Η κυβέρνηση της ΝΔ αυτές τις μέρες μεταξύ άλλων προβάλλει τη μέριμνά της για το στεγαστικό πρόβλημα και ειδικότερα τη στήριξη σε εκπαιδευτικούς, γιατρούς, στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, φοιτητές και όσους αναγκάζονται να βρουν σπίτι στα νησιά. Ενδεικτική για την πραγματική κατάσταση είναι η επιστολή του Δόκιμου Εφεδρου Αξιωματικού (ΠΖ) Ηλία Φούσκα από το 542 Μ/Κ ΤΕ στη Ρόδο, ο οποίος αναφέρει:

«Στις αρχές Αυγούστου ήρθα με μετάθεση στη Ρόδο ως Δόκιμος Εφεδρος Αξιωματικός. Η κατάσταση που συνάντησα ήταν αποκαρδιωτική: Ελάχιστα διαμερίσματα, με τις τιμές στα ύψη, και διαθεσιμότητα "από Σεπτέμβρη". Πρώτη μου φορά περίμενα σε ουρά σε μεσιτικό (!) γραφείο... Μάλιστα, μόνο και μόνο για να σου δείξουν το σπίτι έπρεπε να δώσεις ένα πεντάευρο... Τα δωμάτια στους στρατιωτικούς ξενώνες δεν επαρκούν για όλους τους μετατιθέμενους, ούτε για όλο το διάστημα που υπάρχει ανάγκη. Ετσι, το αν θα βρεις κάπου να μείνεις εναπόκειται στο αν έχεις κάποιον γνωστό να σε φιλοξενήσει, ή αν θα τύχει να βρεις σύντομα σπίτι.

Οσον αφορά την "προσωρινή λύση" της διαμονής σε ξενοδοχείο (στην καρδιά της τουριστικής περιόδου στη Ρόδο), με μια μικρή έρευνα το μέσο κόστος ανερχόταν στα 400 ευρώ για 5 μέρες (όσο και ο μισός μισθός του Δόκιμου δηλαδή), ενώ το να κλείσεις δωμάτιο για περισσότερες μέρες είναι αδύνατο, αφού - προφανώς - υπάρχουν κρατήσεις. Είναι απαράδεκτο το ότι οι Αξιωματικοί, Δόκιμοι και μη, πετιούνται σε ένα μέρος μακριά από τον τόπο τους αφημένοι στην τύχη τους.

Το θέμα της στέγασης θα έπρεπε να είναι εξασφαλισμένο από πριν με ευθύνη του κράτους. Δεν μπορεί να είναι "ατομική ευθύνη" να τα βγάλεις πέρα ενώ έχεις αλλάξει τόπο διαμονής λόγω μετάθεσης. Πρόκειται για κρατική αδιαφορία, για την ίδια κρατική αδιαφορία που βιώνουν οι εκπαιδευτικοί κάθε Σεπτέμβρη ή οι φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από την πόλη τους χωρίς Εστίες. Πριν πούμε ότι "καλά τα λες αγόρι μου, αλλά δεν υπάρχουν λεφτά", ας σκεφτούμε σε τι αντιστοιχεί το 5% του ΑΕΠ (δηλαδή τα χρήματα που θα δίνει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ από δω και στο εξής).

Είναι λοιπόν θέμα επιλογών. Οι Αξιωματικοί του ΕΣ αξίζουμε να ζούμε και να εργαζόμαστε με αξιοπρέπεια, και όχι παρακαλώντας. Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να έχουμε το κεφάλι ψηλά και να μην τα παρατάμε.

ΥΓ. Ευχαριστώ από καρδιάς τους ανθρώπους στη μονάδα και τους φίλους που προσπάθησαν να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν».