Eurokinissi

Ο λαός της Κύπρου είπε ένα βροντερό ΟΧΙ στο απαράδεκτο «σχέδιο Ανάν»

Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ είναι γεγονός από τον περασμένο Μάη. Γεγονός επίσης είναι, ότι και η πρόβλεψη του Ζ. Ντελόρ λίγο απέχει από το να επαληθευτεί απόλυτα. Στην ουσία, η Νότια Κύπρος αποτελεί μέλος της ΕΕ και οι Ευρωπαίοι εταίροι αναζητούν σήμερα τρόπους να «ησυχάσουν» από το Κυπριακό, με την αναβάθμιση των σχέσεών τους με το ψευδοκράτος. Μια αναβάθμιση που με το πέρασμα του χρόνου δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στη νόμιμη εμφάνισή του στο διεθνές σκηνικό.

Το Κυπριακό έφτασε σε αυτό το σημείο εξαιτίας της πολιτικής επιλογής των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου να «επενδύσουν» στην ευρωπαϊκή προοπτική της Μεγαλονήσου. Η πορεία της Κύπρου προς την ΕΕ καλλιέργησε σκόπιμα ελπίδες για την εμφάνιση μιας δίκαιης λύσης του προβλήματος, οι οποίες αποδείχτηκαν πολύ σύντομα απατηλές. Η «προσφερόμενη «λύση» από τους Αμερικανοβρετανούς που συνέγραψαν το «σχέδιο Ανάν», δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την ικανοποίηση πάγιων τουρκικών επιδιώξεων. Το δίλημμα που τέθηκε στην κυβέρνηση της Κύπρου και στους Ελληνοκύπριους ήταν κυνικά απλό: ή αποδέχονταν τη δημιουργία ενός νέου «πολιτικού συνεταιρισμού» κατά 50-50 με το ψευδοκράτος, και τη χρηματοδότηση κατά 90% του νέου κράτους, δηλαδή διχοτόμηση και πάνω απ' αυτήν ένα μόρφωμα χωρίς κυριαρχία, κανονικό προτεκτοράτο, υπό την κηδεμονία των ξένων δικαστών, ή θα επιβεβαιώνονταν στην πράξη, με την ένταξη της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ, δηλαδή επίσης διχοτόμηση.

Στις συνομιλίες της Λουκέρνης, τον Απρίλη του 2004, Αθήνα και Λευκωσία βρέθηκαν, τελικά, ενώπιον του αδιεξόδου στο οποίο με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε η συζήτηση επί του «σχεδίου Ανάν» - μια που από την αρχική, ακόμη, μορφή του ήταν ολοφάνερο πως δεν μπορούσε να αποτελέσει βάση για συζήτηση - και υποχρεώθηκαν να μη συμφωνήσουν με το τελικό σχέδιο, αναλαμβάνοντας και το όποιο κόστος μπορεί να συνεπάγεται η μη επίτευξη συμφωνίας.

Την επόμενη κιόλας στιγμή από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και του προέδρου της Κύπρου Τ. Παπαδόπουλου, με τις οποίες υπογραμμίστηκε ότι το «σχέδιο Ανάν», το οποίο επρόκειτο να τεθεί στη δοκιμασία των δημοψηφισμάτων, δεν είναι αποτέλεσμα συμφωνίας αλλά προϊόν επιδιαιτησίας, ξεκίνησαν οι πιέσεις του ΟΗΕ αλλά και των ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΕΕ, ΗΠΑ) προς τον κυπριακό λαό για την εκλογική συμπεριφορά που «πρέπει» να επιδείξει στο δημοψήφισμα. Οι πιέσεις των ευρωατλαντικών ιμπεριαλιστών, δυστυχώς, απέκτησαν μεγαλύτερη ένταση με τη σαφή τοποθέτηση υπέρ του σχεδίου από το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ, χωρίς να αφαιρούνται οι ευθύνες από τη ΝΔ, η οποία επίσης ευθύς εξαρχής είχε ταχτεί με το «σχέδιο Ανάν», αλλά τη στιγμή των δημοψηφισμάτων διαχειριζόμενη ως κυβέρνηση την κρίση εμφανίστηκε προπαγανδιστικά με διπλωματική γλώσσα και εμμέσως υπέρ του «ναι» στο διαβόητο σχέδιο.

