Μόλις 15 μέρες μετά την πτώση της Βαγδάτης, κυκλοφορεί μια ανακοίνωση υπογεγραμμένη από το «Εθνικό Μέτωπο Απελευθέρωσης» του Ιράκ, προαναγγέλλοντας την έναρξη της αντίστασης. Τον Ιούλιο, αρχίζουν οι πρώτες αντικατοχικές επιθέσεις. Αρχικά, σποραδικές, σημειώνονται, κυρίως, στη Βαγδάτη και στο λεγόμενο σουνιτικό τρίγωνο. Η κατοχική διοίκηση και οι συνεργάτες της μιλούν για «απομεινάρια του καθεστώτος».

Μετά τις πολύνεκρες επιθέσεις αυτοκτονίας κατά του κτιρίου του ΟΗΕ και των σιιτών στη Νατζάφ, τον Αύγουστο, αρχίζει η επωδός των «ξένων εισβολέων τρομοκρατών της "αλ Κάιντα"», που ενισχύεται μετά και από τη σύλληψη του Σαντάμ. Οι αντικατοχικές επιθέσεις κλιμακώνονται και διευρύνονται. Ο «ήσυχος» κουρδικός βορράς φλέγεται, ενώ πολύνεκρα είναι τα πλήγματα στο σιιτικό νότο. Στόχος, πλέον, και όσοι γίνονται αντιληπτοί ως συνεργάτες αλλά και οι καλύτερα φρουρημένοι στόχοι, όπως το αρχηγείο του Μπρέμερ ή το ξενοδοχείο, όπου βρισκόταν ο Αμερικανός υφυπουργός Αμυνας. Για πρώτη φορά στην ιστορία, κατακτητές βομβαρδίζουν και επιτίθενται σε περιοχές που υποτίθεται ότι έχουν, ήδη, καταλάβει.

Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και οι «παράπλευρες απώλειές» τους, η παντελής έλλειψη ασφάλειας και η πλήρης αποσάθρωση των, ήδη, διαλυμένων από το πολύχρονο εμπάργκο, υποδομών οξύνουν τη λαϊκή οργή. Σε μυστική έκθεσή της η CIA παραδέχεται ότι δρουν δεκάδες οργανώσεις αντίστασης και προφανώς διαθέτουν ευρύτατο δίκτυο λαϊκής υποστήριξης, ενώ βελτιώνεται καθημερινά η συνεργασία τους ανεξαρτήτως ιδεολογικών πεποιθήσεων.

«Οι κατακτητές γνωρίζουν το δρόμο προς τα σύνορα. Ας τον ακολουθήσουν πριν φύγουν όλοι σε φέρετρα», διαμηνύει χαρακτηριστικά τον Οκτώβριο το ΚΚ Ιράκ - Στελέχη σε ανακοίνωσή του διεθνώς, καλώντας σε αλληλεγγύη.