Θύελλα αντιδράσεων προκάλεσε στους εργαζόμενους η νέα, απαράδεκτη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, συναινώντας στην απληστία των εργοδοτών και αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.

Οι εξευτελιστικές αυξήσεις στις αμοιβές, που δεν εξασφαλίζουν ούτε ένα ευρώ τη μέρα, η καταβολή της δεύτερης δόσης της αύξησης από τον ένατο μήνα, η καθιέρωση (για πρώτη φορά, έστω και τμηματικά) της δραχμικής (και όχι ποσοστιαίας) αύξησης - «καινοτομίες» δηλαδή που συρρικνώνουν ακόμα περισσότερο τις πραγματικές αυξήσεις - η μείωση του κόστους των υπερωριών, όπως ακριβώς ζήτησαν οι βιομήχανοι, συνθέτουν το νέο πλαίσιο, μέσα στο οποίο η εργοδοσία θα πολλαπλασιάσει την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα καλεί τους εργαζόμενους σε αταλάντευτο αγώνα, τόσο για να ηττηθούν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του συμβιβασμού, αλλά και για κατακτήσεις ανάλογες των αναγκών τους.

«Την ώρα που η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης διογκώνεται καθημερινά, την ώρα που τα κέρδη της εργοδοσίας πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο από την απλήρωτη εργασία των εργατών, την ώρα που η ακρίβεια εξανεμίζει καθημερινά το εισόδημα της εργατικής οικογένειας, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ υπέγραψε μια δίχρονη προκλητική απαράδεκτη Σύμβαση με τους βιομήχανους, που στην ουσία καταδικάζει την εργατική τάξη στην πείνα και την εξαθλίωση».

Η Ομοσπονδία Οικοδόμων με ανακοίνωσή της καλεί όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης να παλέψουν συντονισμένα για τα δικαιώματά τους, αναλογιζόμενοι παράλληλα «ποιους στέλνουν να τους εκπροσωπήσουν και τι σχέση έχουν αυτοί με τους πόθους, τις αγωνίες, τις δυσκολίες που περνά η εργατική οικογένεια».

Ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ είναι εκείνοι που υπαγορεύουν τέτοιες εξελίξεις, όπως παρατηρεί η Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Φάρμακο (ΟΕΦΣΣΕ). «Ετσι λοιπόν συμφώνησαν από κοινού ΣΕΒ - ΓΣΕΕ ότι "είναι ένα επιτυχές αποτέλεσμα" και "συμβολή να αναπτυχθούν οι επιχειρήσεις", καθώς επίσης ότι είναι "συμβατό αποτέλεσμα με τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας"», προσθέτει η ΟΕΦΣΕΕ και καλεί τους εργαζόμενους να εντείνουν τον αγώνα τους για κατώτερο μισθό 1.150 ευρώ και κατώτερο ημερομίσθιο 46 ευρώ.

Στους πολύτιμους υπηρέτες του κεφαλαίου, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επικεντρώνεται η ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Μισθωτών Τύπου και Βιομηχανίας Χάρτου. Τονίζεται πως τόσο η νυν κυβέρνηση, όσο και η νυν αξιωματική αντιπολίτευση, «στηρίζουν με την πολιτική τους την ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα της εργασίας που αυτό σημαίνει απλά, μείωση του κόστους εργασίας (μισθών), ανατροπή εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και αύξηση των κερδών του κεφαλαίου».

«Πάτημα» στην «επιθετικότητα της εργοδοτικής πλευράς για συνεχή αφαίρεση στοιχειωδών κατακτήσεων των εργαζομένων» δίνει η τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Λογιστών. Οπως παρατηρεί, «η επιθετικότητα αυτή είναι αποτέλεσμα της τακτικής της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά και τώρα, δεν έχει ως βάση τη διεκδίκηση, αλλά το λεγόμενο κοινωνικό διάλογο στα πλαίσια της λογικής των κοινωνικών εταίρων».

«Καλούμε όλα τα σωματεία και τους εργαζόμενους, παρ' όλα τα εμπόδια που βάζει αυτή η σύμβαση, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να παλέψουν για πραγματικές αυξήσεις που θα ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες της εργατικής οικογένειας, σύμφωνα με τη διεκδίκηση του ΕΚΛ για κατώτερο μισθό 1.100 ευρώ, κατώτερο μεροκάματο 44 ευρώ, κατώτερη σύνταξη 880 ευρώ. Ουσιαστικές αυξήσεις σε όλα τα επίπεδα των μισθών και των συντάξεων». Αυτά σημειώνει το Εργατικό Κέντρο Λάρισας, αφού αναφέρεται αναλυτικά σε όσα περιλαμβάνει για τους εργαζόμενους η ΕΓΣΕΕ.

Το Εργατικό Κέντρο Κεφαλληνίας και Ιθάκης σημειώνει ότι οι υποτιθέμενες αυξήσεις έρχονται σε «μια περίοδο υψηλότατης κερδοφορίας των επιχειρήσεων αλλά και μεγάλης ακρίβειας που την πληρώνουν μόνο οι εργαζόμενοι».

Τέλος, το Παλλεσβιακό Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο υπογραμμίζει «την πλήρη υποταγή που έδειξαν οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση στη θέληση των βιομηχάνων, στην πολιτική που επιβάλλει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών» και τονίζει ότι η διέξοδος βρίσκεται στην «ανάπτυξη της πάλης των εργαζομένων, για πλήρεις και σταθερές εργασιακές σχέσεις».