Η ένταξη της «Νότιας» Κύπρου στην ΕΕ με τη σταδιακή αναγνώριση του ψευδοκράτους από τους ιμπεριαλιστές ΗΠΑ και ΕΕ, και όχι μόνο, εμφανίστηκε ως το πρώτο προφανές τίμημα που κλήθηκε να καταβάλλει η κυβέρνηση της Κύπρου και οι Ελληνοκύπριοι, με πρόσχημα την απόρριψη του σχεδίου μετά από το δημοψήφισμα. Η «νομιμοποίηση» της διχοτόμησης φαίνεται πως είναι, τελικά, το τίμημα της «περίφημης» πολιτικής επιλογής για την «ευρωπαϊκή πορεία της Κύπρου», η οποία τόσο πανηγυρίστηκε από το σύνολο - εκτός του ΚΚΕ - των πολιτικών δυνάμεων όλα αυτά τα χρόνια.

Η πραγματικότητα αυτή αποτυπώθηκε ξεκάθαρα κατά τη διάρκεια των συνομιλιών της Λουκέρνης. Εκεί τόσο η κυπριακή κυβέρνηση όσο και η ελληνική διαπίστωσαν μια ανελαστική στάση (έτσι είναι οι ιμπεριαλιστικές πιέσεις), από τους αξιωματούχους του ΟΗΕ και το Γενικό Γραμματέα, οι οποίοι είχαν την πεποίθηση πως η συμφωνία στο «σχέδιο Ανάν» είναι μια τυπική διαδικασία και απαιτούσαν να το επιβάλλουν, αφού αυτό ήθελαν οι Ευρωατλαντικοί. Μάλιστα, διαπίστωσαν πως δεν υπήρχε περιθώριο διαπραγμάτευσης, καθώς, όπως έλεγαν κυβερνητικές πηγές, κάθε αλλαγή στο σχέδιο διαμόρφωνε μια χειρότερη κατάσταση για τις ελληνικές επιδιώξεις.

Τελικά, παρά την επιμονή του ΓΓ του ΟΗΕ, των Αμερικανών και της Βρετανίας για την υπογραφή του σχεδίου στη Λουκέρνη, ώστε να εμφανιστεί ως αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης και συμφωνίας μεταξύ των τεσσάρων μερών, η ελληνική πλευρά δεν υπέγραψε. Ετσι, όπως υπογράμμισαν μετά το τέλος των συνομιλιών η ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά, δεν υπήρξε συμφωνία και το τελικό κείμενο είναι το αποτέλεσμα της άσκησης του επιδιαιτητικού δικαιώματος του Κ. Ανάν. Το δικαίωμα αυτό, υπογράμμισε σε όλους τους τόνους η ελληνική κυβέρνηση, αναγνωρίστηκε στον ΓΓ του ΟΗΕ με τη συμφωνία της 13 Φλεβάρη του 2004 στη Νέα Υόρκη. Ηταν το αποτέλεσμα της πολιτικής και της προηγούμενης κυβέρνησης της Κύπρου και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που τα είχαν συμφωνήσει τόσο με τις ΗΠΑ, όσο και με την ΕΕ. Ας μην ξεχνάμε το ξέσπασμα του Γκ. Φερχόιγκεν μετά τη σφαλιάρα του «ΟΧΙ», ότι του είχαν υποσχεθεί να «περάσει» το «σχέδιο Ανάν» και τον κορόιδεψαν. Αυτή η συμφωνία της Νέας Υόρκης, με την οποία θα πρέπει να υπενθυμίσουμε συμφώνησε σιωπηρά τότε η ΝΔ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προσδιόρισε επ' ακριβώς τη διαδικασία η οποία ακολουθήθηκε και οδήγησε τελικά το προϊόν της επιδιαιτησίας του ΓΓ στη δοκιμασία των δημοψηφισμάτων.

Παρά τις πιέσεις από τους ιμπεριαλιστές και εγχώριους «ρεαλιστές», ο κυπριακός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία έδειξε ότι δεν ξέχασε τι συνέβη. Εδειξε επίσης ότι ο αγώνας για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση για το Κυπριακό δεν είναι απλώς ένα κενό περιεχομένου σύνθημα, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί στόχο για τον οποίο είναι διατεθειμένος να παλέψει. Αυτή η στάση των Ελληνοκυπρίων, υποχρεώνει, ως ένα βαθμό και τις ηγεσίες των κυπριακών αλλά και των ελληνικών κομμάτων να αναθεωρήσουν τις απόψεις και τις τακτικές τους, περί «πολιτικά ορθών» ή «ρεαλιστικών» επιλογών, η οποίες κατά κανόνα ικανοποιούν ισχυρούς «φίλους» και «προστάτες» στο εξωτερικό. Δε συμβαδίζουν, όμως, με τα συμφέροντα του τόπου, όπως τα αντιλαμβάνεται ο λαός, ο οποίος στις κρίσιμες στιγμές στέκεται όρθιος...