Συμφωνώ με τις θέσεις του 22ου Συνεδρίου του Κόμματός μας.

Το 22ο Συνέδριο μας βρίσκει ακόμα πιο δυνατούς και ικανούς στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Δουλεύουμε ακόμα πιο στοχοπροσηλωμένα με βάση τις αποφάσεις των προηγούμενων Συνεδρίων και Συνδιασκέψεων, δουλεύοντας στην εργατική τάξη και στο κίνημά της, στοχεύοντας στην κομματική οικοδόμηση στην εργατική τάξη, στους μισθωτούς εργαζόμενους, ιεραρχώντας τους μεγάλους χώρους δουλειάς. Εξειδικεύουμε πολύ καλύτερα την στρατηγική μας ανά κλάδο σε σχέση με παλαιότερα. Για παράδειγμα, για τον κλάδο της Υγείας έχουμε βρει στοιχεία για το εργατικό δυναμικό στα νοσοκομεία, τις εργασιακές σχέσεις, πόσες κενές θέσεις υπάρχουν, ακόμη και πόσα χειρουργεία παραπάνω θα μπορούσαν να γίνονται αν λειτουργούσαν όλες οι χειρουργικές αίθουσες στην Αττική. Εχουμε επεξεργαστεί συγκεκριμένα αιτήματα και προτάσεις, ακόμη και για το δικό μας νοσοκομείο (Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών) ξεχωριστά. Ωστόσο, στο επίκεντρο της κουβέντας μας, ενόψει και του Συνεδρίου μας, μπαίνει το πώς θα προχωρήσουμε παραπέρα από αιτήματα και προτάσεις που βάζει ένα συνδικαλιστικό όργανο (σωματείο εργαζομένων νοσοκομείου ή ένωση νοσοκομειακών ιατρών). Αυτό θα πρέπει να απασχολεί την κουβέντα σε μία συνέλευση ΚΟΒ, πώς θα πείσουμε τον συνάδελφο, που βλέπει καθημερινά τα προβλήματα και τα αδιέξοδα αυτού του οικονομικού συστήματος, για την ανωτερότητα της σοσιαλιστικής κοινωνίας και οικονομίας, για τη μόνη διέξοδο στα αδιέξοδά του, πώς θα αξιοποιήσουμε τα υλικά του Κόμματος για αυτήν την υπόθεση (έκδοση για τη Δημόσια Υγεία στην ΕΣΣΔ, Ημερίδα για Ψυχική Υγεία πριν 2 έτη κ.ά.). Οπως πολύ σωστά επισημαίνεται και στις θέσεις ότι «είναι ανάγκη να ανέβει η λειτουργία των ΚΟΒ με εμπλουτισμό της θεματολογίας, του περιεχομένου της συζήτησης, ώστε να αφορά στο σύνολο της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς στον χώρο ευθύνης τους».

Ακόμη, έχουμε πολλά βήματα να μετρήσουμε στην εξειδίκευση της δουλειάς μας στις γυναίκες. Μας απασχολεί στον χώρο μας, καθώς μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων είναι γυναίκες με νυχτερινά ωράρια ή εφημερίες, μητέρες μικρών παιδιών. Νέες γυναίκες που αναγκάζονται ορισμένες φορές να εργάζονται νυχτερινά ωράρια κατά τη διάρκεια εγκυμοσύνης ή να σκύβουν και να σηκώνουν βαρέως πάσχοντες ασθενείς. Πώς θα απευθυνθούμε σε αυτές τις γυναίκες; Πώς θα τις πείσουμε ότι η πραγματική απελευθέρωσή τους θα έρθει με την κατάργηση της εκμετάλλευσης, με την απελευθέρωση όχι από τον ζυγό του «άντρα και της πατριαρχίας», αλλά από τον ζυγό της αστικής τάξης, των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Πώς θα γίνουμε καλύτεροι σε αυτό; Με επεξεργασία αιτημάτων για τις ιδιαίτερες ανάγκες τους μόνο στο συνδικαλιστικό κίνημα; Ισως κάποιες συγκεκριμένες ΚΟΒ, όπως η δική μας, χρειάζονται και ιδιαίτερη βοήθεια από κάποιο Τμήμα ή Βοηθητική Επιτροπή. Πώς θα πείσουμε την νέα εργαζόμενη γυναίκα, που μπορεί να έχει να φροντίσει και τον παππού ή τη γιαγιά στο σπίτι (και αυτό στις πλάτες των γυναικών πέφτει συνήθως, λόγω και της έλλειψης κρατικής πρόνοιας και φροντίδας στους ηλικιωμένους), να παλέψει οργανωμένα για μια κοινωνία που θα είναι πραγματικά ελεύθερη; Μας λένε συχνά στις κουβέντες μας: «δεν έχω χρόνο για τέτοια, έχω τα παιδιά, θα διαλυθεί το σπίτι αν οργανωθώ στο Κόμμα κ.τ.λ.». Την απάντηση να τη δίνουμε εμείς καθημερινά με το παράδειγμά μας, να παλεύουμε ακούραστα και καθημερινά για την υπόθεση της εργατικής τάξης, να γινόμαστε έτσι πρότυπο και πηγή έμπνευσης για τα παιδιά μας. Αυτό να μας δίνει το κίνητρο να συνεχίσουμε, να τους δείξουμε τον τρόπο ζωής και σκέψης μέσα από τη δική μας δράση.

Θεωρώ ότι το κείμενο των θέσεων γενικολογεί πάνω στο θέμα της δουλειάς μας στις γυναίκες, χωρίς να κάνει συγκεκριμένο πώς θα εξειδικεύσουμε τη δουλειά μας στις γυναίκες της εργατικής τάξης, πώς θα εντάξουμε αυτήν τη δουλειά στη γενικότερη δουλειά στο εργατικό κίνημα. Από την άλλη, το κείμενο εντοπίζει τις καθοδηγητικές αδυναμίες και τα ιδεολογικοπολιτικά κενά που υπάρχουν, ειδικά στις νεότερες ηλικιακά κομματικές δυνάμεις, ως προς την πιο βαθιά αφομοίωση της αντίληψής μας για την οικογένεια, το περιεχόμενο της γονικής ευθύνης. Μην ξεχνάμε ότι η αντίληψη που επικρατεί και σίγουρα επηρεάζει και τις γραμμές μας, είναι η ατομική ευθύνη στην ανατροφή της οικογένειας και ότι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι ευθύνη των γονέων. Επίσης, η πείρα από τη δουλειά που γίνεται στους Συλλόγους Γυναικών ή στα ΔΣ δεν μεταδίδεται στις ΚΟΒ, δεν έρχεται κάποια τέτοια εικόνα.

Συνεπώς, η βελτίωση της δουλειάς μας απαιτεί βαθύτερη ιδεολογικοπολιτική δουλειά, ανάπτυξη της στρατηγικής μας, της αντίληψής μας για την κοινωνία, καθώς και καλύτερη αφομοίωσή της από τα ίδια τα Κομματικά μέλη.

Συνεχίζουμε ακούραστα μέχρι τη νίκη της εργατικής τάξης!