Ποτέ δεν αποδείχτηκε πως ο ντοπαρισμένος είναι πιο αποτελεσματικός στα αγωνίσματα από τον κανονικό άνθρωπο. Δε θα μπορούσε, άλλωστε, με τόσα «μπάζα» υποκρισίας, που σκεπάζει την αλήθεια. Υπάρχει όμως, καθόλου τυχαία, τέτοια διαμορφωμένη συνείδηση. Καθόλου τυχαία, γιατί «οι δαίμονες χρειάζονται τους αγγέλους και οι άγγελοι τους δαίμονες» για να υπάρχουν. Μια τεράστια βιομηχανία «δοχείο», που συγκοινωνεί με την «αντι-βιομηχανία της» και αναπτύσσονται παράλληλα. Μια βιομηχανία, που ποτίζει τόσο με χημικές ουσίες τους οργανισμούς των νέων - όχι μόνο των επαγγελματιών αθλητών - όσο και παραμυθιάζει συνειδήσεις. Τάζει από ολυμπιακά μετάλλια μαζί με τα όποια υλικά προνόμια μέχρι και απλά πιο «εντυπωσιακή» φουσκωτή εμφάνιση. Μια βιομηχανία, που καιροφυλακτεί τον νέο στην τρυφερή του ηλικία για να κάνει «χημικά» τα όνειρα, τις εφηβικές επιβεβαιώσεις, αλλά ίσως και τις προσδοκίες των ενήλικων γονέων. Στον «αντίποδά της» εκείνη, που προσπαθεί να την «αποκαλύψει», αλλά πάντα μένει ένα βήμα πίσω...

Ενα βήμα πίσω, γιατί πρέπει, να δημιουργούνται διαρκώς καινούρια μηχανήματα, νέα εργαστήρια, καινούριες ειδικότητες και να διαιωνίζεται ο φαύλος κύκλος. Να ταΐζεται το «θήραμα και ο θηρευτής» ταυτόχρονα, που πολλές φορές ταυτίζεται στους ίδιους - διαφορετικούς ρόλους μέσα στο κύκλωμα. Για παράδειγμα, η πολυεθνική μεγαλοεταιρία, που είναι χορηγός σε κάποιον αθλητή και τον σπρώχνει φυσικά και ψυχικά στο ντοπάρισμα για να φέρει την επίδοση και κατά συνέπεια τα κέρδη, είναι ταυτόχρονα και χορηγός σε κάποιο εργαστήριο αντι-ντόπινγκ. `Η είναι αυτή η ίδια που φτιάχνει τα μηχανήματα. Ο πολιτικάντης, που στήριξε την καριέρα του σαν παραγοντίσκος ή παράγοντας σε κάποια αθλητική ομοσπονδία, που ακόμα σήμερα δεν επιτρέπει - καταστατικά - πραγματικούς ελέγχους, την ίδια ώρα είναι έτοιμος «να σκίσει χασέδες» με κάποιο από τα πολλά νομοσχέδια «εξυγίανσης»!!!

Μια μυθολογία. Μια αυταπάτη από τις πολλές, όπου στηρίζει την ύπαρξή του το σύστημα της εκμετάλλευσης. Κι όμως, τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά οφείλονται στην εργασία. Αυτή τα έκτισε - διαμόρφωσε μέσα στις χιλιετίες. Εκεί βρίσκεται πάντα και η μοναδική πηγή ανάπτυξής τους ή, αντίστροφα, καθυστέρησής τους (αποξένωση). Αν ο αθλητισμός συμπυκνώνει - συμβολίζει πλευρές αυτής της τεράστιας ανθρώπινης διαδρομής, ή απλά, αν προσπαθεί, να διασώσει κάποια απ' αυτά - ίσως χαμένα - ανθρώπινα χαρακτηριστικά, ο μόνος αμόλυντος και ασφαλής τρόπος είναι να σκύβει στο αθάνατο νερό της ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Μια εργασία - άσκηση, που μιμείται την πραγματική, την κάνει παιχνίδι και άμιλλα, αλλά σώζει - αναπτύσσει πραγματικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Γι' αυτό και είναι απαραίτητη.

Αυτός ο αθλητισμός, όχι μόνο μας ενδιαφέρει σαν θέαμα, αλλά τον διεκδικούμε σαν απασχόληση ολόκληρου του λαού. Αυτόν τον αθλητισμό, μας στερεί το κύκλωμα των πολυεθνικών και των εκπροσώπων τους, που τον έκανε εμπόρευμα και μας τον σερβίρει ντοπαρισμένο, νοθευμένο και χωρίς τον πραγματικό του στόχο και περιεχόμενο. Αυτόν το μαζικό αθλητισμό θα επιβάλουμε, όταν θα πάρουν οριστικά πόδι τα μονοπώλια και τα τσιράκια τους και σίγουρα, οριστικά πλέον και τελεσίδικα, όταν θα εξαφανιστούν εντελώς από προσώπου Γης, απ' άκρο σ' άκρο της.