Προκαλούν οι ξενοδόχοι. Ισχυρίστηκαν χτες ότι η σημερινή απεργία των ξενοδοχοϋπαλλήλων είναι «άνευ αντικειμένου και εκβιαστική»! Μάλιστα, δήλωσαν ότι είναι αυτοί, οι ξενοδόχοι, που έχουν συμβάλει τα μέγιστα για την πραγματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων και ότι η απεργία αποτελεί παράγοντα δυσφήμισής τους. Τέτοια διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσα σε λίγες λέξεις θα τη ζήλευε ακόμα και ο Γκαίμπελς.

Ο «παράδεισος» που υπόσχονται οι ξενοδόχοι στους πελάτες τους στηρίζεται στο κολαστήριο που ζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι στα μαγειρεία, τους διαδρόμους, στην υποδοχή και αλλού. Κολαστήριο που μεταφράζεται σε περίπου 500 ευρώ βασικό μισθό το μήνα. Λιγότερο, δηλαδή, για ορισμένες κατηγορίες, ακόμα και από όσο κοστίζει το δωμάτιο για μια βραδιά. Στο διαρκές αίσθημα αβεβαιότητας που ξεκινά από την πρώτη, ακόμα, ώρα δουλιάς, καθώς οι ελαστικές μορφές εργασίας οργιάζουν στο χώρο. Με την πιο σκληρή από αυτές να είναι οι συμβάσεις μιας μέρας. Προσλαμβάνεσαι το πρωί και απολύεσαι το βράδυ. Είναι ακόμα πρόκληση και με όρους επικαιρότητας. Αυτούς στους οποίους αρνούνται να δώσουν πενιχρές αυξήσεις, αυτούς ακριβώς καλούν να σπεύσουν να αγοράσουν τα πανάκριβα εισιτήρια των Ολυμπιακών Αγώνων. Για να πλουτίσουν και άλλο οι πολυεθνικές.

Η προκλητική στάση των ξενοδόχων έχει πολλές αιτίες. Είχαν μάθει χρόνια τώρα να δρουν ασύδοτα, χωρίς να αντιμετωπίζουν μεγάλες αντιδράσεις. Τώρα που ο εργαζόμενος σήκωσε το κεφάλι του αιφνιδιάστηκαν γιατί «λογάριαζαν χωρίς το ξενοδόχο». Ειδικά, τώρα που περιμένουν να βγάλουν λεφτά με το τσουβάλι. Ενώ η στήριξη που τους παρέχεται όλα αυτά τα χρόνια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις του κεφαλαίου, σήμερα θεωρούν ότι δεν είναι αρκετή. Οι αντεργατικοί νόμοι, το κλίμα τρομοκρατίας, το χτύπημα των ΜΑΤ στην προηγούμενη απεργία δεν έχουν καταφέρει να πτοήσουν τους εργαζόμενους.

Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι συνεχίζουν τον αγώνα τους, απαιτώντας κατώτερο βασικό μισθό 1.100 ευρώ. Οχι γιατί λατρεύουν το χρήμα, όπως κάνουν τα αφεντικά. Αλλά γιατί θέλουν, επιτέλους, να ζήσουν με κάποια αξιοπρέπεια, αυτοί και οι οικογένειές τους. Γιατί στο κάτω - κάτω αν δεν υπάρξουν αυτοί τα ξενοδοχεία δε λειτουργούν. Αυτοί, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, είναι οι μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου. Τα χέρια τους και το μυαλό τους είναι η μοναδική κινητήρια δύναμη της ανθρωπότητας. Και αυτήν την καρπώνονται οι ξενοδόχοι και τα κάθε λογής αφεντικά.

Ηδη η μάχη που δίνουν τούτο τον καιρό οι ξενοδοχοϋπάλληλοι έχει σημειώσει μια σημαντική νίκη. Συνειδήσεις εκπαιδευμένες χρόνια από τους εργατοπατέρες στο φόβο και τη μοιρολατρία, αφυπνίστηκαν χάρη στη συνεπή δράση των ταξικών δυνάμεων. Εμαθαν ότι τα αφεντικά τρομάζουν «μη σπάσει η φούσκα από τα γλυκά που ροκανίζουν» μόνο μπροστά στον αταλάντευτο ταξικό αγώνα. Τούτη η πρώτη νίκη δεν πρέπει να μείνει εκεί. Αλλά να γίνει συνολικά κανόνας και τρόπος ζωής των εργαζομένων. Κι από αυτήν την άποψη, η σημερινή απεργία στα ξενοδοχεία απαιτεί τη στήριξη του συνόλου των εργαζομένων.