Για τα 85 χρόνια από την έναρξη του ιταλοελληνικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940) | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Για τα 85 χρόνια από την έναρξη του ιταλοελληνικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940)

Η στρατιωτική εισβολή της φασιστικής Ιταλίας τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 έχει καθιερωθεί ως ένα γεγονός - ορόσημο στη σύγχρονη Ιστορία του τόπου και του λαού μας, καθώς σηματοδότησε την έναρξη του ιταλοελληνικού πολέμου, αλλά σηματοδότησε και την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στον ιμπεριαλιστικό Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και την απαρχή μιας ολόκληρης περιόδου, που χαρακτηρίστηκε τόσο από τη βαρβαρότητα της τριπλής φασιστικής κατοχής όσο και από τον μαζικό λαϊκό ηρωισμό της αντίστασης και πάλης για την αποτίναξή της.

Πράγματι, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες της πείνας, της άγριας καταστολής, των εκτελέσεων, των ολοκαυτωμάτων και των μυριάδων άλλων εγκλημάτων κατά του λαού, που διαπράχθηκαν από τις δυνάμεις κατοχής και τους ντόπιους συνεργάτες τους, γράφτηκαν οι πιο φωτεινές σελίδες συλλογικής αφύπνισης και δράσης, αυταπάρνησης και αυτοθυσίας, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Το ΚΚΕ αισθάνεται περήφανο που αποτέλεσε τον οργανωτή, καθοδηγητή και κύριο αιμοδότη ενός από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα στην Ευρώπη. Τιμά τους κομμουνιστές και τους άλλους αγωνιστές που από τις γραμμές του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, του ΕΛΑΣ και του ΕΛΑΝ, της Εθνικής Αλληλεγγύης, της ΟΠΛΑ, της Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης της Μέσης Ανατολής, πάλεψαν προσφέροντας πρωτόγνωρες θυσίες - ακόμα και την ίδια τους τη ζωή - στην πάλη εναντίον της Τριπλής Φασιστικής Κατοχής.

Το ΚΚΕ μελετά με συνέπεια, δίχως μηδενισμούς και ωραιοποιήσεις τη μεγάλη δεκαετία του 1940, οπότε η εργατική τάξη, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι των πόλεων, οι νέοι και οι γυναίκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών εισέβαλαν ορμητικά στο προσκήνιο της Ιστορίας, επιδίωξαν να γίνουν κύριοι του τόπου και του κόπου τους. Από τα χρόνια της Τριπλής Φασιστικής Κατοχής και τα όσα ακολούθησαν (κατά τη σκληρή ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη του 1944 και την τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το 1946-1949) αντλείται το πολύτιμο συμπέρασμα ότι ο εργατικός - λαϊκός αγώνας, όσο μαζικός και ηρωικός και αν είναι, δεν μπορεί να φτάσει στην οριστική νίκη χωρίς επαναστατική στρατηγική που να στοχεύει στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.

Η δράση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου τιτάνιου αγώνα που δόθηκε τότε με μπροστάρη το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο - την ΕΣΣΔ - τον Κόκκινο Στρατό και με τη συμβολή δεκάδων άλλων παρτιζάνικων κινημάτων και λαών στην Ευρώπη για τη συντριβή της φασιστικής - ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών απέδειξε ότι κανένας συσχετισμός δυνάμεων, ακόμα και ο πλέον αρνητικός, δεν παραμένει ανεπηρέαστος από την οργανωμένη μαζική πάλη των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Σήμερα, 85 χρόνια μετά από την είσοδο της Ελλάδας στη μεγαλύτερη ανθρωποσφαγή που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα - τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - τα διδάγματα της περιόδου παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα και πολύτιμα. Ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς τις τρέχουσες συνθήκες που χαρακτηρίζουν τον κόσμο μας: Την οξυνόμενη διαπάλη για την πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα μεταξύ ΗΠΑ - Κίνας, τη διαρκή μεταβλητότητα στις διεθνείς συμμαχίες και στρατόπεδα (ΕΕ, BRICS κ.λπ.), τις αυξανόμενες αντιθέσεις και ανταγωνισμούς συνολικότερα για το μοίρασμα των παγκόσμιων αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των σφαιρών επιρροής και των εμπορικών και ενεργειακών οδών, τις δεκάδες ενεργές πολεμικές εστίες, το ιστορικό ρεκόρ αναγκαστικά εκτοπισμένων από τις εστίες τους ανθρώπων, το ιστορικό ρεκόρ εξοπλισμών παγκοσμίως κ.ο.κ. Αλλά και την ενεργή ανάμειξη του ελληνικού κράτους στο ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ, την παρουσία δεκάδων αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στη χώρα μας, την εμπλοκή στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής, τη στροφή στην πολεμική οικονομία, τη συνολικότερη αντιδραστικοποίηση της ΕΕ κ.ά.

