«Δε διασταυρώθηκαν τα ξίφη» - «Χωρίς ονοματολογία η σύγκρουση Σημίτη - Καραμανλή» - «Με άσφαιρα πυρά η σύγκρουση Σημίτη -Καραμανλή» - «Απύθμενη μονομαχία» - «Κυριαρχία Καραμανλή στη Βουλή» - «"Ανθρακες" ο θησαυρός της επίθεσης Καραμανλή» - «Κατώτερη των προσδοκιών η συζήτηση στη Βουλή»... Διαλέγετε και παίρνετε από τους χτεσινούς τίτλους. Κομμένοι στα μέτρα των μονομάχων, της παράστασης και του θεάματος που σε αγαστή συνεργασία προσφέρουν στο «φιλοθεάμον κοινό»... Η βασική ιδέα του σεναρίου, που θέλουν να κάνουν «βίωμα» στις λαϊκές μάζες είναι απλή: Δύο θανάσιμοι αντίπαλοι, που μάχονται μέχρι τελικής πτώσης, από διαμετρικά αντίθετες θέσεις...

Οταν πέφτει η αυλαία, οι δύο πρωταγωνιστές σηκώνονται, τινάζουν τη σκόνη, αλλοσυγχαίρονται και ετοιμάζονται για το επόμενο σόου... Δεν είναι όλα στημένα, γιατί υπάρχει το «ύψιστο διακύβευμα», ποιος κατέχει την «κουτάλα». Αλλά μέχρι εκεί. Σημίτης και Καραμανλής - και αυτό φάνηκε και στη συζήτηση στη Βουλή - είναι παθιασμένοι διαχειριστές της εξουσίας της πλουτοκρατίας. Δεν είναι στα σχέδιά τους δηλαδή, να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο όσον αφορά τα λαϊκά συμφέροντα. Για τις λαϊκές μάζες έχουν ψίχουλα και μπόλικη δημαγωγία. Εργάζονται από κοινού με άπειρους τρόπους και μεθόδους για να αποκρύψουν ότι η ρίζα του κακού βρίσκεται στην πολιτική που υλοποιούν.

Οι καλλιεργούμενες με ένταση τις προηγούμενες ημέρες «προσδοκίες» ότι τάχα στην αναμέτρηση στη Βουλή οι μονομάχοι θα έβγαζαν «ονόματα» ήταν μια καλή παγίδα, στην οποία έπεσαν μέσα οι αφελείς. Είχαν καταφέρει να προετοιμάσουν το «κοινό» να έχει συγκεντρωμένη όλη την προσοχή του στο «λαγό» που δήθεν θα βγει από το καπέλο και να του διαφύγει η ουσία, δηλαδή, ότι η πολιτική τους όχι μόνο αδυνατεί να λύσει τα λαϊκά προβλήματα αλλά ολοένα τα οξύνει. Οσο για τα ονόματα, δεν κατονομάζονται εύκολα οι συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι...