Ποια και πώς θα ήταν η σημερινή ερμηνευτική αντιμετώπιση της αριστοφανικής κωμωδίας, χωρίς τη μακρόχρονη ενασχόληση μ' αυτήν δυο σκηνοθετών, του Καρόλου Κουν και του Αλέξη Σολομού; Υποθετικό το ερώτημα, αλλά και οποιαδήποτε απάντηση κι αν δινόταν σ' αυτό θα ήταν απολύτως υποθετική, αν όχι εντελώς αστόχαστη. Το βέβαιο και αναμφισβήτητο είναι ότι ο Κουν και ο Σολομός σημάδεψαν ανεξίτηλα τη σύγχρονη αναβίωση της αριστοφανικής κωμωδίας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ευρύτερο, αν όχι σε διεθνές, επίπεδο. Ο αλησμόνητος Κουν και ο ζων Σολομός, δεν ήταν απλώς σπουδαίοι σκηνοθέτες - πραγματικοί δάσκαλοι της θεατρικής τέχνης. Δημιούργησαν μια μεγάλη, κοπιαστικά και ολόπλευρα μελετημένη θεωρητικά (θεματολογικά, ιδεολογικά, αισθητικά, μορφολογικά), πλήρως συγκροτημένη και εφαρμοσμένη σκηνικά, σύγχρονη ερμηνευτική παράδοση, μια «σχολή» πάνω στην αρχαία κωμωδία, μια «σχολή» - θρέμμα των μακραίωνων παραδόσεων του λαϊκού θεάτρου, στην οποία στηρίχτηκαν και εξακολουθούν να στηρίζονται όσοι καταπιάνονται με τον Αριστοφάνη.

Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, το γεγονός ότι πρώτος και καθοριστικός θεατρικός «Μέντορας» του Σολομού υπήρξε ο καθηγητής των Αγγλικών στο Κολέγιο Αθηνών Κουν, ο οποίος τη σχολική περίοδο 1935-1936, έστησε μαθητική θεατρική ομάδα, παρουσιάζοντας τον αριστοφανικό «Πλούτο», σε μετάφραση ανωνύμου (επρόκειτο για μετάφραση του επαναστάτη σατιρικού συγγραφέα Μ. Χουρμούζη). Την παράσταση αυτή ανέπλασε και παρουσίασε (επίσης το 1936), ο Κουν με τη «Λαϊκή Σκηνή», «μια ομάδα που ιδρύθηκε από ερασιτέχνες και εργάτες, οι περισσότεροι αγράμματοι», όπως έγραφε ο Κουν, την οποία - λόγω της μορφής και του μηνύματος της παράστασης και, βέβαια, της ταξικής σύνθεσής της - «φίμωσε», αμέσως, η μεταξική δικτατορία.

Δεν είναι τυχαίο ούτε το γεγονός ότι το 1957 (τα κολαστήρια ήταν γεμάτα από αγωνιστές του λαού, αλλά οι εκτελέσεις είχαν σταματήσει), ο Κουν, με το «Θέατρο Τέχνης» πια, ξανανεβάζει τον «Πλούτο», πάλι με τη μετάφραση του Μ. Χουρμούζη.

Με απόσπασμα αυτής της πρώτης αριστοφανικής δημιουργίας του Κουν, δημιουργία που «διάβασε» και ανέδειξε την παντοτινή ποιητική αξία της και το διαχρονικό μήνυμά της και την έκανε κατανοητή, οικεία και ελκυστική για το σύγχρονο άνθρωπο, αρχίζει η φετινή παράσταση του «Θεάτρου Τέχνης», με τίτλο «Μισός αιώνας Αριστοφάνης-Θέατρο Τέχνης». Πρόκειται για μια παράσταση συγκινητικής τιμητικής αναδρομής στη μοναδικής πολυτιμότητας προσφορά του Κ. Κουν, προπάντων, αλλά και πλειάδας αρίστων μεταφραστών, σκηνογράφων-ενδυματολόγων, συνθετών, χορογράφων και ηθοποιών-μαθητών του, στη σύγχρονη ερμηνεία του Αριστοφάνη. Μια παράσταση με χαρακτηριστικά (κατά το δυνατόν) αποσπάσματα και από τις παραστάσεις των «Ορνίθων» (το πρώτο ανέβασμα το 1959 σκανδάλισε το πολιτικο-εκκλησιαστικό κατεστημένο και απαγορεύτηκε), «Βατράχων» (πρώτο ανέβασμα 1966), «Λυσιστράτης» (1969), «Αχαρνέων» (πρώτο ανέβασμα 1976), «Ειρήνης» (πρώτο ανέβασμα 1977), «Ιππέων» (πρώτο ανέβασμα 1977, σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης), «Σφηκών» (πρώτο ανέβασμα 1981, σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης), «Θεσμοφοριαζουσών» (πρώτο ανέβασμα 1985, σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης), «Νεφελών» (1991, σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης), «Πλούτου» (1994, σκηνοθεσία Μ. Κουγιουμτζής). Επαινος γι' αυτή την παράσταση-αφιέρωμα αναλογεί σε όλους τους καλλιτεχνικούς συντελεστές και ερμηνευτές της.