«Ο 21ος αιώνας είναι αιώνας των κοινωνικών επαναστάσεων»: Με αυτήν τη σκέψη και προσδοκία προετοιμαζόμασταν ως νέοι κομμουνιστές. Οι εξελίξεις όπως περιγράφονται και στις Θέσεις θέτουν πιο άμεσα αυτόν τον στόχο, ανεβάζοντας τον πήχη ψηλότερα αναλογιζόμενοι τι Κόμμα απαιτούν οι συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες.

Επιθεωρώντας τις δυνάμεις μας και προσωπικά να μην επαναπαυόμαστε σε μια δουλειά «παρεμπιπτόντως» κομματική. Να αναλογιστούμε πώς οι κεντρικές μάχες που βάζει μπροστά το Κόμμα, μας βρίσκουν σε θέση μάχης. Με σχέδιο της ΚΟΒ που θα τους περιλαμβάνει όλους, θα στηρίζει την προσπάθεια καθενός και θα ανοίγει δρόμους για παρέμβαση σε περισσότερους.

Για παράδειγμα, για το 13ωρο: Κεντρικά υπήρχε αρθρογραφία, εκδηλώσεις, ανανεωνόταν η επιχειρηματολογία, απαντήσαμε με απεργίες. Να μας απασχολήσει πώς ακολουθήσαμε αυτήν την κλιμάκωση οι ΚΟΒ. Πώς σχεδιάσαμε την παρέμβαση στους χώρους, ο καθένας στη δουλειά του, πώς δώσαμε προσανατολισμό στους φορείς. Αν εξειδικεύσαμε την παρέμβασή μας, τα αιτήματα, ταυτόχρονα την πολιτική συζήτηση για να ενισχύσουμε τη μάχη που δίνουμε: Π.χ. αξιοποιώντας την ειδική επιχειρηματολογία για τις γυναίκες και το 13ωρο για παρέμβαση σε χώρους με γυναίκες, όπως σχολικές καθαρίστριες, εμποροϋπαλλήλους, στις μανάδες που γνωρίζουμε.

Είναι σημαντικό μετά να εκτιμήσουμε αυτή τη μάχη στα όργανα. Να δούμε τι ήρθε, τι συνεχίζει να έρχεται. Να εκτιμήσουν οι φορείς, τα σωματεία. Να συζητήσουμε με τον περίγυρο τα συμπεράσματα, τι είναι αυτό που κρίνει μια μάχη πετυχημένη.

Οι συνθήκες που συζητάμε απαιτούν και χειρισμούς για κάθε καμπή, είτε έξαρση είτε μάζεμα. Και η έξαρση σημαίνει ότι θα μπαίνουν μάζες κόσμου άπειρες στον αγώνα, με όσα έχουν στο μυαλό τους, άρα πρόσφορο έδαφος για να δυναμώσει ο οπορτουνισμός κι ο ρεφορμισμός. Εκεί θέλουμε ο περίγυρος του Κόμματος όχι μόνο να μην πιέζεται, να μην «λειαίνει» τη γραμμή μας, αλλά να την ανοίγει θαρρετά με τη βεβαιότητα ότι μόνο έτσι θα προωθείται τελικά η αλλαγή του συσχετισμού. Ετσι όταν λήγει ένας αγώνας δεν θα κερδίζει η απογοήτευση. Γιατί ξέρουμε ότι κάθε αγώνας προετοιμάζει τον επόμενο και η συζήτηση των συμπερασμάτων βοηθάει στο να καλλιεργείται η αντοχή, να δίνεται όντως συνέχεια, να ενισχύεις όπου χρειάζεται.

Μόνο η συζήτηση με το Πρόγραμμα μπορεί να φωτίσει ολοκληρωμένα ποιος είναι ο τελικός σκοπός που κρίνει την πραγματική νίκη της εργατικής τάξης. Και δεν είναι μια γενική κουβέντα για τον σοσιαλισμό μόνο, αλλά μπορούμε πιο αποτελεσματικά να τον φωτίζουμε και με παραδείγματα σύγχρονα.

Π.χ. συζητώντας για την αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας, μην μείνουμε στο «δοκιμάστηκαν». Να αναδείξουμε τον ρόλο του κράτους που έχει συνέχεια, ότι το κίνημα πρέπει να έχει συγκεκριμένο προσανατολισμό για να μην εγκλωβιστεί στην αλλαγή του διαχειριστή, αποδεικνύοντας τον βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Οτι εμείς δεν μιλάμε για μια κυβέρνηση ή ένα κίνημα που θα πιέζει την κυβέρνηση στο να αποκτά φιλολαϊκά χαρακτηριστικά και σιγά σιγά θα γίνεται σοσιαλιστικό, όπως βάζουν οι οπορτουνιστές, που λειτουργούν ως «ουρές» της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά για επαναστατική ανατροπή.

Αυτή η ζωντανή παρέμβαση της ΚΟΒ, πώς δουλέψαμε τα επιχειρήματά μας, να τροφοδοτεί τα παραπάνω όργανα.

