Περίμενα με αγωνία την Κυριακή αυτή, για να σχολιάσω τις αντιπολεμικές λαοθάλασσες, την επίσκεψη του αξιοθρήνητου κύριου Ντεγκρέτσια, με όλες εκείνες τις τηλεοπτικές ακαθαρσίες που τον ακολουθούσαν. Μια επίσκεψη που εμένα μου θύμισε την περιγέλαστη εκστρατεία του Μπράνκα Λεόνε, ανεπανάληπτου ιππότη της ελεεινής μορφής, που με τόση επιτυχία απέδωσε ο αλησμόνητος Βιτόριο Γκάσμαν, με πιστό συνοδό του τον ρακένδυτο Τοτό. Ζευγάρι όμοιο με εκείνο του Θερβάντες, τον Δον Κιχώτη και τον Σάντσο Πάντσα να κυνηγάνε μέσα στην κακοτράχαλη Εχτραμαδούρα τους ανεμόμυλους και την ψηλοκάπουλη Δουλτσινέα. Να σχολιάσω, επίσης, την άλλη «θερβαντική» βεγγέρα της κορυφής στις Βρυξέλλες, όπου οι «δεκαπέντε» κατάφεραν και πάλι να διατηρήσουν τη φαντασματική «ενότητά» τους, δηλώνοντας ομόφωνα πως είναι εναντίον του πολέμου, υπαινισσόμενοι ταυτόχρονα πως δε θα τους φαινότανε και άσχημα, αν είχαμε έναν τέτοιο, αρκεί αυτός να στηριζόταν από τον ΟΗΕ, και να γινότανε στο όνομα της ειρήνης και της ευημερίας του πολυεθνικού κεφαλαίου. Ενας πόλεμος, δηλαδή, μαζί με τους λαούς και ενάντια σ' αυτούς. Ενας πόλεμος που θα μπορούσε να ήτανε σύντομος και μακρύς μαζί, χωρίς θύματα, μα και μιλιούνια νεκρούς.

Και επειδή, φυσικά, δεν υπάρχουν τέτοιοι πόλεμοι, οι δεκαπέντε, φιλειρηνικοί άρχοντες, αποφάσισαν να μην αποφασίσουν, όντας αναποφάσιστοι μπροστά στην εφιαλτική αποφασιστικότητα του αρχηγού Μπους. Και να κάνω κι εγώ τις δικές μου εκτιμήσεις, τις ερμηνείες μου, τις πικρές μου παρατηρήσεις. Να εκφράσω και γω, με τη σειρά μου, μιμούμενος τον εχθρό του πολέμου πρωθυπουργό μας, την αγανάκτησή μου για την υποκρισία, ηθελημένη ή όχι δεν έχει σημασία, της εξωτερικής μας πολιτικής.

Μόλις όμως πήρα το μολύβι στο χέρι μου, άλλαξα γνώμη. Και δε θα ήταν υπερβολή, αν σας έλεγα πως τα ξέχασα όλα. Και τα ξέχασα γιατί ακόμα μια φορά συνειδητοποίησα πως το εθνικό μας χαρακτηριστικό είναι ένας εφιαλτικά διογκωμένος φορμαλισμός. Κι αυτό σημαίνει πως ποτέ δεν μπαίνουμε στον κόπο να ξεπεράσουμε τα σχήματα, για να αναζητήσουμε την ουσία. Ετσι κι αυτή τη φορά ο θυμός και οι κραυγές μας, η αγανάκτηση και οι εκρήξεις μας παγιδεύτηκαν μέσα στο τέλμα των συναισθηματισμών μας και στα απυρόβλητα σημεία ενός φιλότιμου που δε μας αφήνει να δούμε τα «πράγματα» βαθιά. Να δούμε πως πίσω από όλο αυτό το γοητευτικό ηχητικό σκηνικό των κυβερνητικών οδυρμών, πίσω και ακόμα πιο κάτω από όλη αυτή τη φιλειρηνική λεξιλαγνεία των αρμοδίων και των θλιβερών υπευθύνων κατρακυλάει ένα αφρισμένο ποτάμι υποκρισίας. Αυτή τη στιγμή που το πονεμένο κορμί της ανθρωπότητας το οργώνουν και πάλι τα αμερικάνικα άρβυλα του πολέμου! Αυτή τη στιγμή που ενώ γύρω από το αλλήθωρο μάτι της τηλεόρασης σπαράζουμε στο ψεύτικο κλάμα καλλιτέχνες και μη, εγγράμματοι και όχι, μικροί και μεγάλοι, έξω ακονίζονται και πάλι τα σπαθιά για μια νέα σφαγή, στο όνομα της ελευθερίας και της προστασίας των λαών!

Γι' αυτό κι εγώ είπα να μη σχολιάσω ούτε την υποκρισία των υπευθύνων ούτε τα μανιτάρια του κυρίου Ντεγκρέτσια. Και αποφάσισα να τελειώνω με την πρώτη μου αγανάκτηση, γιατί η άλλη είναι πιο αβάσταχτη και ατελείωτη. Και που όσο ακούω να κροταλίζουν οι πολεμικές «προσευχές» ειρηνοφόρων ιεραποστόλων του ΝΑΤΟ γίνεται ακόμα πιο αβάσταχτη!

Γιατί, πώς να σας το πω, αγαπημένοι μου Σύντροφοι, έρχονται στιγμές που την «υποκρισία» την αντέχω. Απλώς γυρίζω προς τη μεριά του υποκριτή και τον φτύνω. Αυτή τη φωτιά του πολέμου όμως, στο όνομα της ειρήνης, δεν μπορώ να την αντέξω. Γιατί ούτε να τη σβήσω μπορώ, ούτε και να τη φτύσω. Φωτιά είναι αυτή, και το δικό μου σάλιο δε φτάνει!