Αγωνία μέχρι τέλους για τη φθορά του αστικού πολιτικού συστήματος και συνολικότερα των «θεσμών» του αστικού κράτους, αφού «το πολιτικό σύστημα, σε όλες τις εκφράσεις του, έχει ξεπέσει στη συνείδηση του λαού», εξέπεμψε το Σαββατοκύριακο η πρώτη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα μετά τη δήλωση αποχώρησής του από τον ΣΥΡΙΖΑ, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», στο πλαίσιο του περιλάλητου rebranding του ως όρου για την επάνοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή σε ρόλο αναστηλωτή της βρώμικης σοσιαλδημοκρατίας.

Μετά από διάφορα «ανέκδοτα», όπως ότι ...ξελάσπωσε το μέλλον, προφανώς θυμίζοντας τις υπηρεσίες του στο σύστημα που ξελάσπωσε με μνημόνια, ένταση της εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και σπέρνοντας την απογοήτευση σε λαϊκά στρώματα με τις αυταπάτες περί «πολιτικής αλλαγής» μέσω κυβερνητικής εναλλαγής, ο Αλ. Τσίπρας καταφέρεται εναντίον της κυβέρνησης κατηγορώντας την για «καθεστωτικές πρακτικές», αλλά και εναντίον της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης» για την «εμφανή της αδυναμία να ανοίξει δρόμο δημοκρατικής διαφυγής», εγκλωβίζοντας δηλαδή για άλλη μια φορά τη λαϊκή δυσαρέσκεια «εντός των τειχών» του σάπιου συστήματος.

Η «αδυναμία» πάντως αυτή που έχει η σοσιαλδημοκρατία εξαιτίας της φθοράς της από την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, της ταύτισης με την κυβέρνηση στη στρατηγική του κεφαλαίου και των λιγότερων περιθωρίων ενσωμάτωσης από την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι διάχυτη σε όλη τη συνέντευξή του, όπου με όλους τους τρόπους επιχειρεί να χαράξει ξανά κάλπικες διαχωριστικές γραμμές «στο χιόνι», με διάφορα όπως ότι «η πατρίδα μας χρειάζεται ένα μεγάλο, αποφασιστικό σοκ, που θα το έλεγα σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Να ξανασυνδεθεί η πολιτική με την ηθική και το πολιτικό σύστημα με τους πολίτες».

Τα πάντα δηλαδή ώστε η μεγάλη δυσαρέσκεια από την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου να μη συναντηθεί με την εργατική - λαϊκή πάλη, να μη στραφεί στον πραγματικό ένοχο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, αλλά αντίθετα να κλωθογυρνάει στο μαγκανοπήγαδο της δικτατορίας του κεφαλαίου. Εξ ου και ο Τσίπρας δηλώνει ξανά πανέτοιμος να διαθέσει «το όποιο πολιτικό κεφάλαιο μου έδωσαν οι πολίτες στην προσπάθεια να αντιστραφεί η πορεία απογοήτευσης της κοινωνίας και φθοράς της δημοκρατίας», ξορκίζοντας τον ενδεχόμενο αυτή να βγει «έξω από το πολιτικό σύστημα» το οποίο υπηρέτησε με αξιοζήλευτη αφοσίωση.

Στην προσπάθειά του μάλιστα να προσφέρει ξανά υπηρεσίες από αναβαθμισμένη θέση, ξαναπλασάρει στον λαό χρεοκοπημένες θεωρίες, παρεμφερείς με αυτές που διακονούσε στο παρελθόν, όπως η «ρηξικέλευθη» πρόταση που αναφέρεται στη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου σαν ...ηθική επιταγή ενός νέου πατριωτισμού που «ξεπερνά τους εύλογους ιδεολογικούς διαχωρισμούς»... Κάτι σαν την «εθελοντική φορολογία» των εφοπλιστών, με τις δεκάδες φοροαπαλλαγές, που θέσπισε η κυβέρνησή του.

Σχετικά δε με την ίδρυση νέου κόμματος, αφού πρώτα αναμασά διάφορα περί «άφθαρτων», «αλλαγής ήθους και ύφους» στην πολιτική και άλλα τέτοια, λέει ότι πρόθεσή του είναι να βρεθεί «στην κολυμπήθρα της κοινωνίας», επιβεβαιώνοντας ότι η επίκληση στην κοινωνία και στο κίνημα πηγάζει από την ελπίδα του να βρει εκεί την κολυμπήθρα του Σιλωάμ όπου θα ξεπλύνει από τις πολιτικές του αμαρτίες και θα «αναβαπτίσει» τις χρεοκοπημένες αυταπάτες περί «ανθρώπινου» καπιταλισμού, για έναν νέο γύρο - όπως νομίζει - ενσωμάτωσης λαϊκών στρωμάτων.