«Κόμματα στον αντιδραστήρα», «αλλαγές στον χάρτη» και «σεισμούς στον πολιτικό σύστημα» βλέπουν τα αστικά επιτελεία, με αφορμή τις πιο πρόσφατες κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα και πιο ειδικά την επανεμφάνιση Τσίπρα. Η προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος περνάει σε νέα φάση, αλλά τα υλικά στο τσουκάλι είναι μπαγιάτικα και η σούπα ξινισμένη.

Οι διεργασίες επικεντρώνονται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και επιταχύνονται με στόχο τη διαμόρφωση κυβερνητικής εναλλακτικής, ώστε να απορροφάται η λαϊκή δυσαρέσκεια στη μία ή στην άλλη εκδοχή της αστικής διαχείρισης και να διασφαλίζεται η απρόσκοπτη κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, στο έδαφος της στρατηγικής σύμπλευσης όλων των κομμάτων του κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η «ανάγκη» αυτή του συστήματος γίνεται ακόμα μεγαλύτερη μπροστά στους κλυδωνισμούς που προμηνύουν η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας προς μια νέα κρίση και η ένταση των ανταγωνισμών, των πολέμων και της ελληνικής εμπλοκής. Το ζήτημα της «σταθερότητας», μπροστά στο ενδεχόμενο ανόδου της λαϊκής κινητοποίησης, είναι πρώτη προτεραιότητα για την αστική τάξη, με όλες τις αντιθέσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της.

Αλλωστε, και αυτές οι αντιθέσεις (π.χ. για τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και της πολεμικής οικονομίας, ή για τους οικονομικούς στόχους της «επόμενης μέρας» κ.ά.) γίνονται καταλύτης στις διεργασίες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος.

Πάνω σε αυτήν την κινούμενη άμμο, η κυβέρνηση, που «ανεβάζει ταχύτητα» στην υλοποίηση της αντιλαϊκής στρατηγικής, ζητάει ανανέωση του «συμβολαίου εμπιστοσύνης» με το κεφάλαιο για να υλοποιήσει τον οδικό χάρτη που έχει χαράξει έως το 2030, κάνοντας πράξη κάθε «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων και σέρνοντας τον λαό ακόμα πιο «βαθιά» στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.

Η σάπια σοσιαλδημοκρατία - κατακερματισμένη και σε έναν βαθμό απαξιωμένη στη συνείδηση του λαού - «ανακατεύει την τράπουλα» με στόχο να αποτελέσει «αξιόπιστη» κυβερνητική εναλλακτική και κυρίως να ξαναπαίξει τον γνωστό ρόλο της, δηλαδή του εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας. Με χρεοκοπημένες συνταγές και ξοφλημένους «σωτήρες» προσπαθεί να εμφανιστεί ως κάτι «νέο», να ξεγελάσει τον λαό που την έζησε από την καλή και την ανάποδη, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση.

Με τον ίδιο στόχο, τη χειραγώγηση δηλαδή της λαϊκής δυσαρέσκειας, εκκολάπτονται και διάφοροι δήθεν «αντισυστημικοί» πόλοι, που τους σπρώχνει το σύστημα και τους έχει για εφεδρεία στους σχεδιασμούς του.

Ο λαός δεν πρέπει να ξεχνά ότι καμία από τις δοκιμασμένες «λύσεις», καμία «εναλλακτική» και εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση δεν αποτελεί διέξοδο για τον ίδιο, τις αγωνίες του και τις σύγχρονες ανάγκες του. Αλλωστε, τουλάχιστον την τελευταία 15ετία τα έχει ζήσει όλα: Αυτοδύναμες κυβερνήσεις ή συνεργασίας, επεκτατική και περιοριστική οικονομική πολιτική, οικονομική ανάπτυξη και κρίση, εναλλαγές φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην κυβέρνηση, με συμμετοχή και της ακροδεξιάς.

Καμία «πολιτική αλλαγή» δεν προέκυψε απ' όλα αυτά, όπως είναι και τώρα το ζητούμενο από την αστική τάξη και τα κόμματά της. Αντίθετα, μετράει διαρκώς απώλειες και νέες θυσίες για τα κέρδη του κεφαλαίου...

Πραγματική πολιτική αλλαγή μπορούν να φέρουν μόνο ο απεγκλωβισμός του λαού από παλιούς και νέους σωτήρες, η χειραφέτηση από την αστική πολιτική σε όλες τις εκδοχές της, η ορμητική ανάπτυξη του κινήματος σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Αυτός ο αγώνας μπορεί να βάλει εμπόδια και σήμερα σε αντιλαϊκές διεργασίες, να κάψει τα σενάρια εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας σε λύσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο να χαθεί πολύτιμος χρόνος στην οργάνωση της αντεπίθεσης, τελικά σε νέες ήττες και απογοητεύσεις.

Αυτός ο δρόμος φωτίζει την πραγματική διέξοδο για τον λαό, τον δρόμο της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, του αστικού κράτους που το υπηρετεί.

Την κοινωνία που απαλλαγμένη από τον βραχνά του καπιταλιστικού κέρδους, με την εξουσία στα χέρια των πραγματικών παραγωγών του πλούτου, θα βάλει στο επίκεντρό της τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες και την ικανοποίησή τους: Τον σοσιαλισμό. Αυτό είναι το πραγματικά νέο και φιλολαϊκό, και γι' αυτό αξίζει να κάνουν κάθε θυσία οι εργαζόμενοι και ο λαός.