Και το πιο σημαντικό; Οτι τάχα «ελεύθεροι» από τους καταναγκασμούς της μισθωτής εργασίας, «ελεύθεροι» από συνδικάτα και συλλογικές διαπραγματεύσεις, ο καθένας μόνος του και «ίσος προς ίσο» με τον εργοδότη «αποδέχεται» τη ζούγκλα την οποία κάνει νόμο η κυβέρνηση.

Με κάτι τέτοια επιχειρήματα στηρίζει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο που έφερε για διαβούλευση, διακινώντας τα γνωστά σημειώματα στα ΜΜΕ με «ερωταπαντήσεις» και «αλήθειες» για την «ελευθερία» που φέρνει η 13ωρη σκλαβιά...

Λέει η κυβέρνηση:«Δεν καταργείται το 8ωρο, απλώς δίνεται η "ελευθερία" στον εργαζόμενο να απασχολείται μέχρι 13 ώρες στον ίδιο εργοδότη, κερδίζοντας περισσότερα χρήματα από την προσαύξηση κατά 40% για κάθε υπερωρία».

Η αλήθεια: Οι 13 ώρες εργασίας περιλαμβάνονται στην Οδηγία 2003/88 της ΕΕ, τις οποίες η ίδια η κυβέρνηση χαρακτηρίζει ως «κανονικότητα». Μάλιστα, επιτρέπονται και παρεκκλίσεις, δηλαδή δουλειά πάνω από 13 ώρες την ημέρα. Την Οδηγία αυτή στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα και εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ.

Το 8ωρο αποτελεί έτσι κι αλλιώς «είδος υπό εξαφάνιση». Οι 13 ώρες δουλειάς καταργούν στην πράξη το 8ωρο - 5ήμερο - 40ωρο, σμπαραλιάζουν κάθε έννοια ελεύθερου χρόνου, αντικειμενικά προκαλούν ανεπανόρθωτη φθορά στον οργανισμό του εργαζόμενου.

Ταυτόχρονα, ο ισχυρισμός ότι οι εργαζόμενοι θα «βγάζουν περισσότερα χρήματα» αν κάθονται 5 ώρες παραπάνω στη δουλειά αποτελεί ωμή παραδοχή ότι οι καθηλωμένοι μισθοί έχουν οδηγήσει τους εργαζόμενους να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα, οπότε αναγκάζονται είτε σε δεύτερο μεροκάματο είτε σε υπερωρίες.

Μάλιστα, οι κυβερνήσεις τα τελευταία 25 χρόνια μειώνουν διαρκώς την αμοιβή των υπερωριών. Πιο πρόσφατα, ο νόμος 4808/2021 (νόμος Χατζηδάκη) αύξησε τον αριθμό των νόμιμων υπερωριών από 120 σε 150 ετησίως και μείωσε την προσαύξηση της αμοιβής τους από 60% σε 40%, στρώνοντας το έδαφος για το σημερινό αίσχος της 13ωρης δουλειάς.

Είναι πρόκληση, λοιπόν, η κυβέρνηση να επικαλείται την προσαυξημένη αμοιβή κατά 40% στις υπερωρίες, την οποία η ίδια κυβέρνηση μείωσε πριν από 4 χρόνια κατά 33%!

Πρόσφατα, επίσης με άλλο νόμο κατάργησε την ασφάλιση των προσαυξήσεων για υπερεργασία και υπερωρία και πλέον ασφαλίζονται σαν κανονικές ώρες, μειώνοντας έτσι περαιτέρω το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» σε όφελος των εργοδοτών και σε βάρος των εργαζομένων και των ασφαλιστικών ταμείων τους.

Λέει η κυβέρνηση:«Το νομοσχέδιο το ζήτησαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, το ζήτησαν σερβιτόροι και κομμώτριες!».

Η αλήθεια: Οι εργαζόμενοι εκπροσωπούνται από τα σωματεία τους, και η κυβέρνηση δεν μπορεί να αναφέρει ούτε ένα σωματείο που να πήγε και να της ζήτησε την επέκταση της 13ωρης δουλειάς στον ίδιο εργοδότη.

Μάλιστα, υπάρχει καταγγελία των εργαζομένων μέσα από το υπουργείο Εργασίας ότι η σύνταξη του νομοσχεδίου δεν ακολούθησε καν την προβλεπόμενη διαδικασία - δηλαδή, δεν πέρασε καν από Επιτροπές και στελέχη του υπουργείου - αλλά, ήρθε αυτούσιο από τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις ενώσεις εργοδοτών.

