Οι εικόνες της φρίκης, της πιο ωμής βαρβαρότητας κατά του λαού του Ιράκ κατακλύζουν την καθημερινότητά μας. Η οργή, ο αποτροπιασμός και ο πόνος για ό,τι βιώνουν τα παιδιά και ο πολύπαθος πληθυσμός είναι λογικό να πνίγουν κάθε άνθρωπο. Ποιος δε βουρκώνει με την εικόνα του δύστυχου πατέρα που βάζει το μικρό παιδί του (ό,τι απέμεινε μετά από το χτύπημα της «έξυπνης βόμβας») στην καρότσα του φορτηγού; Ποιον δε λυγάει το σπαραχτικό κλάμα του παιδιού με τις γάζες στο κεφάλι, το μοιρολόι της μαυροντυμένης μάνας που δεν πρόλαβε να χαρεί το «βλαστάρι» της; Ο ελληνικός λαός έχει πολλές φορές δείξει την αλληλεγγύη του σε κάθε δοκιμαζόμενο λαό και από το υστέρημά του έχει προσφέρει σε ανθρωπιστική βοήθεια, όπως κάνει και τώρα.

Αυτό το θετικό και ελπιδοφόρο στοιχείο, όμως, γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί προπαγανδιστικά, ως η «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να ξεπλυθούν οι ευθύνες. Γιατί για τα εγκλήματα που και σήμερα συντελούνται οι εγκληματίες δεν είναι ανώνυμοι. Εχουν ταυτότητα. Είναι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Ιμπεριαλισμός, δηλαδή καπιταλισμός που σαπίζει, και πόλεμος πάνε χέρι χέρι. Οι πασαρέλες τις τελευταίες μέρες κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σε διάφορες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις σε ένα πράγμα αποσκοπούν: Να κρύψουν την ουσιαστική και πρακτική συμπόρευση με τους Αγγλοαμερικάνους δολοφόνους.

Γιατί δεν μπορεί οι κύριοι αυτοί να εμφανίζονται σαν ανθρωπιστές και φιλειρηνιστές, την ίδια στιγμή που συναινούν ώστε η χώρα μας να δίνει «γην και ύδωρ» και διευκολύνσεις για τη διεξαγωγή του βρώμικου πολέμου. Δεν μπορεί από την αμερικάνικη σούπερ-βάση της Σούδας να τροφοδοτούνται αεροπλάνα και βαπόρια που ξερνάνε το θάνατο, και η κυβέρνηση με τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς της και τον «λογομαχούντα αντιαμερικάνο» Κ. Λαλιώτη να εμφανίζονται ως ευαίσθητοι για το ανθρώπινο δράμα και υπέρμαχοι της ειρήνης.

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία, που μαζικά, από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε η εισβολή στο Ιράκ, βγήκαν στους δρόμους και απαίτησαν το σταμάτημά του, που διατράνωσαν την απαίτηση να μην εμπλακεί η χώρα μας στο μακελειό, δεν πρέπει να δώσουν συγχωροχάρτι στους υποκριτές ...φιλάνθρωπους. Η συνενοχή στο έγκλημα είναι έγκλημα. Οσο και αν σήμερα με πολύ συστηματικό τρόπο διάφοροι μηχανισμοί συμβάλλουν στην απόκρυψη της αλήθειας ότι η χώρα μας συμμετέχει στον πόλεμο κατά του λαού του Ιράκ. Η έκφραση της αλληλεγγύης του λαϊκού κόσμου, που δίνει ανθρωπιστική βοήθεια για να ανακουφίσει όσο μπορεί τα παιδιά του Ιράκ, δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτικαντισμό και τις δημόσιες σχέσεις ορισμένων. Η καλύτερη συνεισφορά στον ιρακινό λαό είναι το δυνάμωμα στη χώρα μας και διεθνώς του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, σε ρήξη με τις πολιτικές που στηρίζουν ή συναινούν στη βαρβαρότητα.