Οταν διαβάζεις τις Θέσεις δεν διαβάζεις απλώς ένα πολιτικό κείμενο. Αν σταθεί κανείς λίγο πιο προσεκτικά θα καταλάβει ότι δεν δείχνουν μόνο το παρόν αλλά και το πώς φτάσαμε ως εδώ. Εχουμε ζήσει κρίσεις, περιόδους αβεβαιότητας, υποσχέσεις κ.λπ. Μάθαμε να ξεχωρίζουμε τη θεωρία από την πράξη. Το κείμενο μιλάει για πραγματικές ανάγκες, για την καθημερινότητα που δεν χωρά σε αφηρημένες διακηρύξεις και προεκλογικά συνθήματα.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε κουραστεί με την πολιτική. Δεν φταίει μόνο η απογοήτευση, φταίει και η αίσθηση ότι όλα είναι ήδη αποφασισμένα. Οι θέσεις μάς θυμίζουν κάτι βασικό, ότι η κοινωνία δεν είναι ένα στατικό πράγμα, είναι οι άνθρωποι. Και αν αυτοί οι άνθρωποι σηκωθούν, οργανωθούν, συζητήσουν, τότε μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Το κόμμα δεν μιλά για εύκολες λύσεις αλλά για συνειδητοποίηση. Για να καταλάβουμε ότι πίσω από κάθε «δεν γίνεται αλλιώς» υπάρχει μια επιλογή που εξυπηρετεί κάποιους. Στο κείμενο δεν ζητείται απλώς να διαμαρτυρηθείς, ζητούν να κατανοήσεις. Να δεις πώς λειτουργεί το σύστημα, γιατί η αδικία επαναλαμβάνεται, γιατί το άγχος και η ανασφάλεια έγιναν φυσιολογικά. Αυτό μας αγγίζει βαθιά γιατί έχουμε δουλέψει, δουλεύουμε, νοικιάζουμε σπίτια με δυσκολία ή έχουμε νιώσει ότι το μέλλον εξαρτάται από αποφάσεις που παίρνονται αλλού. Και εδώ έρχεται η ώρα για δράση. Γιατί όλοι λέμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει αλλά λίγοι κάνουμε το βήμα. Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τον κόσμο μόνος σου, σύμφωνα με τις θέσεις, αρκεί να σταθείς δίπλα σε άλλους που σκέφτονται το ίδιο. Να συζητάμε, να συμμετέχουμε, να προσφέρουμε, να μη μένουμε θεατές. Η αλλαγή δεν θα έρθει ξαφνικά αλλά από μικρές αποφάσεις που δημιουργούν νέες σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτή είναι η πιο αυθεντική μορφή επανάστασης. Οι Θέσεις θέλουν να δείξουν ότι η απογοήτευση δεν είναι αδυναμία αλλά αποτέλεσμα συνθηκών που οι άνθρωποι δεν επέλεξαν. Αντίδραση, οργανωμένη ή όχι, σημαίνει αναζήτηση.

Εχουμε μάθει να μην πιστεύουμε εύκολα. Αλλά έχουμε την εμπειρία να αναγνωρίζουμε πότε κάτι έχει αλήθεια μέσα του. Οι θέσεις δεν είναι κείμενο για ηγέτες, είναι μια πρόσκληση να δεις τον εαυτό σου χωρίς φόβο. Να αναρωτηθείς τι αξίζει, τι σε κρατά πίσω, τι θα άξιζε να παλέψεις. Μπορεί να μην ταυτίζομαι με όλα, αλλά μέσα από τα ερωτήματα που θέτουν μπορείς να βρεις κάτι που μιλά για μας. Τίποτα δεν αλλάζει αν μένουμε στα λόγια. Και τίποτα δεν αλλάζει αν περιμένουμε κάποιον άλλον να κάνει το πρώτο βήμα. Οι θέσεις είναι στην ουσία τους ένα κάλεσμα να ξαναδούμε τι σημαίνει συλλογικότητα, ευθύνη, τι σημαίνει να μην παραιτείσαι. Γιατί το πιο επαναστατικό πράγμα σήμερα είναι να νοιάζεσαι. Και αυτό είναι ίσως το πιο ανθρώπινο μήνυμα του κειμένου, η αδικία δεν είναι φυσικός νόμος, είναι επιλογή. Και αν μπορούμε να τη συντηρούμε μπορούμε και να την ανατρέψουμε. Αρκεί να πιστέψουμε ξανά όχι στα μεγάλα λόγια αλλά στον εαυτό μας και στους άλλους γύρω μας. Εκεί ξεκινά η αληθινή πολιτική, όχι στα έδρανα, αλλά στις ζωές που επιμένουν να ελπίζουν.

Με εκτίμηση