Λόγω και του περιορισμένου χώρου, επικεντρώνω τις σκέψεις μου σε δύο θέματα.

ΓΙΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η ακραία επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας του εκφράζεται με την περιφρόνηση κάθε αρχής Διεθνούς Δικαίου, την ξετσίπωτη επιβολή της πολιτικής του με τη στρατιωτική και οικονομική δύναμη που διαθέτει ακόμη και σε «φίλους» και «συμμάχους» του όπως στην Ουκρανία. Τα πρώτα δείγματα έδωσε και η Guilfoile που σαν άλλος Purifoy «υπέδειξε» τι πρέπει να γίνει με το λιμάνι του Πειραιά. Το επόμενο βήμα θα είναι οι «υποδείξεις» για τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και τη διευθέτησή τους στα πλαίσια των συμφερόντων των αμερικάνικων πολυεθνικών και του ΝΑΤΟ.

Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν την ουσία της θέσης του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό: «Τα μονοπώλια, η ολιγαρχία, η τάση προς την κυριαρχία στη θέση των τάσεων προς την ελευθερία, η εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύνατων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη - όλα αυτά γέννησαν τα διακριτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού».

Οι θέσεις αυτές, που είναι απόλυτα συνεπείς με την ουσία της ανισόμετρης ανάπτυξης, καμία σχέση δεν έχουν με τη θεωρία της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και την αντίληψη ότι οι μικρές χώρες συνδιαμορφώνουν μαζί με τους ιμπεριαλιστές με «σχέσεις αλληλεξάρτησης» την ιμπεριαλιστική πολιτική, «συμμετέχουν στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς». Το ότι ελληνικές εταιρείες θα συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και της Παλαιστίνης ή το εφοπλιστικό κεφάλαιο θα συμμετέχει στη μεταφορά του LNG δεν κάνει την Ελλάδα ιμπεριαλιστική δύναμη, δεν αναιρεί τον νόμο ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ότι τις κρίσιμες αποφάσεις για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας θα τις πάρουν οι ιμπεριαλιστές με βάση τα συμφέροντά τους και όχι η όποια Ελληνική Κυβέρνηση.

Τα παραπάνω όχι μόνο δεν αθωώνουν την αστική τάξη, αλλά αντίθετα ξεσκεπάζουν την πολιτική της που είναι διαχρονική και ξεπουλάει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας για τα δικά της οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

Μόνο δείχνοντας καθαρά τη σχέση που υπάρχει με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με τους Αμερικάνους, μπορούν να αντιμετωπιστούν οι διάφορες εθνικιστικές - δημαγωγικές κορώνες για δήθεν υπεράσπιση των εθνικών δικαιωμάτων και οι προσδοκίες που καλλιεργεί η αστική τάξη στα λαϊκά στρώματα για οφέλη από την «αναβάθμιση» του ρόλου της χώρας στην περιοχή.

Η καταδίκη της επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού πρέπει να είναι άμεση, αποφασιστική και χωρίς καμία επιφύλαξη ότι έτσι μπορεί να δικαιώνεται ο άλλος ιμπεριαλιστικός πόλος.

Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μπορεί αντικειμενικά να οδηγούν σε πολεμική αντιπαράθεση, δεν πρέπει όμως αυτό να αντιμετωπίζεται σαν κάτι το αναπόφευκτο, σαν μια φυσιολογική εξέλιξη του καπιταλισμού που ό,τι και να κάνουν τα εργατικά και φιλειρηνικά κινήματα δεν μπορούν να το αποτρέψουν.

