Οποιος στοιχειωδώς παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στην ΕΕ, γνωρίζει ότι η φιλολογία, που ξεκίνησε από πέρσι, περί πιθανής ανάληψης από τον Κ. Σημίτη της προεδρίας της Κομισιόν, ήταν ένα παραμύθι εσωτερικής κατανάλωσης. Ουδέποτε το όνομα του πρώην πρωθυπουργού απασχόλησε τους «εκλέκτορες» και, βεβαίως, ούτε καν ακούστηκε στις διαπραγματεύσεις που έγιναν αυτές τις μέρες στις Βρυξέλλες. Βέβαια, στην πολιτική ποτέ μη λες ποτέ, και το πώς θα κλείσει αυτό το ζήτημα είναι κάτι που θα το δούμε στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής.

*

Η χτεσινή εξέλιξη εντούτοις, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Θ. Ρουσόπουλο να αφήνει ανοιχτό - για πρώτη φορά - το ενδεχόμενο η κυβέρνηση της ΝΔ να στηρίξει και να προβάλει μια υποψηφιότητα Σημίτη για την Κομισιόν, συνιστά μια ποιοτική αναβάθμιση του ...παραμυθιού. Το οποίο, προφανώς, η κυβέρνηση το συντηρεί, αφού θεωρεί ότι της είναι χρήσιμο, ώστε να ελέγξει τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Ο λόγος είναι απλός: Αν η κυβέρνηση εμφανίζεται να θεωρεί τον κ. Σημίτη «κατάλληλο» για πρόεδρο της ΕΕ, τότε έχει βρει έναν πολύ «επικοινωνιακό» τρόπο, για να εκπαιδεύει την εσωτερική κοινή γνώμη ότι είναι κατάλληλος και για άλλα αξιώματα. Οπως, για παράδειγμα, εκείνο του Προέδρου της Δημοκρατίας...

*

Αν, λοιπόν, η ΝΔ δε θέλει εκλογές το 2005, δείχνει να ψάχνει στο πρόσωπο του Κ. Σημίτη μια «εναλλακτική» για την Προεδρία της Δημοκρατίας, που της εξασφαλίζει το «χέρι - χέρι» με το ΠΑΣΟΚ. Εξέλιξη, που, φυσικά, διευκολύνει αφάνταστα και τη Χαριλάου Τρικούπη, μια και μια τρίτη εκλογική «νίκη» θα του έπεφτε βαριά του κ. Παπανδρέου...