Εύχομαι καλή επιτυχία στο Συνέδριο και επαυξάνω στη συμφωνία μου με τις Θέσεις.

Ο Ιδεαλισμός (Θέσεις σελ. 48 & 74), συνεπώς και ο Μεταμοντερνισμός θα βρουν μπροστά τους ιδεολογικό μέτωπο, όταν χτυπήσουμε τον εμπειρισμό, ξεπερασμένες και εξίσου ιδεαλιστικές αντιλήψεις υπεράσπισης του γάμου, της πυρηνικής οικογένειας και απόψεις βιολογικού αναγωγισμού, κόντρα στον διαλεκτικό υλισμό.

Ιδεολογικά, αντιφάσκουμε, όταν από τη μία δηλώνουμε μη συμφωνία με τον απαρχαιωμένο θεσμό του γάμου, αλλά από την άλλη υπερασπιζόμαστε τη δήθεν αιτία γέννησής του ως δήθεν θεσμού προστασίας του τέκνου (βλέπε «Ριζοσπάστης» 20.01.2024 και 17.02.2024: «Η οικογένεια, ως μορφή κοινωνικής συμβίωσης, έχει στη βάση της την αναπαραγωγή του είδους», όπου υιοθετείται μια εχθρική αρχή ως προς την ιδεολογία μας).

Η οικογένεια εξελίχθηκε σε μονογαμική για τη γυναίκα, γιατί ο άνδρας ιδιοκτήτης έπρεπε να είναι σίγουρος για τους κληρονόμους του. Αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία του γάμου και της πυρηνικής οικογένειας με βάση τους Μαρξ-Ενγκελς και όχι η αναπαραγωγή του είδους. Με βάση τον ιστορικό υλισμό αυτό που καθορίζει την οικογένεια δεν είναι κάποια «βιολογική βάση», αλλά οι συγκεκριμένες υλικές συνθήκες, το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η οικονομική οργάνωση της κοινωνίας.

Πρέπει το Κόμμα μας να δει την εξέλιξη των κοινωνικών σχέσεων, την ανάπτυξη και ανάδειξη της γονεϊκότητας, τα χαρακτηριστικά της παλιά και νέα, όχι σε αντιπαράθεση με τη μητρότητα ή την πατρότητα, αλλά ως διαλεκτική ενότητα με αυτές τις μορφές γονεϊκότητας. Εξάλλου, ρόλος του ΚΚ δεν είναι απλώς να αναλύει, ούτε φυσικά να υπερασπίζεται τις υπάρχουσες κάθε φορά κοινωνικές σχέσεις. Στον σοσιαλισμό, η Κοινωνία θα έχει αυξημένο ρόλο στην ανατροφή των τέκνων.

Εντόπιζε η Κολοντάι στο «Κομμουνισμός και Οικογένεια»: «Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν να μας τρομάζει το γεγονός ότι η οικογένεια τροποποιείται, ότι λίγο - λίγο τα υπολείμματα από το παρελθόν, που έχουν ξεπεραστεί, καταργούνται, και ότι νέες σχέσεις εισάγονται ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα... Η οικογένεια με την τωρινή της μορφή είναι επίσης μια από τις κληρονομιές του παρελθόντος...».

Η κοινωνική κίνηση της ύλης είναι μια ανώτερη μορφή κίνησης, που ως τέτοια όμως εμπεριέχει και τη βιολογική κίνηση ως κατώτερη μορφή (βλ. και ΚΟΜΕΠ 4-5/2006). Η βιολογική κίνηση δεν αποτελεί το καθοριστικό, αρχικό και τελικό. Εμπεριέχεται, ως κατώτερη μορφή εντός της κοινωνικής κίνησης.

Ο άνθρωπος και οι κοινωνικές του σχέσεις δεν αποτελούν μια μηχανιστική αναπαράσταση της σχέσης βάσης - εποικοδομήματος. Οι «βιοκοινωνικές» σχέσεις που αναφέρουμε δεν είναι ούτε άθροισμα, ούτε κοινωνικά στοιχεία χτισμένα πάνω σε μια δοσμένη βιολογική αντικειμενικότητα - ιερότητα. Αποτελούν καταφανές παράδειγμα της ενότητας και πάλης των αντιθέτων, όπου το βιολογικό με το κοινωνικό συγκεράζονται σε μια αντιφατική σχέση παράγοντας νέες ποιότητες. Οι κοινωνικές σχέσεις δεν είναι απλές προεκτάσεις της βιολογίας των ανθρώπων. Μάλιστα, «βιοκοινωνική» δεν είναι μόνο η σχέση μητέρας - πατέρα, μητέρας - παιδιού κ.λπ. Είναι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις, έτσι και η γονεϊκότητα. Εκ μίας εσφαλμένης επιμονής κι υπερβολής, φτάνει ν' αναφέρει η απόφαση της ΚΕ ότι «χωρίς τη σχέση μητρότητας-πατρότητας, το ανθρώπινο είδος δεν αναπαράγεται»!

