Ο καπιταλισμός επεκράτησε του εργατικού / κομμουνιστικού κινήματος γιατί αποδύθηκε, ήδη από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια ασύδοτα κερδοσκοπική και αχαλίνωτα εγκληματική για το μέλλον της ανθρωπότητας, λεγομένη «ανάπτυξη» των δυνάμεων παραγωγής. Το κομμουνιστικό κίνημα (κ/κ), πιεζόμενο και κατασταλτικά (με αιχμές τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την ψυχροπολεμική στρατιωτική περικύκλωση), μάλλον δεν συνέλαβε την έκταση / βάθος και κυρίως τις συνέπειες αυτών των εξελίξεων και περιορίστηκε μόνο σε κριτική / άμυνα απέναντι στην εκμετάλλευση, καθώς και σε μια ελλειμματική κριτική της αστάθειας και των αντιφάσεων αυτής της «ανάπτυξης», εντοπίζοντάς την σχεδόν αποκλειστικά στις κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υποτιμώντας, ίσως και αγνοώντας, τη συνολική κατεύθυνση και τις γενικότερες συνέπειές της. Αλλά πλέον πρέπει να θεωρείται εμπειρικά αποδεδειγμένο, μετά από σχεδόν 170 χρόνια συνειδητού εργατικού κινήματος, ότι η επαναστατική ανάλυση, οριοθετημένη σε αυτό το «δίδυμο» των αντιφάσεων, εκμετάλλευση + αστάθεια (κρίσεις), ειδικά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν μπόρεσε να διεγείρει τη ριζική / σαρωτική αντίθεση της εργατικής τάξης απέναντι στον καπιταλισμό, που πράγματι σαπίζει.

Οι κεφαλαιοκράτες αντιμετώπισαν τις αντιφάσεις του καπιταλισμού και ιδίως το εργατικό / κομμουνιστικό κίνημα σχεδόν αριστοτεχνικά, αξιοποιώντας τα αντικειμενικά και υποκειμενικά κεκτημένα τους σαν απερχόμενη κυρίαρχη τάξη. Εκμεταλλεύτηκαν τις κοινωνικές και διεθνικές αντιθέσεις, που οι ίδιοι προκαλούν, αποδιοργανώνοντας το αντιιμπεριαλιστικό και λαϊκό κίνημα. Εξαγόρασαν και κατέστειλαν πρόσωπα, ομάδες, κοινωνικά στρώματα και λαούς, ακόμη και με πυρηνικά όπλα. Αξιοποίησαν και τις υποκειμενικές ανεπάρκειες του συνολικού κ/κ (κάποιες έχει σωστά κριτικάρει το ΚΚΕ), που εντοπίζονται βασικά στην προαναφερθείσα αδυναμία κατανόησης, και θεμελιώνουν βαρύ ιδεολογικό έλλειμμα, αδύναμο να αντιμετωπίσει το «ΤΙΝΑ» (There Is No Alternative). Αυτό δεν έχει ανακοπεί μέχρι σήμερα και έχει τις αναμενόμενες συνέπειες: Απογοήτευση, μειωμένη αγωνιστικότητα, παραίτηση, αποχωρήσεις, υποχώρηση σε αναθεωρητικές και συμβιβαστικές / ρεφορμιστικές αυταπάτες. Να παρατηρήσω εδώ και ότι αυτά αντανακλώνται εντονότερα και σε όλο τον εκτός κ/κ «αριστερό» χώρο. Η βαθύτερη αιτία της σημερινής αποσύνθεσης και αστικής ενσωμάτωσης της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας (μαζί με τις εξωκοινοβουλευτικές μικροαστικές καρικατούρες της), καθώς και η προσχώρηση του ιστορικού μεσοαστικού «κέντρου» στην καθαυτό «δεξιά» στη χώρα μας, πρέπει να αναζητηθεί περισσότερο στην υποχώρηση της επιρροής του κ/κ σε αυτούς, ως συνέπεια του αδυνατίσματος της παλιάς ιδεολογικής ακτινοβολίας του, και λιγότερο στην (ορθή και επιβεβλημένη) ταξική πολιτική αντιπαράθεση απέναντί τους. Το ΚΚΕ αντιστέκεται περισσότερο γιατί διαχρονικά και παρά τις αδυναμίες υπήρξε ο πόλος αντίστασης, ιδεολογικής και πολιτικής, (ακόμη και ένοπλης - ΔΣΕ) σε αυτήν την οπισθοχώρηση.

Σήμερα το κ/κ αντιμετωπίζει τη σύγχρονη μορφή των εγγενών αντιφάσεων του καπιταλισμού, τις τρομακτικές συνέπειες της καταστροφικής «ανάπτυξης», με αμηχανία και ενίοτε και με ιδεαλιστικά λάθη:

Προβλήματα κλιματικής επιδείνωσης, υπερθέρμανση, λειψυδρία αλλά και πλημμύρες, πυρκαγιές, καταστροφή δασών και τήξη παγετώνων, εξαφάνιση ειδών, που απειλούν τη διατροφή και τους όρους φυσικής επιβίωσης της ίδιας της ζωής στον πλανήτη.

