Η φύση γίνεται κύρια πηγή έμπνευσης της ποιήτριας: το «αεράκι του καλοκαιριού», τα πουλιά, ο ουρανός, τα δέντρα, τα νερά, οι γλάροι, το ποτάμι, οι κύκνοι κλπ., σε ενότητες απεικονίσεις «τοπίου», χωρίς αντίστοιχες ανθρώπινες αντιδράσεις. Η ποιήτρια απουσιάζει. Εμπιστεύεται το ποιητικό αποτέλεσμα στις ανάλαφρες, φευγαλέες πινελιές, στα ωραία λόγια. Ο κόσμος ως θέα. Το ίδιο και με τις αναφορές της σε ανθρώπινες επεμβάσεις στη φύση, θετικές ή αρνητικές: φευγαλέοι υπαινιγμοί, που δε δημιουργούν ποιητική συγκίνηση. Αψυχες «ζωγραφιές», όπως εκείνες των παιδιών που σχεδιάζουν ένα δέντρο ή ένα σπίτι, έναν ήλιο ψηλά ή μια θάλασσα.

Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις: «Σήμερα θα πετάξουμε / με τα πουλιά. / Η ψυχή των πουλιών / οδηγεί στην πατρική γη». «Ξεκίνησα να πάω, / να πάω να περπατήσω, / φορτωμένη στον ώμο την πραμάτεια. / Να περπατήσω και να φτάσω / ολούθε / κι έχω καιρό πολύ / να πάω στο Αργος». Σε τέτοιες ξεχωριστές στιγμές υπάρχει λυρισμός, ποίηση: υπάρχει ο άνθρωπος κι οι καταστάσεις του.

Οπου όμως η ποιήτρια επιχειρεί «εξόδους» πέρα από τον προσωπικό λυρισμό, τότε εκφεύγει συχνά σε ρητορείες.

Να μην αδικούμε ωστόσο την καλή, γενικά ποιήτρια. Το να κοιτάζεις τον κόσμο με αγνή ματιά, που είτε λάμπει είτε επηρεάζεται από φωτοσκιάσεις, είναι σημαντικό και, μάλιστα, πρωταρχικό στοιχείο. Αυτό και μόνο, η ειλικρίνεια κι η απλότητα, ανοίγει καμιά φορά ξαφνικά την πόρτα προς τη θερμή, τη γνήσια έκφραση: «Ψήνω τον καφέ / στο γκαζάκι / κι αντικρύζω / τις φουσκάλες του σαν / τότε, που η μάνα μου / ψήνοντάς τον στη χόβολη, / τον ανακάτευε / με καβουρδισμένο / σιτάρι».

Η Κ. Γαρδικιώτη - Κοΐνη, καλλιεργημένο πνεύμα, δεν έχει ανάγκη να προσφεύγει πολύ σε μυθολογικά ή αρχαία θέματα και σύμβολα. (Κ. Γαρδικιώτη - Κοΐνη. Μιαούλη 43, Μοσχάτο - 18345, τηλ. 9424.672).