Η ενεργητικότερη ενσωμάτωση του πόλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο ληστρικό σύστημα οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής διαχείρισης των διεθνών προβλημάτων, οι σχέσεις και οι αντιθέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τις ΗΠΑ, οι ενδοευρωπαϊκές αντιθέσεις μετά τη δημιουργία του φιλοαμερικανικού ευρωπαϊκού μπλοκ, με λίγα λόγια οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και προσεγγίσεις στη σημερινή πολεμική συγκυρία, ήταν το αντικείμενο της ομιλίας του υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών, Ν. Χριστοδουλάκη, στο 7ο Συνέδριο του περιοδικού «Εκόνομιστ», που πραγματοποιήθηκε χτες στην Αθήνα.

Το χαρακτηριστικό στην ομιλία του υπουργού Οικονομίας ήταν η έκδηλη αγωνία του για το ρόλο αλλά και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που κυριαρχεί η μοναδική σήμερα υπερδύναμη, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Ετσι επισημαίνει ότι «υπάρχει έλλειμμα στα ζητήματα της συλλογικότητας και της στρατηγικής πολυμέρειας και αυτή είναι η κρίση που αναδεικνύεται σήμερα με το μονομερή πόλεμο εναντίον του Ιράκ». Με λίγα λόγια, θέτει το ζήτημα, η αρπαγή της λείας να μη γίνεται μονομερώς από τις ΗΠΑ, αλλά μέσω θεσμών που θα διασφαλίζουν την πολυμέρεια των ληστρικών επιλογών... Διέξοδο από τη σημερινή δύσκολη συγκυρία διαβλέπει στην επίτευξη πολιτικής συμφωνίας μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (επί της ουσίας μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ), στην οποία δίνει το βαρύγδουπο τίτλο «δημοκρατική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης». Αυτό, κατά τον υπουργό, μπορεί να γίνει μέσω «της ενίσχυσης του ρόλου και της παρουσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη διεθνή σκηνή». Σε άλλο σημείο αναφέρει επίσης: «Οι πρόσφατες εξελίξεις (η επέμβαση στο Ιράκ) επιβάλλουν την κινητοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της στη διεθνή σκηνή, αντίστοιχη προς τις δυνατότητές της»! Προφανώς, κατά τον Ν. Χριστοδουλάκη, ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός έχει αναντίστοιχο διεθνή ρόλο προς τις δυνατότητές του... Για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει «εντονότερη διαδικασία πολιτικής ενοποίησης των κρατών-μελών», ώστε να ακυρωθούν οι δυνατότητες μεμονωμένων χωρών να εμποδίζουν την κοινή πολιτική ευρωπαϊκή έκφραση. Κατά τον Ν. Χριστοδουλάκη, «σήμερα απαιτούνται επειγόντως στρατηγικές συνεργασίας σε πολιτικό-θεσμικό πεδίο, που να καλύπτουν το νέο πολυσύνθετο περιβάλλον», δηλαδή οι σχέσεις Ευρωπαϊκής Ενωσης-ΗΠΑ. Αναφέρει δε ότι η, κατά τη δική του αντίληψη, «παγκοσμιοποίηση προϋποθέτει όχι μόνο την ενεργό συμμετοχή των ΗΠΑ στους διεθνείς θεσμούς, αλλά και υπέρβαση του ρήγματος που προκάλεσε ο πόλεμος». Μάλιστα, «στη νέα αυτή συλλογικότητα» της καταλήστευσης της λείας από το ενωμένο μπλοκ των ιμπεριαλιστών, ο Ν. Χριστοδουλάκης επιφυλάσσει για τις ΗΠΑ «πρωτεύοντα ρόλο». Ολος ο υπόλοιπος κόσμος και οι διεθνείς οργανισμοί «θα πρέπει να προσαρμοστούν στα δεδομένα της νέας διεθνούς συλλογικότητας της παγκοσμιοποίησης».

Ενδιαφέρον έχουν οι επισημάνσεις ότι «οι ενδοευρωπαϊκές ή ενδοατλαντικές αντιθέσεις απογοητεύουν και αποπροσανατολίζουν τους Ευρωπαίους πολίτες». Προειδοποιεί δηλαδή ότι η εκδήλωση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας μπορεί να οδηγήσει σε ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών κινημάτων, ώστε αυτά να ξεπεράσουν τα ανεκτά, για το σύστημα, πλαίσια... Βιάζεται να προεξοφλήσει ότι «οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας δεν αποτελούν μακροχρόνιο πλαίσιο διεξόδου». Διέξοδο διαβλέπει «στις πολιτικές πρωτοβουλίες ανάκτησης της χαμένης κοινής ευρωπαϊκής φωνής».