Το κυκλοφοριακό χάος στις πόλεις και το γενικότερο αδιέξοδο των μαζικών μεταφορών / μετακινήσεων λόγω ιδιωτικής αυτοκίνησης, η υπερκατανάλωση των ευνοημένων και ο υπερτουρισμός, η συμφόρηση αποβλήτων και χωματερών, το στεγαστικό πρόβλημα και η ιδιωτική πολεοδομική ασυδοσία, η εγκληματικότητα, που υποθάλπεται από τα πρότυπα του ατομισμού και το διαδίκτυο, την έμφαση σε «δικαιωματισμούς» και την υποτίμηση της κοινωνικότητας.

Η αχαλίνωτη ακρίβεια, η κατεδάφιση Υγείας - Περίθαλψης, Κοινωνικών Ασφαλίσεων, οι εργασιακές ανατροπές (13ωρα) οι νέες μορφές της εκμετάλλευσης με την εμπορευματοποίηση βασικών αγαθών μέχρι και κατηγοριών της αντανάκλασης (!), όπως η Πληροφορία / Γνώση, οι λειτουργίες του συγχρόνου πλασματικού χρήματος, τα πλασματικά κεφάλαια, τα ξεχειλωμένα «χρέη» και τα κρυπτονομίσματα, οι οικονομικές κρίσεις, που μπλέκονται με τις χρηματοπιστωτικές «φούσκες» και απάτες, το «παράδοξο της παραγωγικότητας» κ.λπ. κ.λπ. Χιλιάδες προβλήματα, που αλληλοτροφοδοτούνται οξυνόμενα σε έναν εφιαλτικό κόσμο και μπορούν κάλλιστα να φωτιστούν στις βάσεις του παραδομένου διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού και του μαρξισμού - λενινισμού χωρίς αναθεωρητικές διολισθήσεις, με τα τετριμμένα προσχήματα «εκσυγχρονισμών» και «ανανεώσεων».

Οι «λύσεις» που προβάλλει η αντίδραση είναι η λεγομένη «φυγή προς τα εμπρός», πολιτικά εκφρασμένη με το «ΤΙΝΑ» και οικονομικά με την «απελευθέρωση» της μονοπωλιακής ασυδοσίας, τις «μεταρρυθμίσεις», που είτε εντείνουν είτε μεταθέτουν την έκρηξη όλων αυτών με μεγαλύτερη ένταση στο κοντινό μέλλον. Είναι πολύ χαρακτηριστικές οι παλινωδίες και διαμάχες συμφερόντων για υδρογονάνθρακες και ΑΠΕ και η ευαγγελιζόμενη, τάχατες «περιβαλλοντική», «λύση» του ενεργειακού με την πυρηνική σύντηξη, που στα χέρια της «αγοράς» θα τινάξει κυριολεκτικά τον πλανήτη στον αέρα.

Μπροστά σε αυτό το δυστοπικό πλαίσιο, η κοινωνία όπως - όπως πάει σε σύγκρουση με το «ΤΙΝΑ», ακόμη και ενστικτωδώς, στα τυφλά, οδηγούμενη από τις ανάγκες της επιβίωσης. Αλλά πάει σε σίγουρη ήττα. Γιατί η απερχομένη αστική τάξη, με «καμένους» τους «αριστερούς» παπατζήδες, θα αντιδράσει, κατά τα ειωθότα, είτε με την ακροδεξιά, είτε και με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και εμφύλιους πολέμους, εκβιάζοντας τους λαούς, που στερούνται ιδεολογικό φάρο (= «δεν υπάρχει αντιπολίτευση»...) και καθοδήγηση.

Το ΚΚΕ, έστω και μόνο του (με τη δεδομένη κατάσταση του υπόλοιπου παγκόσμιου κ/κ, που θα 'πρεπε συλλογικά αυτό να 'χει αναπτύξει το ιδεολογικό οπλοστάσιο), πρέπει γρήγορα να βρει τρόπο να κατανοήσει τις εξελίξεις αυτές και την ανάγκη συνολικής / αποφασιστικής αντιμετώπισής τους, ξεπερνώντας τη γενικότερη ιδεολογική καθυστέρηση σχεδόν 70 χρόνων.

Οι ΘΕΣΕΙΣ, σωστές στα οργανωτικά ζητήματα που θέτουν, αντιμετωπίζουν ανάμεσά τους και την οργάνωση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, χωρίς να μπαίνουν στο ζήτημα της ευστοχίας / επάρκειας του περιεχομένου του διαθέσιμου ιδεολογικού οπλοστασίου. Αλλά αυτό, η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗ, είναι μείζον ζήτημα, που δεν μπορεί να υποκατασταθεί με οργανωτικά μέτρα και πρέπει / επείγει να λυθεί.

Δύσκολο, μελετητική δουλειά και ασφαλώς όχι θέμα συνεδρίων, αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Τουλάχιστον να δοθεί κατά το δυνατόν σωστά η μάχη.

Αλλιώς θα δίνουμε μάχες οπισθοφυλακών, ελπίζοντας ότι κυρίως με οργανωτικά μέτρα, καλή ώρα, θα λύσουμε το πρόβλημα της ανασύνταξης του κομμουνιστικού / εργατικού κινήματος και της αναγκαίας αντεπίθεσης. Και αν θα υπάρξει και χρόνος...