Σε ό,τι αφορά τον ισχυρισμό ότι το ζήτησαν ...σερβιτόροι είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις λίγες μέρες πριν αναγγελθεί το νομοσχέδιο, το Συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού Αττικής πραγματοποίησε αρχαιρεσίες. Σε αυτές ψήφισαν 3.500 εργαζόμενοι, στηρίζοντας τα αιτήματα για 5ήμερο - 8ωρο χωρίς διευθέτηση του χρόνου εργασίας, για σταθερή δουλειά με ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με μέτρα για την Υγεία και την ασφάλεια, καταδικάζοντας την υπογραφή απαράδεκτου άρθρου στην κλαδική ΣΣΕ των Ξενοδοχείων, που υπέγραψαν οι συνδικαλιστές ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ για 9ωρο - 7ήμερο με διευθέτηση.

Την ίδια περίοδο, ο ΣΕΒ στη Γενική του Συνέλευση επαναλάμβανε ότι «οι επιχειρήσεις ζητούν περισσότερη ευελιξία, να μην παρεμβαίνει το κράτος για το πότε θα λειτουργούν». Επανέφερε δηλαδή το αίτημα για δουλειά όπως και για όσο θέλουν οι εργοδότες, ενώ στην ΕΕ εντεινόταν η συζήτηση για νέες διευθετήσεις στον χρόνο εργασίας και άλλες ανατροπές, ώστε να πιάνονται οι στόχοι της πολεμικής οικονομίας.

Ποιους «άκουσε» λοιπόν η κυβέρνηση; Τους χιλιάδες εργαζόμενους στον Επισιτισμό και σε κάθε κλάδο, που λιώνουν στη δουλειά για μισθούς πείνας, που παλεύουν μέσα από τα συνδικάτα τους για μείωση του χρόνου εργασίας; `Η τους επιχειρηματικούς ομίλους που ζητούν περισσότερη «ευελιξία», επέκταση της απλήρωτης εργασίας, κατάργηση κάθε εμποδίου στο ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου μέχρι τα απώτατα όρια της φυσικής εξάντλησης;

Λέει η κυβέρνηση: «Το νομοσχέδιο στηρίζει τους εργαζόμενους γονείς αφού τους επιτρέπει να δουλεύουν 4 μέρες τη βδομάδα για 10 ώρες την ημέρα, για όλο τον χρόνο και έτσι θα μπορούν να βλέπουν τα παιδιά τους την 5η μέρα».

Η αλήθεια: Η κυβέρνηση λέει στους γονείς ότι θα είναι «γονείς» μόνο την 5η ημέρα της εβδομάδας, ενώ τις υπόλοιπες δεν θα προλαβαίνουν όχι να δουν τα παιδιά τους, ούτε και να ξεκουραστούν οι ίδιοι. Θα φεύγουν για δουλειά στις 7 το πρωί και θα επιστρέφουν μέσα στη νύχτα. Και θα έχουν παράλληλα να αντιμετωπίσουν τα οξυμένα προβλήματα που δημιουργεί η εμπορευματοποίηση της Παιδείας, η απαράδεκτη κατάσταση στους παιδικούς σταθμούς, η ανυπαρξία βασικών υποδομών για τη λαϊκή οικογένεια.

Λέει η κυβέρνηση: «Το νομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να "σπάνε" και να "απλώνουν" την άδειά τους όλο τον χρόνο».

Η αλήθεια: Πρόκειται για άθλιο μέτρο που στην ουσία καταργεί την κεκτημένη ενιαία θερινή άδεια των εργαζομένων. Σημειώνεται ότι σήμερα ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να δώσει το καλοκαίρι το λιγότερο 10 μέρες άδεια, για όσους εργάζονται 5ήμερο και 12 μέρες, για όσους εργάζονται 6ημερο. Με το νομοσχέδιο η άδεια κατακερματίζεται σε 5ημεράκια όλο τον χρόνο που θα δίνονται όποτε βολεύει την επιχείρηση, δηλαδή όποτε έχει ...αναδουλειές, πάντα σε «συνεννόηση με τον εργοδότη». Και, προφανώς θα πηγαίνουν «στράφι», γιατί π.χ. τι να το κάνει το 5ήμερο ο «σερβιτόρος» (που ζήτησε 13 ώρες δουλειά) τον Φλεβάρη όταν τα παιδιά του θα έχουν σχολείο;

Λέει η κυβέρνηση:«Με τις fast track προσλήψεις για δουλειά δύο ημερών μειώνεται η γραφειοκρατία».

