Είπε και κάτι ακόμη χτες ο Ν. Κωνσταντόπουλος: «Είναι ψεύτικο και αποπροσανατολιστικό το δίλημμα - σημείωσε - ή νεοφιλελεύθερος μονόδρομος ή αποδέσμευση και διάλυση». Κι όμως, αυτό είναι το κρίσιμο σταυροδρόμι μπροστά στους λαούς της ΕΕ: Ο ένας δρόμος είναι αυτός της προσαρμογής και της υποταγής - με τον έναν ή άλλον τρόπο - στις ευρωενωσιακές επιλογές. Και ο άλλος δρόμος είναι αυτός της αντίστασης, της σύγκρουσης, της ανατροπής της σημερινής ΕΕ - με τον έναν ή άλλον τρόπο - και της οικοδόμησης μιας άλλης Ευρώπης, πραγματικά ενωμένης, της φιλίας και της ισότιμης συνεργασίας των λαών, της ειρήνης και του σοσιαλισμού.

Εκτός και μας αποδείξει ότι μπορεί να υπάρξει μια χώρα ή και η ΕΕ συνολικά - και, μάλιστα, στις σύγχρονες συνθήκες του ιμπεριαλισμού και του οξύτατου ανταγωνισμού των πολυεθνικών - όπου οι μεν κεφαλαιοκράτες θα κρατάνε στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομικής εξουσίας και του παραγόμενου πλούτου, από τη μια, και από την άλλη, οι εργαζόμενοι και ο λαός θα απολαμβάνουν τα αγαθά των κόπων τους...

Και μετά κλαίγονται, όταν το ΚΚΕ τους κάνει κριτική για καλλιέργεια αυταπατών και ψευδαισθήσεων, μοιρολατρίας και ηττοπάθειας, στους εργαζόμενους και στη νεολαία.