Στην απόφαση της ΚΕ (26/1/2024) αναφέρεται: «Η έννοια της διπλής ομόφυλης γονεϊκότητας στην ουσία αποκόπτει την έννοια της γονικής ευθύνης από την αντικειμενική κοινωνική και βιολογική βάση της», όπου αναπαράγουμε ένα μοντέλο βιολογικού αναγωγισμού, με βάση το οποίο υπάρχει: 1. Η δήθεν αναλλοίωτη βιολογική βάση 2. Πάνω στην οποία χτίζεται ήδη προκαθορισμένα από τη βιολογία η κοινωνική βάση της μητρότητας - πατρότητας και 3. Πάνω σε αυτά βασίζεται η γονική ευθύνη. Μόνο που αυτό αποτελεί μηχανιστική ανάλυση, βλέποντας τον άνθρωπο πυραμιδικά, με δοσμένη βάση και άρα μία κάποια προκαθορισμένη κοινωνικο-βιολογική εξέλιξη. Το ορθό θα ήταν να κατακεραυνώνουμε τον γενετικό ντετερμινισμό, τις θεωρίες κοινωνιοβιολογίας και βιολογισμού.

Οι έννοιες της «μητρότητας» και της «πατρότητας» είναι συνδεδεμένες με τη μορφή που ο οικογενειακός δεσμός παίρνει σε κάθε κοινωνία. Διότι π.χ. υπήρχαν κοινωνίες που ο «πατέρας» δεν υπήρχε (με την έννοια του κοινωνικού ρόλου στην ανατροφή). Το Κόμμα μας ταυτίζει με αντιδιαλεκτική απολυτότητα την γονεϊκή σχέση και γονική μέριμνα με τη βιολογική σχέση της τεκνοποίησης. Κι αυτό τη στιγμή που υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες ή έχουν υιοθετηθεί και μεγαλώνουν με μη βιολογικούς γονείς και δεν έχουν καμία σχέση με την διαδικασία της τεκνοποίησης.

Επιπλέον, η καταφυγή από μέρους του ΚΚΕ σε άρθρα αστών πολιτικών (Οδ. Βουδούρης, Πασόκ, 902), με αντιδιαλεκτικές αντιλήψεις, δεν προστατεύει το Κόμμα μας. Τούτο, φοβάμαι προκύπτει και από τη δημοσίευση του βιβλίου «Σεξουαλικότητα και Επανάσταση» (Χόλιτσερ), που βρίθει ανακριβειών, είναι εχθρικό στη στρατηγική μας ως ΚΚ (θεωρία σταδίων), περιέχει ανορθολογικές προσεγγίσεις της ομοφυλοφιλίας (βλ. πειράματα με ποντίκια) ξεπερασμένες αντιλήψεις (περί σχολείων αρρένων και θηλέων ως αίτιο) και καμία αναφορά στην γυναικεία ομοφυλοφιλία.

Παράλληλα, πρόχειρες προσεγγίσεις μας, που αναλύουν το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας ως οφειλόμενο σε «άτσαλη είσοδο της γυναίκας στον κόσμο της δουλειάς» ή σε «άγχος και ερωτικές απογοητεύσεις», είναι βαθιά λανθασμένες και εμπειρίστικες όσο και οι αναλύσεις του Χόλιτσερ για ομοφυλοφιλία που δήθεν «μαθαίνεται» και «ξεμαθαίνεται». Πλην τούτων εκθέτουν το Κόμμα μας, ανοίγουν δρόμους να επιτεθεί ο ταξικός αντίπαλος. Δυστυχώς, η παλιά και ανορθολογική άποψη ότι η ομοφυλοφιλία είναι μια «αστική παρέκκλιση», ένα λάθος που θα... «διορθωθεί» στο σοσιαλισμό, ακόμη διατρέχει τη σκέψη μελών μας και πρέπει να δούμε το ζήτημα αυτοκριτικά με θάρρος και επαναστατική διάθεση,

Περιέχουμε σε αναλύσεις μας, παρά τις επανειλημμένες διαψεύσεις από τη ζωή και την επιστήμη, αιτιολογήσεις «ανάπτυξης» ομοφυλοφιλίας πχ. λόγω πολέμου και απουσίας αντρών ή συμπαρουσίας αντρών στα μέτωπα (ΚΟΜΕΠ 3/2015), ή ότι οι άνθρωποι «επιλέγουν» δήθεν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό και την ομοφυλοφιλία ως σύμπτωμα βασιζόμενο σε «χρόνια κοινωνικά προβλήματα» (αμφότερα «Ριζοσπάστης» 20.12.2015). Τα φαινόμενα στα οποία αποδίδουμε συνεχώς το ζήτημα εξαλείφονται μέσα στα χρόνια ή στους αιώνες.

Σε κάθε περίπτωση, δεν συμβάλλαμε σε μία λύση μιας σειράς ζητημάτων που αντιμετωπίζουν οι ομοφυλόφιλοι εργαζόμενοι, την ώρα που η νομική σύμβαση του γάμου αξιοποιείται από πολλές μορφές ετερόφυλων ζευγαριών, και κομμουνιστών, ασχέτου ηλικίας, ασχέτως δυνατότητας ή θέλησης τεκνοποίησης για άλλους νομικούς, ηθικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτισμικούς λόγους. Την ώρα που, παράλληλα, όλα τα αποτελέσματα ερευνών για την ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των τέκνων που μεγαλώνουν με ομόφυλους γονείς διαψεύδουν τις πιθανολογήσεις μας.

Οπως, όμως ορθά βλέπουμε τον άνθρωπο ως βιοκοινωνικό ον, έτσι ομοίως και ο ομόφυλος προσανατολισμός βασίζεται σε μία βιοκοινωνική ανάπτυξη που τον καθορίζει ως τέτοιο.

Συντροφικά