Ο Γιάννης Κακλέας, ένας αναμφίβολα ταλαντούχος, ευφάνταστος, μελετημένος, με καλλιεργημένο εικαστικό γούστο, με ανήσυχη, μοντερνιστική, «ανατρεπτική» ιδεολικογοαισθητικά αντίληψη, πιστεύει - και ορθά - ότι τα μεγάλα έργα του παρελθόντος δεν είναι μουσειακά είδη, αλλά «εργαλεία» μιας διαχρονικής εξέτασης της κοινωνίας, της συμπεριφοράς και των προβλημάτων του ανθρώπου. Ο Κακλέας τολμά να «ασεβήσει» απέναντι στα κοινωνικά και αισθητικά χαρακτηριστικά της εποχή ενός κλασικού έργου, να του γυρίσει τα μέσα έξω, να παρέμβει εκσυγχρονιστικά στη δομή και πλοκή του με νεωτερικά αισθητικά στοιχεία και τεχνολογικά μέσα, να αφαιρέσει την «επιδερμίδα» του είδους και ήθους του, για να βρει κάτω από αυτήν μια βαθύτερη και σκληρότερη ουσία που να εκφράζει την αέναη, σκληρή συνήθως, αλήθεια των ανθρωπίνων πραγμάτων, ερμηνευμένη βέβαια με σύγχρονη ματιά. Φέτος, για μια ακόμη φορά, καταπιάστηκε με μια σαιξπηρική κωμωδία, «Το ημέρωμα της Στρίγκλας», στην ωραία μετάφραση του Ερρίκου Μπελλιέ, παραμένοντας στα αισθητικά «χνάρια» των προηγούμενων σαιξπηρικών του «αναγνώσεων», πράγμα βέβαια που οδηγεί σε ένα φορμαλισμό για το φορμαλισμό, σε μια αυτάρεσκη μανιέρα, η οποία, όπως όλες οι μανιέρες, παύει να βλέπει ότι δεν εμπεριέχει πια το «καινούριο». Η ενδιαφέρουσα, πάντως, έντονα εκσυγχρονιστική, «ροκ» θα λέγαμε, σκηνοθεσία του Κακλέα, διαπερνώντας αλλά και χωρίς να καταργήσει τον κωμωδιογραφικό χαρακτήρα του έργου, ανέδειξε τη σκληρή αλήθεια του, αλλά και το μήνυμά του. Οτι η σχέση των δύο φύλων ήταν ανέκαθεν, άδηλα ή έκδηλα, έως βίαια συγκρουσιακή, ιδιαίτερα στην εποχή μας που η γυναίκα διεκδικεί την ισοτιμία της στην κοινωνία και την οικογένεια. Οτι στη σχέση των δύο φύλων δυο δρόμοι υπάρχουν. 'Η ο αγώνας «υποταγής» του ενός στον άλλον, που αφήνει και τους δύο ηττημένους και δυστυχείς, ή της ανταποδοτικής αγάπης και του αλληλοσεβασμού. Τη σκηνοθετική κατεύθυνση υπηρέτησαν πλήρως το μεταλλικό σκηνικό (Απόστολος Βέττας), τα σύγχρονα κοστούμια (Αντώνης Βολανάκης), η νευρώδης κινησιολογία (Κωνσταντίνος Μίχος), οι μουσικές επιλογές (Ιάκωβος Δρόσος), οι φωτισμοί (Σάκης Μπιρμπίλης). Από τις συνολικά πειθαρχημένες στη σκηνοθεσία ερμηνείες, ξεχώρισαν για την εμβέλειά τους οι ερμηνείες των Βάνας Πεφάνη, Τάσου Γιαννόπουλου, Μάκη Παπαδημητρίου, Γιώτας Μηλίτση, Κώστα Φλωκατούλα, Κώστα Ζαχαράκη, Στάθη Βούτου.