Η πειρατεία, που μυθολογήθηκε μόνο όταν πέρασε στις θάλασσες, είναι τέτοιο εξευγενισμένο εξουσιαστικό όπλο, που φτάσαμε σήμερα να συζητάμε στα σοβαρά, «χωρίς μάλιστα φανατισμούς κι εξάρσεις» όπως λένε οι ψευτοδιανοούμενοι της εποχής, πως θα πάρει ο Τραμπ τη Γροιλανδία επειδή τη χρειάζεται και, κυρίως πίσω φτου κι απ' την αρχή, τις νοτιοαμερικάνικες πολιτικές μπανανίες των εκατό χρόνων ιμπεριαλιστικής μοναξιάς. Με πόλεμο ή χωρίς. Με αντιπροσώπους ή χωρίς. Γιατί όταν οι μάγοι με τα δώρα φέρνουν έναν τρομοκράτη και τον κάνουν πρόεδρο στη Συρία, τότε εκείνο το καβαφικό «τι θ' απογίνουμε χωρίς βαρβάρους» ακούγεται ως ειρωνεία και καθόλου ως ερωτηματική αυτογνωσία και σοφία.

Τα της αριστερής οδύσσειας υπό ίδρυση κάνουν φασίνα σε πρόσωπα που τα ίδια είχαν διαλέξει και ανδρώσει. Μετά έρχεται το μακιγιάζ σε κουρέλια που τραγουδούν ακόμη. Κι ύστερα θα κριθεί το πόσα νομίσματα με τη φάτσα του αρχηγού θα κοπούν κι αν θα είναι λιγότερα από τα αντίτυπα. Ο τίτλος του πειράματος είναι ήδη πειρατικός αλλά λογοτεχνικά νόμιμος αν σκεφτεί κανείς τι αποπειράθηκε ένας Τζέιμς Τζόις με τον δικό του Οδυσσέα.

Η πειρατική προσέγγιση της κοινής λογικής, που με τη βοήθεια της επικοινωνιακής επιστήμης και του διαφημιστικού διαδεδομένου λεξιλογίου είναι ο πραγματικός κίνδυνος για τις σύγχρονες κοινωνίες. Οχι τα κόμματα που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται. Αλλά η διατρητική ιδεολογική ενθάρρυνση όσων ανδρών και γυναικών έρχονται κατά πάνω μας όχι γιατί έχουν καλύτερες ιδέες και προτάσεις εργασίας και ζωής και οργάνωσης της παραγωγής, αλλά γιατί είναι αυτοτοποθετημένοι ψηλότερα από μας και βλέπουν τα κριτικά κακά μας ως εναλλακτικό καύσιμο εξουσίας. Η αλχημεία του πολιτικού λεξιλογίου όχι πολύ παλιά θυμίζω πως οδήγησε σε μια «εργασία που απελευθερώνει»... Μια απλοϊκή στην ουσία επιγραφή, σε μια πύλη, μια δύναμη εν τέλει του απόλυτου ανθρώπινου κακού που ιδεολογικοποιήθηκε κι έφτασε να ζητάει θύματα παντού ακόμη και σήμερα. Και το χειρότερο είναι πως παγιδεύει σε ζοφερούς καιρούς εκείνους τους πολλούς που δουλεύουν μέρα νύχτα και δεν απελευθερώνονται από τ' αφεντικά, τους πειρατές του μόχθου τους. Προσοχή στις λέξεις κι εκείνες τις περίτεχνες φρασούλες, που μας λένε πως οι ανθρωποφάγοι παλεύουν για του κόσμου το ψωμί με μπροστάρηδες τους βετζετέριανς, τρομάρα μας. Καλή Χρονιά με υγεία κι αγωνιστική χαρά.