Ο πόλεμος δεν είναι μια «φυσική» προέκταση της λειτουργίας του καπιταλισμού σε ειρηνικές συνθήκες. Είναι ποιοτική αντιδραστική στροφή που εκτός από την ένταση της εκμετάλλευσης και του αυταρχισμού οδηγεί στη σφαγή τα παιδιά του λαού και μάλιστα με πιο ορατό και τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. Οταν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θέλουν να προετοιμάσουν τους λαούς για φέρετρα πρέπει άμεσα να δυναμώσει το φιλειρηνικό κίνημα στη χώρα μας με συγκεκριμένους στόχους στους οποίους πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και η ΑΜΕΣΗ αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Με την παραπομπή αυτών των στόχων στον σοσιαλισμό, δεν βλέπουμε ότι η πάλη για την αποχώρηση ΣΗΜΕΡΑ από ΝΑΤΟ και ΕΕ στοχεύει στον πυρήνα του συστήματος και οδηγεί στην ανατροπή του. Καλλιεργούμε την ηττοπάθεια στις γραμμές μας και αντιλήψεις όπως: «Να φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και να πάμε πού;» που όλο και πιο συχνά ακούγονται. Οδηγούμαστε σε κενά από περιεχόμενο συνθήματα όπως «καμία συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς», λες και είναι δυνατό να συμμετέχουμε στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και να μην υλοποιούμε τις αποφάσεις τους.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Εντείνεται η επίθεση στο εισόδημα και στα δικαιώματα των εργαζομένων, χειροτερεύει κάθε πλευρά της ζωής του λαού.

Πρέπει πιο αποφασιστικά να μπούμε μπροστά, να πρωτοστατήσουμε ώστε το εργατικό κίνημα να βάλει στην ημερήσια διάταξη αιτήματα που θα παλέψει να κατακτήσει, ενοποιώντας στόχους σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Τέτοιοι στόχοι εκτός από τις συλλογικές συμβάσεις, τις αυξήσεις, το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο που αναφέρονται και στις θέσεις πρέπει να είναι: έλεγχος και πλαφόν στις τιμές, κατάργηση του ΦΠΑ στα βασικά είδη κατανάλωσης, κατάργηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα, μεγάλη μείωση και πλαφόν στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, πρόγραμμα για εργατικές κατοικίες. Είναι στόχοι που πρέπει να διεκδικηθούν από κυβέρνηση και εργοδοσία με κλιμάκωση και με πανελλαδικές απεργίες. Ετσι μπορεί να δοθεί αέρας και στη δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία και στους χώρους δουλειάς.

Πρόκειται για στόχους που φέρνουν σε αντίθεση με την πολιτική της ΕΕ και των μονοπωλίων. Ξεσκεπάζουν τη σοσιαλδημοκρατία και όσους δημαγωγούν πάνω στα προβλήματα στηρίζοντας ταυτόχρονα αυτή την πολιτική.

Δείχνουν στην πράξη ότι η πραγματική αντιπολίτευση είναι οι αγώνες και σ' αυτούς το Κόμμα μας, χωρίς δημαγωγικές κορώνες και θεατρινισμούς, πρωτοστατεί.

Η προετοιμασία του Κόμματος από σήμερα για τις απότομες αλλαγές που περιμένουμε, η πολιτική δουλειά δεν μπορεί παρά να πατάει στο έδαφος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, στο έδαφος των αγώνων που θα οδηγούν σε ρήξη με το σύστημα και θα πείθουν τους εργαζόμενους μέσα από την ίδια τους την πείρα για την αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής.

Η πάλη για τα προβλήματα ξεκομμένη από την αυτοτελή πολιτική, ιδεολογική δουλειά του Κόμματος για την επαναστατική ανατροπή είναι δεξιός οπορτουνισμός. Η παραπομπή της επίλυσης όλων των προβλημάτων στον σοσιαλισμό είναι αριστερός οπορτουνισμός. Στην ιστορία του Κόμματος έχουν δοθεί μάχες και με τις δύο πλευρές του οπορτουνισμού, πλευρές του ίδιου νομίσματος που εναλλάσσονται και έχουν τη βάση τους στον μικροαστισμό.

Στα 107 χρόνια της ιστορίας του το ΚΚΕ μένει όρθιο και παλεύει και στις πιο αντίξοες συνθήκες γιατί στηρίζει τη δύναμή του στο ότι είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, στο ότι παλεύει για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό αλλά και για την υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων σήμερα, στο ότι βρίσκεται πίσω από κάθε κατάκτηση μικρή ή μεγάλη, στο ότι πρωτοστατεί στην πάλη για την ειρήνη.