργατικό κίνημα. Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τη δουλιά που πρέπει να κάνει το Κόμμα μας, με τη δουλιά που πρέπει να κάνει το συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλο το ένα και άλλο το άλλο, αν θέλουμε να μεγαλώσουμε το Κόμμα μας και την αξιοπιστία του στη συνείδηση του άγρια εκμεταλλευόμενου λαού μας.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Πιστεύω αμετανόητα ότι για να ζήσει όπως πρέπει ο εργαζόμενος λαός μας η μόνη λύση είναι η κομμουνιστική σοσιαλιστική κοινωνία. Ας αγωνιστούμε με βάση την κομμουνιστική κοσμοθεωρία, με τέτοιες στρατηγικές και τακτικές, κάθε σύντροφος στο πόστο του, χωρίς υπεροψίες. Κανείς μας δεν είναι σοφός και καμιά απόφαση οργάνου δεν είναι στο απυρόβλητο της κριτικής από τους συντρόφους. Η γραμμή του Κόμματος δεν πρέπει μόνο να κατεβαίνει, πρέπει να ανεβοκατεβαίνει δημιουργικά με εμπιστοσύνη.

Στο μεγάλο ζήτημα του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσε σαν ντόμινο, οι εξηγήσεις που δόθηκαν από το Κόμμα μας δεν ήταν επαρκείς. Νομίζω ότι ένας από τους κυριότερους λόγους αυτής της κατάρρευσης ήταν η ισοβιότητα των ηγεσιών. Τα πρώτα χρόνια της ηγεσίας του Λένιν και του Στάλιν οικοδομήθηκε και απέδωσε ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας γιατί η ηγεσία και ο λαός δούλευαν σε αγαστή συνεργασία γι' αυτήν την ανοικοδόμηση. Οι μετέπειτα ηγεσίες δομημένες στην ισοβιότητα απεκόπησαν από τη λαϊκή βάση, περιτριγυρίστηκαν από κόλακες για να εξασφαλίσουν οι μεν την ισοβιότητα, οι δε κρατικές- κυβερνητικές θέσεις.

Ετσι άρχισε σιγά σιγά να χάνεται η εμπιστοσύνη και η όποια κριτική γινόταν για αποφάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, πολεμιόταν ή πεταγόταν στον κάλαθο των αχρήστων. Το θέμα αυτό, βέβαια, είναι πολύ μεγάλο και το σημαντικότερο που πρέπει να απασχολήσει με μεγάλη σοβαρότητα όλα τα μέλη και στελέχη του Κόμματός μας. Βεβαίως, ένα Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να έχει επαγγελματικά στελέχη, αλλά οι αποφάσεις για τη στρατηγική και τακτική του Κόμματος δεν πρέπει να παίρνονται μόνο απ' αυτούς, πρέπει να ζυμώνονται με τις γνώμες των συντρόφων που εργάζονται στην παραγωγή όπου από πρώτο χέρι δέχονται την αδυσώπητη εκμετάλλευση.

Τα λέω αυτά γιατί οι όποιες διασπάσεις έγιναν στο Κόμμα μας δεν έγιναν από τα μέλη του Κόμματός μας, αλλά από τα επαγγελματικά στελέχη. Κλίκες ποτέ δεν έφτιαξαν τα μέλη του Κόμματος. Για μένα καλό μέλος του Κόμματος είναι αυτός που έχει γνώμη για όλες τις αποφάσεις του Κόμματος και καλή ηγεσία είναι αυτή που ακούει. Χρειάζεται αμοιβαία εμπιστοσύνη. Χρειάζεται συντροφικότητα, επαγρύπνηση, περιφρούρηση στη δημοκρατική λειτουργία του Κόμματος και πολύ περισσότερο σεβασμός της ιστορίας του και της αποστολής του.

Πιστεύω πως οι αποφάσεις του 17ου Συνεδρίου θα είναι τέτοιες που θα δυναμώσουν το Κόμμα μας και την εμπιστοσύνη του λαού μας σ' αυτό.

Μελισσάρης Ξενοφών

ΚΟΒ Θεσπιών