Επιμένει να γελοιοποιείται ο δοτός πρωθυπουργός του Ιράκ, Ιγιάντ Αλάουι, προσπαθώντας να πείσει τους συμπατριώτες του ότι είναι επικεφαλής μιας «κυρίαρχης και ανεξάρτητης» κυβέρνησης που έχει «τον έλεγχο της χώρας». Μέχρι στιγμής δε φαίνεται να τα καταφέρνει και τόσο καλά. Πώς άλλωστε να τα καταφέρει ο «έρμος» ο Αλάουι, όταν οι κατοχικές δυνάμεις κάνουν ό,τι θέλουν, όπου θέλουν; Οταν εξαπολύουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Νατζάφ, αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς στη Φαλούτζα, στη Σαμάρα, στην Κουτ; Οταν πρώτα δηλώνει ο Ντόναλντ Ράμσφελντ ότι «θα τελειώσουμε με τα εγκληματικά στοιχεία τύπου Μουκτάντα Σαντρ» και μετά αναγκάζεται ο Αλάουι να το επαναλάβει σαν μαριονέτα; Και μάλιστα, ενώ μέλη της ίδιας αυτής της κυβέρνησής του, όπως ο αντιπρόεδρος Τζαφάρι, εκφράζουν ανοιχτά τη διαφωνία τους με τη δράση και τις επιλογές των κατοχικών δυνάμεων. Είναι δυνατόν ποτέ μια κατοχική κυβέρνηση, γιατί περί αυτού πρόκειται, να πείσει για την ανεξαρτησία των αποφάσεών της; Είναι δυνατόν ενώ δρουν στο Ιράκ, υπό καθεστώς ατιμωρησίας και αυτονομίας, περισσότεροι από 150.000 ξένοι στρατιώτες και ενώ Αμερικανοί σύμβουλοι έχουν αναλάβει να καθοδηγούν όλα τα υπουργεία και όλες τις υπηρεσίες, να πιστέψει κανείς τον Αλάουι και τους συνεργάτες του; Πόσο μάλλον που οι Ιρακινοί γνωρίζουν καλά και το πλούσιο «βιογραφικό» του ως πράκτορα της CIA και των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.