Στην πλατεία «Σκάκι» στα Χωραφάκια στο Βαθύ βρέθηκε λαϊκός κόσμος κάθε ηλικίας, για ένα «άξιο τέκνο του νησιού», μια μεγάλη μορφή του ΚΚΕ και της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.

Το άνοιγμα πραγματοποίησε ο Νώντας Μαυροκέφαλος, ενώ την παρουσίαση πραγματοποίησε ο Μηνάς Αντύπας, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ.

Αναφερόμενος στη ζωή του Ν. Καρβούνη, ο ομιλητής έκανε λόγο, μεταξύ άλλων, για «έναν άνθρωπο που "κέρδισε", τρόπον τινά, την αθανασία ως ο στιχουργός του δοξασμένου παιάνα του αντιστασιακού κινήματος "Βροντάει ο Ολυμπος" που τραγούδησε όλη η Ελλάδα τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς».

Στάθηκε στη μεγάλη αγωνιστική του διαδρομή, τη ζωή πολύπλευρης δράσης και προσφοράς υπέρ της εργατικής τάξης και του λαού, ενός ανθρώπου που προσέγγισε το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα στις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης των χρόνων 1929-1932, της ανόδου του φασισμού, του λυσσασμένου αντικομμουνισμού των αστικών τάξεων της Ελλάδας, των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης, αλλά και της εντεινόμενης πολεμικής προετοιμασίας που κατέληξε τελικά στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, «συνθήκες δηλαδή που, τηρουμένων των αναλογιών, προσομοιάζουν με τις σημερινές, δύσκολες ώρες που περνάει η ανθρωπότητα», όπως εξήγησε και ο ομιλητής.

Μίλησε, επιπλέον, για τη συνειδητή πορεία του Ν. Καρβούνη, με την εργατική τάξη, τους αγώνες της, μέχρι την ένταξή του στο ΚΚΕ στα 54 του χρόνια.

«Μπορούμε να πούμε ότι ήταν η διαδρομή ενός ανθρώπου από τον ιδεαλισμό και τον αστικό εθνικισμό στον μαρξισμό και τον σοσιαλισμό, που τον ενέπνευσαν να γράψει τον στίχο "θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά". Εναν στίχο που ερέθιζε τόσο τους βασανιστές της Μακρονήσου και της Γυάρου που, αν θυμάστε μία σχετική διήγηση, χτυπούσαν αλύπητα έναν κομμουνιστή κρατούμενο λέγοντάς του "πάρε και αυτήν, που την ήθελες και πανανθρώπινη"...», είπε ο Μ. Αντύπας.

Μίλησε επιπλέον για τα ιστορικά γεγονότα της εποχής από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου, που επηρέασαν τον Ν. Καρβούνη από τον χώρο του βενιζελισμού, στο ΚΚΕ και ως μέλος του.

«Η αναγνώριση του χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στάθηκε το κλειδί το οποίο αποκάλυψε στον Καρβούνη συνολικά τον αντιδραστικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος και των πολιτικών του εκπροσώπων. Η εξέταση της αρθρογραφίας του αποκαλύπτει και σε αυτό το πεδίο όλα τα στάδια της μεταστροφής του», τονίστηκε, ανάμεσα σε άλλα.

Μιλώντας και για το σήμερα, είπε: «Ας σκεφτούμε, φίλες και φίλοι, πόσο επίκαιρα μοιάζουν όλα αυτά τα στοιχεία που αναδείκνυε ο Καρβούνης σήμερα, ενόψει γενικευμένης πολεμικής προετοιμασίας, που το αστικό κράτος παίρνει όλα τα μέτρα του για να επιβληθεί "σιωπή νεκροταφείου" στους χώρους δουλειάς: Με την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης των εργαζομένων στο Δημόσιο, τους κάθε λογής περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα της απεργίας, παρέα με τις δικαστικές αποφάσεις που βγάζουν τις 9/10 απεργίες παράνομες, τα πειθαρχικά σε βάρος χιλιάδων εκπαιδευτικών, τον περιορισμό των διαδηλώσεων και τόσα άλλα».

Παράλληλα, υπογράμμισε σε άλλο σημείο: «Οπως ακριβώς ο Καρβούνης συνειδητοποίησε σταδιακά ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν είναι μία επιλογή κάποιων ακραίων ηγετών ή μιλιταριστών, κάποιων απλά φιλοπόλεμων τάσεων ή κυβερνήσεων, αλλά αποτελεί γέννημα και αναπόσπαστη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, έτσι και σήμερα το αντιπολεμικό κίνημα δεν πρέπει να είναι απλά ένα κάλεσμα ειρήνης, ένα κάλεσμα ενάντια στις φρικαλεότητες των πολέμων. Για να έχει πραγματική προοπτική πρέπει να βάζει στο στόχαστρο την πραγματική αιτία των πολέμων, τον πραγματικό αντίπαλο: Τους ιμπεριαλιστές και τους ανταγωνισμούς τους, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα».

Και επεσήμανε ο ομιλητής: «Αυτό το σύστημα δεν μπορεί να αλλάξει. Είμαστε σε μία φάση που το δίλημμα μπαίνει πραγματικά επιτακτικά: "`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας". Μέση λύση δεν υπάρχει. Το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί και πρέπει να ανατραπεί από τους λαούς με την πάλη τους. Γιατί ειδικά στις μέρες μας, όπως και στα χρόνια του Μεσοπολέμου, το σύστημα δεν απαιτεί από εμάς μόνο αιματηρές οικονομικές θυσίες. Ολο και περισσότερο ζυγώνει η ώρα που θα απαιτήσει κυριολεκτικά το ίδιο το αίμα του εργαζόμενου λαού και των παιδιών του».