Με το νομοσχέδιο για τη 13ωρη εργασία σε έναν εργοδότη και την πλήρη ευελιξία του εργάσιμου χρόνου, η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έρχεται μόνο να νομιμοποιήσει την αυθαιρεσία των εργοδοτών, που έχει επικρατήσει στη χώρα μας. Ερχεται να επιβεβαιώσει ότι ο καπιταλισμός δεν αποτελεί παρά ένα στυγνό σύστημα εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης των εργαζομένων, που δεν υπολογίζει τίποτα, ούτε την ανθρώπινη ζωή, μπροστά στα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Οι 13 ώρες δουλειάς φέρνουν απανωτά εργατικά «ατυχήματα», πολλαπλασιάζονται οι νεκροί και οι σακατεμένοι στους χώρους δουλειάς.

Οι εργαζόμενοι στενάζουν, δουλεύουν όλο και περισσότερο, αμείβονται όλο και με λιγότερα χρήματα, πληρώνουν όλο και περισσότερα σε φόρους και κρίσιμες κοινωνικές υπηρεσίες. Τα στοιχεία από την ψηφιακή κάρτα δείχνουν αύξηση των υπερωριών κατά 1.000%! Σε πρόσφατη έρευνα του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ αποτυπώνεται ότι το 52% των εργαζομένων εργάζεται πάνω από το συμβατικό του ωράριο, όμως μόλις το 49% αυτών αμείβεται για την υπερεργασία του. Αλλωστε, με τον «νόμο Χατζηδάκη» και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, μπορεί νόμιμα ένας εργαζόμενος να δουλεύει έως και 2 ώρες την ημέρα υπερωρία χωρίς να αμείβεται υπερωριακά.

Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά, όταν ο μέσος μισθός παραμένει μειωμένος κατά 10% σε σχέση με το 2011; Οταν η ακρίβεια στα τρόφιμα, στην Ενέργεια, στα ενοίκια και στη φοιτητική στέγη, στα σχολικά είδη που είναι τόσο απαραίτητα αυτήν την περίοδο, μεγαλώνει συνεχώς; Ο πληθωρισμός σωρευτικά έχει ξεπεράσει το 20% τα τελευταία τέσσερα χρόνια, άρα η πραγματική αγοραστική δύναμη των εργαζομένων έχει μειωθεί κατά 30% σε σχέση με την περίοδο πριν από την καπιταλιστική κρίση. Αυτή η ντροπή επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι πάνω από 200.000 συνταξιούχοι ξαναβγήκαν στο μεροκάματο, για να μπορέσουν να συνεισφέρουν στο πετσοκομμένο εισόδημα των ίδιων ή των παιδιών τους.

Ολα αυτά σε συνθήκες πρωτόγνωρης κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, αφού μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο κατέγραψαν ιστορικό ρεκόρ κερδών το 2024, άνω των 11,4 δισ. ευρώ. Παρ' όλα αυτά, για τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις υπάρχουν θεσμοθετημένες φοροαπαλλαγές, όπως στους εφοπλιστές, και ο αναβαλλόμενος φόρος στις τράπεζες. Οι λίγοι θησαυρίζουν σε βάρος των πολλών. Η φτώχεια, η ανέχεια, η εξάντληση αγκαλιάζουν όλο και περισσότερα τμήματα εργαζομένων. Μόλις το 25% των λαϊκών οικογενειών έκαναν διακοπές πάνω από μία εβδομάδα. Αυτήν την αθλιότητα έρχεται να κανονικοποιήσει το νομοσχέδιο με την κατάργηση της καλοκαιρινής άδειας.

Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αυτογελοιοποιείται. Το μόνο που αποκαλύπτεται, σε αυτό το νοσηρό σύστημα της βαρβαρότητας, είναι ότι οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι κυβερνήσεις τους ενδιαφέρονται για τους εργαζομένους όσο ενδιαφέρονται για τις μηχανές. Να επιβιώνουν με όσα λιγότερα γίνεται, μόνο και μόνο για να μπορούν να είναι στο πόστο τους και την επόμενη μέρα, για να ξεζουμιστούν πάλι από την εργοδοσία στα όρια της φυσικής εξόντωσης. Δίνουν μισθό μόνο για τα απαραίτητα, όπως βάζουν βενζίνη στα αυτοκίνητα ή κάρβουνο στις μηχανές, για να μπορούν να δουλεύουν. Δεν αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους ως ανθρώπους με ανάγκες, οικογένεια, παιδιά, ανάγκη για μόρφωση, πολιτισμό, αθλητισμό, ψυχαγωγία, ελεύθερο χρόνο. Γι' αυτό είναι τόσο κυνικό και ανατριχιαστικό το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας μας φτάνει για να είμαστε γονείς μία φορά την εβδομάδα.

Σε αυτήν την πορεία τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας είναι συνένοχα! Οχι μόνο γιατί ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ (με όλα τα κομμάτια του) ψήφισαν την Ευρωπαϊκή Οδηγία 88/2003, που επιβάλλει τις 13 ώρες δουλειάς, αλλά και γιατί έχουν βάλει πλάτη να περάσουν τρία μνημόνια και δεκάδες αντεργατικοί νόμοι που ξήλωσαν μεθοδικά το οκτάωρο και τις Συλλογικές Συμβάσεις. Την περασμένη Τρίτη, ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε 30 άρθρα του νόμου - εκτρώματος για τον Πειθαρχικό Κώδικα των δημοσίων υπαλλήλων. Κανείς δεν ξεχνά ότι το ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει το 70% των άρθρων του «νόμου Χατζηδάκη», που καταργούσε το οκτάωρο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ το 50%.

Είναι αυταπόδεικτο πια ότι καμιά κυβερνητική εναλλαγή που υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου και τις προτεραιότητες της πολεμικής οικονομίας δεν μπορεί να υπηρετήσει τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Το δίλημμα «σταθερότητα ή δημοκρατικός - προοδευτικός καπιταλισμός», που προβάλλουν οι δύο πόλοι του αστικού πολιτικού συστήματος, διάφοροι παλιοί και νέοι «σωτήρες», έχει σκοπό να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την οργή που φουντώνει. Εχουμε συγκεντρώσει μεγάλη πείρα τα τελευταία 15 χρόνια.

Η πανεργατική απεργία για να μην περάσει αυτό το νομοσχέδιο είναι μια πρώτη μεγάλη μάχη. Η διέξοδος βρίσκεται στην οργάνωση της λαϊκής πάλης και στην ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που η πολιτική και οι θέσεις του επιβεβαιώνονται χρόνο με τον χρόνο. Η ανάγκη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής αναβλύζει από κάθε πτυχή αυτού του συστήματος, της βαρβαρότητας, του πολέμου και της εκμετάλλευσης, που σαπίζει. Η διαμόρφωση ενός μαζικού, λαϊκού ρεύματος αντικαπιταλιστικής ανατροπής είναι πιο αναγκαία από ποτέ!

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από «Το Παρόν της Κυριακής»)