Αν ακούσει κανείς τον πρωθυπουργό να περιγράφει την κατάσταση στην Εκπαίδευση λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, θα νομίσει ότι σε λίγες μέρες οι μαθητές θα βρεθούν σε ένα σχολείο τελείως διαφορετικό απ' αυτό που άφησαν πριν το καλοκαίρι! Προσλήψεις, ανακαινίσεις, διαδραστικοί πίνακες, κιτ ρομποτικής και άλλες ...κοσμογονίες περιγράφουν ένα σχολείο που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα και όσα ζουν καθημερινά εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές. Γιατί οι χιλιάδες αναπληρωτές που τοποθετούνται κατά κύματα, δείχνουν τις τεράστιες ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς, ενώ υπάρχουν ειδικότητες που δεν φτάνουν ποτέ στα σχολεία. Γιατί οι ανακαινίσεις με τα ψίχουλα του προγράμματος «Μαριέττα Γιαννάκου» αφορούν έναν ελάχιστο αριθμό σχολείων, όταν η συντριπτική πλειοψηφία είναι γερασμένα και υποσυντήρητα εξαιτίας της χρόνιας υποχρηματοδότησης. Και γιατί οι διαδραστικοί πίνακες μπαίνουν σε τάξεις των 25 μαθητών, όπου κανείς εκπαιδευτικός, όσο «καταρτισμένος» κι αν είναι, δεν μπορεί να κάνει σωστά το μάθημά του. Αυτά κι άλλα πολλά είναι το σχολείο που θα βρουν ξανά μπροστά τους σε λίγες μέρες η λαϊκή οικογένεια και οι εκπαιδευτικοί. Αν δεν υπήρχαν μάλιστα και οι δικοί τους αγώνες, ακόμα και για τα αυτονόητα, οι συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων θα ήταν ακόμα μεγαλύτερες στην Εκπαίδευση. Γι' αυτό η κυβέρνηση φέρνει το νέο πειθαρχικό στο Δημόσιο, ως ένα επιπλέον εργαλείο φίμωσης και καταστολής του αγώνα των εκπαιδευτικών για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και τα εργασιακά τους δικαιώματα.