Η αλήθεια: Η υπάρχουσα νομοθεσία επιτρέπει πλήθος παραλλαγών ελαστικών μορφών απασχόλησης. Με το μέτρο αυτό δίνεται ένα ακόμα όπλο στους εργοδότες να κάνουν τη ζωή των εργαζομένων λάστιχο. Στην πραγματικότητα είναι fast track απολύσεις, οι οποίες θα χειροτερέψουν περισσότερο τη σημερινή κατάσταση ανακύκλωσης εργαζομένων - ανέργων, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος «ΕΡΓΑΝΗ», για κάθε 100 προσλήψεις γίνονται 95 απολύσεις και πάνω από 8.000 απολύσεις την ημέρα.

Εκτός από τις «ελευθερίες», στην ίδια σφαίρα του εμπαιγμού κινούνται και τα ...«όρια» που επικαλείται η κυβέρνηση για να καθησυχάσει τους εργαζόμενους.

Λέει η κυβέρνηση: «Οι εργαζόμενοι δεν θα δουλεύουν 13 ώρες την ημέρα όλο τον χρόνο γιατί οι υπερωρίες δεν μπορούν να ξεπεράσουν ετησίως τις 150».

Η αλήθεια: Καταρχάς το όριο αυτό σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος μπορεί να εξαναγκαστεί σε 13 ώρες ημερήσια εργασία, για 37 εργάσιμες μέρες ανά έτος. Επιπλέον, ο εργοδότης επικαλούμενος έκτακτες ανάγκες μπορεί να πάρει άδεια από το υπουργείο Εργασίας για επιπλέον υπερωρίες. Αυτό έκαναν μόλις πριν λίγο καιρό τα ΕΛΠΕ ζητώντας και παίρνοντας άδεια για επιπλέον 65.000 ώρες υπερωρίας για περίπου 400 μόνιμους εργαζόμενους, για διάστημα τριών μηνών!

Λέει η κυβέρνηση:«Δεν κινδυνεύουν οι εργαζόμενοι. Υπάρχει ρήτρα "μη απόλυσης" εφόσον αρνηθούν τη διευθέτηση και το 13ωρο».

Η αλήθεια: Πρόκειται για καθαρή κοροϊδία. Με βάση προηγούμενους νόμους δεν υπάρχει υποχρέωση από τους εργοδότες να αιτιολογούν τις απολύσεις. Ταυτόχρονα, όπως κάνουν και τώρα, μπορούν να επικαλούνται προσχηματικά άλλους λόγους από τους πραγματικούς. Δηλαδή σε έναν εργαζόμενο που αρνήθηκε να δουλέψει υπερωρία μπορεί να τον απολύσει γιατί «δεν είναι καλός στη δουλειά του», ενώ λόγω των μεγάλων ελλείψεων στην επιθεώρηση εργασίας η εργοδοσία ξέρει ότι μπορεί να ξεσαλώνει ανενόχλητη.

Λέει η κυβέρνηση:«Το νομοσχέδιο δεν υπονομεύει τις Συλλογικές Συμβάσεις και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις».

Η αλήθεια: Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας υπονομεύονται, χτυπιούνται, εδώ και χρόνια από σειρά αντεργατικών νόμων των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, που ξεχείλωσαν τον εργάσιμο χρόνο και παρενέβησαν στον τρόπο καθορισμού των μισθών.

Οι αντεργατικοί νόμοι Βρούτση - Αχτσιόγλου, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη δίνουν στους εργοδότες την επιλογή να μην υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις και να καθορίζουν τους όρους εργασίας με ατομικές συμβάσεις, ή να πιέζουν για να συμπεριλαμβάνονται αντεργατικές διατάξεις στις ΣΣΕ. Η κυβέρνηση φέρνει το νομοσχέδιο συνεχίζοντας το χτύπημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων για να ξεμοναχιάζεται ο εργαζόμενος απέναντι στον εργοδότη.