Αχ αυτός ο Αύγουστος κι ο αντιφατικός αγωνιώδης Δεκαπενταύγουστος, παγκοσμίως γνωστός και ως λατινιστί Ferragosto, που είναι οι καθιερωμένες από τον αυτοκράτορα Αύγουστο, λίγες δεκαετίες προ Χριστού, γιορτές της Ρώμης, για το τέλος των εργατικών εργασιών του θέρους. Υστερα, ήρθε κάποιος Πάπας και πήρε την Κοίμηση της Θεοτόκου και την έκανε κληρικολαϊκή γιορτή περί τον 16o αιώνα, κι ως σήμερα, ακόμα κι οι ορθόδοξοι την έχουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου μετατρέψει σε αναγκαίο και χρήσιμο Πάσχα του καλοκαιριού. Κι έτσι ο φεραγκόστο καθιερώθηκε ως αργία σ' όλο το δυτικό ημισφαίριο, μέχρι και την Κορέα, και συνδυάζεται με διακοπές και πανηγύρια.
Η τουριστική όμως γενικευμένη αντίληψη των λαϊκών διακοπών του Αυγούστου, αυτό που λέμε τα μπάνια του λαού, είναι μουσολινικής έμπνευσης και διαταγής από το 1925. Ο ...Ντούτσε ήθελε να ...αυξήσει τον εσωτερικό «τουρισμό» στην Ιταλία και με διαταγή του τα... μετασυνδικάτα οργάνωναν εκδρομές και διακοπές για το πόπολο. Είχε συντρίψει τις τιμές ακτοπλοϊκών, σιδηροδρομικών και κάθε μορφής συγκοινωνιών ο Μουσολίνι, και το πρόγραμμα του φεραγκόστο κρίθηκε απολύτως πετυχημένο και βρήκε μιμητές εκτός Ιταλίας. Ψήγματα αυτής της νοοτροπίας βλέπουμε σήμερα σε λαϊκίστικες εκδοχές των διακοπών της εποχής μας, με τη διαφορά ότι τσακισμένες τιμές έγιναν πακέτα διακοπών προς όφελος ιδιωτών, και η μετακίνηση αξίζει μια περιουσία με κάθε μέσο.
Από τη χώρα τη γειτονική μας που αρεσκόμαστε να λέμε πως με τους πολίτες της είμαστε ούνα φάτσα, ούνα ράτσα πολιτισμικά, κάτι σαν εκλαΐκευση του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού δηλαδή, βλέπε αγροτικές Φεράρι ένα πράγμα και αρτίστι ιταλιάνι ελληνική βιομηχανία ρούχων, μην πω και για την πίτσα με φέτα και κρεμμύδι, μας ήρθε και κείνο το αμίμητο του Ουμπέρτο Εκο «δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο». Ηθελα να ξέρω πώς αντιμετωπίζει αυτή τη σημειολογική δημοσιογραφική θέση η τεχνητή νοημοσύνη. Εγώ πάντως ξέρω ότι τον Αύγουστο σ' αυτόν εδώ τον τόπο, αλλά και σ' όλη μας τη γειτονιά, υπάρχουν μόνο τραγικές ειδήσεις, που δεν φτάνουν για να τις σκεπάσουν όλες οι κορμάρες με μαγιό σηκωμένες στον επικοινωνιακό ιστό της αράχνης. Ο συντοπίτης του Εκο, Ντάντε, κουβαλάει την κόλασή του με φωτιές, σε πλήρη συνεργασία με τον δικό μας Αίολο, που κατακαίει τον Ικαρο, όχι άμα φτάσει στον ήλιο, αλλά μέσα στο εργαστήρι του Δαίδαλου, χωρίς κλιματισμό και λεφτά για ηλεκτρισμό.
Το δεκαπενθήμερο του φεραγκόστο - Δεκαπενταύγουστου, από την πρώτη του θεριστή ως την Τήνο και την πέραν της θρησκευτικής επετείου και αυτής του ιταλικού τορπιλισμού της «Ελλης», έχει ειδήσεις από πολεμικές, κλιματικές, φονικές σε στεριά και θάλασσα στην εγκαυματική Μεσόγειο, ως ειδικά φέτος και παγερές ειρηνευτικές στην Αλάσκα. Τώρα που γράφω δεν έχω ιδέα τι αγοραπωλησίες λαών, ψυχών και κρατών έχουν λάβει χώρα σ' ένα κλειστό δωμάτιο στο Ανγκορατς. Στις τραγωδίες του Αυγούστου ίσως η απάντηση στον Εκο, κατάπικρη, να έρχεται από τον Σεφέρη, Οπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει.
Κι όμως έρχεται ύστερα κι ο Ελύτης με το Ναυτίλο και τις Μικρές Κυκλάδες του, κι ο Ρίτσος με εκείνο το «ανεμολάμνοντας», αυτό το υπέροχο ρήμα που έφτιαξε πως γίνεται να ανεμολάμνεις, κι έτσι να βλέπεις την ομορφιά με τον πρώτο και να καπετανεύεις τη μοίρα σου με τον δεύτερο. Αχ αυτός ο Αύγουστος λοιπόν, μπορεί να γίνει για ένα διβδόμαδο και πνίχτης των καθημερινών καημών, και χάπι λήθης των αφεντικών, ίσως και μία δόση δίαιτας απ' τις οθόνες των υπολογιστών. Εύχομαι σ' όσους τον κυνήγησαν για να τον ζήσουν, επιστροφή με ασφάλεια, και σχέδια για τον επόμενο, που να φυτρώνουν στα φυλλαράκια στα καμένα το καταχείμωνο.
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Feeds
Επιζώντες μάρτυρες 