Κοινός παρονομαστής όλων των παραπάνω βεβαίως είναι ο ιστορικά ξεπερασμένος τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας, το σύστημα αυτό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο καπιταλισμός. Ενα σύστημα που δεν διορθώνεται, παρά μόνο ανατρέπεται, προκειμένου να οικοδομηθεί ένας κόσμος πραγματικά δίκαιος, ελεύθερος και ειρηνικός: Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός.

Οπως τότε, λοιπόν, έτσι και σήμερα, ο κίνδυνος για την ανθρωπότητα δεν συνίσταται σε κάποια «τυχαία» ή «συγκυριακά» «σημεία των καιρών», ή σε κάποιους «παρανοϊκούς» ή «ακραίους» ηγέτες/δυνάμεις που «πατούν» πάνω σε κάποια δήθεν «πρόσκαιρη» «αδυναμία» ή «αφέλεια» της αστικής δημοκρατίας, προκειμένου να προωθήσουν μια πιο επιθετική πολιτική. Ολα τα παραπάνω αποτελούν εκφράσεις της ίδιας εξουσίας - της καπιταλιστικής εξουσίας - που ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες της κάθε φορά επιλέγει τους πολιτικούς εκφραστές και τα εργαλεία που θεωρεί βέλτιστα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της.

Οπως τότε, έτσι και σήμερα, ο φασισμός αποτελεί γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού, μορφή άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας ή (όταν δεν επιλέγεται συνολικά ως τέτοια) ένα από τα πολλά μέσα εκφοβισμού και καταστολής των εργαζομένων που διαθέτει. Ως τέτοια, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά από την αστική δικαιοσύνη ή το αστικό πολιτικό σύστημα.

Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και ο Α. Χίτλερ είχε φυλακιστεί το 1923 με την κατηγορία πως επιδίωκε να καταλάβει την εξουσία παράνομα (και αυτό παρά τις σημαντικές υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην προάσπιση της καπιταλιστικής εξουσίας στη Γερμανία έναντι των εξεγερμένων εργατών το προηγούμενο διάστημα). Κι όμως, σύντομα θα γινόταν και πάλι χρήσιμος, με το σύστημα που τον παρόπλισε και τον φυλάκισε να του αναθέτει ακόμα και την πρωθυπουργία μια δεκαετία αργότερα. Μόνο το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά και αποτελεσματικά τον φασισμό, απομονώνοντάς τον παντού και παλεύοντας για το οριστικό πέταγμά του στα σκουπίδια της Ιστορίας μέσα από την επαναστατική ανατροπή του συστήματος που τον γεννά και τον τρέφει.

Οπως τότε, έτσι και σήμερα, βασικό όπλο στη φαρέτρα της αστικής εξουσίας και των πολιτικών της εκπροσώπων (κάθε απόχρωσης) αποτελεί ο αντικομμουνισμός. Τα αυξανόμενα αδιέξοδα του καπιταλισμού, η όξυνση των κοινωνικοταξικών αντιθέσεων, οι πολεμικές προετοιμασίες, όλα πάνε χέρι - χέρι με την ολομέτωπη επίθεση κατά του ταξικού εχθρού - της εργατικής τάξης και της πολιτικής της πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος - με ένα μείγμα πολύμορφης καταστολής και ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης/χειραγώγησης.

