Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους τίτλους στις σελίδες των ειδησεογραφικών πρακτορείων. Αφήνεις τη ματιά σου να περιπλανηθεί στον κατάλογο για να πάρεις μια γεύση των εξελίξεων της ημέρας. Ενα πάτημα ενός κουμπιού αρκεί για να ξεδιπλωθεί η είδηση, από όποιο σημείο της Γης κι αν έρχεται, μπροστά σου σε δευτερόλεπτα, τη διαβάζεις κανονικά ή διαγώνια αναλόγως του χρόνου που διαθέτεις κι επιστρέφεις στον κατάλογο με τους τίτλους.

Την ίδια ώρα η ματιά σου στρέφεται για τη «βόλτα» της στην ανοιχτή τηλεόραση απέναντί σου. Στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου συγκεντρωμένος όλος ο καλός ο κόσμος. Κοστουμαρισμένοι κύριοι, συνοδευόμενοι από κυρίες ντυμένες με την τελευταία λέξη μιας πανάκριβης, αλλά όχι απαραίτητα καλαίσθητης, μόδας. Ψυχρά χαμόγελα και σταυρωτά φιλιά στον αέρα, για να μην αφήνουν ίχνη τα κραγιόν στα πουδραρισμένα μάγουλα.

«Ονειρα θερινής νυκτός»; Μπορεί να μην είναι τόσο απλό, αλλά όχι. Κατηγορηματικά όχι. Επιτακτική αναγκαιότητα είναι και σου το υπενθυμίζει ένα ακόμα ηλεκτρονικό μήνυμα που μόλις αφήχθη στο ταχυδρομείο σου. Και χαμογελάς, παρά τα ανθρώπινα δράματα που καταφτάνουν ως ειδήσεις από κάθε άκρη του κόσμου, θρέφοντας την οργή σου, το πείσμα και την αποφασιστικότητά σου, κατορθώνεις να χαμογελάς. Χαμογελάς γιατί θυμάσαι πως ό,τι είναι αναγκαίο να συμβεί, αργά ή γρήγορα θα συμβεί κι όσο πιο γρήγορα, τόσο λιγότερες απώλειες του δικού μας κόσμου. Οσο πιο γρήγορα - με όρους ταξικής πάλης - πατήσουμε delete στον δικό τους κόσμο...