Ετσι θα μετράμε βήματα, με τον απαιτούμενο τακτικό έλεγχο, στην κομματική οικοδόμηση και στρατολογία. Βασική πλευρά είναι ότι «κάθε μέλος του Κόμματος οφείλει να προετοιμάζει κι άλλους για στρατολογία». Χρειάζεται καθοδηγητικά να οργανώσουμε αυτή τη δουλειά προετοιμασίας: Αυτή η λίστα που ξεκινάει ως αριθμός (π.χ. διακίνηση θέσεων), να γίνει ονόματα, να αποκτήσουν ποιοτικά στοιχεία, εργασία, οικογένεια, να γίνουν ζωντανοί άνθρωποι στους οποίους η ΚΟΒ σχεδιάζει την παρέμβασή της, με βάση όλα τα παραπάνω.

Να προβληματιζόμαστε για το πώς διαπαιδαγωγείται αυτός ο περίγυρος για μεγάλες συγκρούσεις και θυσίες.

Ενα είναι η παρέμβαση των κομμουνιστών στο κίνημα: π.χ. η διαπάλη στους συλλόγους γονέων είναι απέναντι στη «διαχείριση της μιζέριας», διαπαιδαγωγεί στη σύγκρουση με το κράτος και τους θεσμούς του (πρωτοβάθμιες - δευτεροβάθμιες διευθύνσεις, δημάρχους κ.λπ.). Βάζουμε ζητήματα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, κοινωνικά φαινόμενα στα οποία πρέπει να έχουμε γνώση να τα συζητάμε. Παραπέρα όμως είναι και η συζήτηση για τον κοινωνικό χαρακτήρα της οικογένειας, για τον σοσιαλισμό και το πώς είχε το παιδί στο επίκεντρο.

Να αξιοποιούμε τον πολιτισμό, την αισθητική, την ιστορία του Κόμματος. Είναι άλλο το συναίσθημα όταν βρίσκεσαι π.χ. στο Μπιζάνι και βλέπεις τα πρόσωπα των ΕΠΟΝιτών που φώναξαν «Ο ΕΛΑΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ». Να μην υποτιμάμε τέτοιες πλευρές μπροστά στο τρέξιμο ή στα πρακτικά καθήκοντα.

Η απάντηση στον προβληματισμό κάποιου/ας υποψήφιας «δεν έχω χρόνο λόγω παιδιών» είναι και μέτρα στήριξης σίγουρα, κυρίως όμως είναι η κατανόηση των σκοπών μας. Ταυτόχρονα, είναι και η δική μας μαχητική στάση, το ότι ψάχνουμε απαντήσεις στο συλλογικό και όχι στο ατομικό. Είναι παράδειγμα για τις συντρόφισσες από την ΚΝΕ να βλέπουν τα γυναικεία στελέχη του Κόμματος να συνεχίζουν με το ίδιο πείσμα και μετά τη δημιουργία οικογένειας.

Ο κάθε σύντροφος ταυτόχρονα θέλει την ατομική στήριξη για να εξελίσσεται. Π.χ. στο διάβασμα, στο πώς δεν θα συμβιβαστεί μέχρι να πιάσει το πλάνο του, το πώς θα αποκτήσει πείρα κι από άλλα μέτωπα, πώς θα σπάσει την απογοήτευση στην οποία είναι πιο ευάλωτος. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα, συντρόφων και οπαδών που σε κάτι που χρεώθηκαν έκαναν πίσω, ενώ σε άλλα βγήκαν με μεράκι μπροστά. Αυτό δεν σημαίνει να βάζουμε όρια στην προσφορά μας, «αυτό μπορώ» ή καθοδηγητικά να προδικάζουμε. Αλλά να θέτουμε στόχους, να τους παλεύουμε, με τις δυσκολίες, την προσπάθεια, τα πάνω - κάτω. Και είναι κάποια πράγματα που θέλουν δουλειά για να ευδοκιμήσουν, από την παρέμβαση σε έναν χώρο, μέχρι το να τριφτούμε με ορισμένα θέματα, μέτωπα πάλης, χρεώσεις.

Γιατί μπορεί να μην είναι «όλα για όλους», αλλά σίγουρα μπορούμε «περισσότεροι να εμπλακούμε σε περισσότερα». Και να το κάνουμε με όρεξη, με μεράκι και με θυσίες και με κόπο.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι μόνο το διάβασμα του «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» και λίγο πόρταλ δεν αρκούν. Ούτε είναι δυνατόν όλη αυτή η πείρα να προλάβουμε να γενικευτεί με μια συνεργασία ή ΚΟΒ. Για να είμαστε έτοιμοι στο κάλεσμα της ιστορίας, απαιτείται ανώτερη συγκρότηση ιδεολογικοπολιτική, αποτελεσματικότερη λειτουργία των οργάνων, να υπερβούμε δυσκολίες με τον χρόνο, τη δουλειά, το διάβασμα και το γράψιμο. Μαχητική στάση, γνώση, αισιοδοξία, εμπιστοσύνη στον λαό και στο Κόμμα μας!