Η ένταση του αντικομμουνισμού και της αντικομμουνιστικής αναθεώρησης της Ιστορίας στις ΗΠΑ (με την ψήφιση π.χ. του λεγόμενου «Κρίσιμου Νομοσχεδίου για τη Διδασκαλία του Κομμουνισμού», τον Δεκέμβρη του 2024) και βεβαίως στην ΕΕ (με τη σειρά αντικομμουνιστικών μέτρων που υιοθέτησε το Ευρωκοινοβούλιο ενόψει της 80ής επετείου από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών κατά το πρώτο εξάμηνο του 2025) είναι χαρακτηριστικά ως προς αυτό.

Οπως τότε, έτσι και σήμερα, οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές είναι οι μόνες που μπορούν να υπερασπιστούν τη ζωή και τις ανάγκες τους, ορθώνοντας ανάστημα και παλεύοντας με κάθε τρόπο και μέσο για το δίκιο τους. Πραγματικός σύμμαχος στέκεται η διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών του κόσμου. Οι λαοί δεν μπορούν να υπολογίζουν ούτε σε «έξωθεν σωτήρες» ούτε σε «προστάτες». Ούτε βεβαίως στο λεγόμενο «διεθνές δίκαιο», το οποίο κόβεται και ράβεται (και εφαρμόζεται α λα καρτ) ανάλογα με τους εκάστοτε συσχετισμούς και συμφέροντα στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Ο παλαιστινιακός λαός το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, έχοντας υποστεί εδώ και δύο χρόνια τον πιο άγριο γενοκτονικό πόλεμο από τη μεριά του δολοφονικού κράτους του Ισραήλ και των συμμάχων του.

Ο ελληνικός λαός, που έχει γνωρίσει βαθιά στο πετσί του το τι σημαίνει πόλεμος, κατοχή, ξεριζωμός και προσφυγιά, δεν θα μπορούσε παρά να βρίσκεται ενεργά και ολόψυχα στο πλευρό του λαού της Παλαιστίνης, στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Τα περί «εθνικού συμφέροντος» που επικαλείται η αστική τάξη της Ελλάδας, συνεχίζοντας και ενισχύοντας τη στρατηγική - οικονομική και στρατιωτική - συνεργασία της χώρας μας με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, βρίσκουν τον ελληνικό λαό απέναντι. Οπως και κάθε σχέδιο παραπέρα εμπλοκής της χώρας μας στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που μετατρέπει -ανάμεσα σε άλλα - όλο και περισσότερο τον ελληνικό λαό σε στόχο αντιποίνων.

Γιατί, όπως τότε έτσι και σήμερα, δεν υπάρχουν κοινά «εθνικά συμφέροντα» σε μια κοινωνία χωρισμένη σε τάξεις. Το τι είναι καλό και συμφέρον για τον εργαζόμενο λαό ούτε ταυτίζεται ούτε μπορεί να συνυπάρχει, να εγκλωβίζεται και εν τέλει να υποτάσσεται στα συμφέροντα της αστικής του τάξης στο όνομα της «εθνικής ομοψυχίας». Αυτό είναι ένα δίδαγμα, που, αν μη τι άλλο, επιβεβαιώθηκε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη δεκαετία του 1940.

Σήμερα, το ΚΚΕ βαδίζει με επαναστατική δύναμη και αισιοδοξία προς το 22ο Συνέδριό του, όντας μεστωμένο και σφυρηλατημένο με τα διδάγματα όλων των μικρών και μεγάλων μαχών της υπερεκατοντάχρονης ιστορικής πορείας του ίδιου, καθώς και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Συνεχίζουμε να δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις στην οικοδόμηση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος ισχυρού και ικανού - από κάθε άποψη - να φέρει εις πέρας τον ιστορικό - πολιτικό του ρόλο ως συλλογική οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης - που να δύναται να ανταποκριθεί και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σε κάθε συνθήκη, σε κάθε αλλαγή ή απότομη στροφή που μπορεί να επιφέρουν οι εξελίξεις σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο - ενισχύοντας κάθε ρωγμή αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και μετατρέποντάς τη σε δύναμη ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας συνολικά.