Η ομιλήτρια έκανε μια αναδρομή και περιγραφή του έργου, αποδεικνύοντας ότι τα προβλήματα ξεκινούν ήδη από την κατασκευή της γέφυρας. Τόνισε ότι «σε τέτοια εγκλήματα, κράτος και κατασκευαστικές διαχέουν τις ευθύνες, μέσα από τις κοινοπραξίες και με την παράλληλη ανάθεση τμημάτων έργων σε υπεργολάβους. Η επιχειρηματική λειτουργία με γνώμονα το κέρδος σημαίνει συμπίεση του λεγόμενου "κόστους" και αύξηση του "οφέλους" με συρρίκνωση των μέτρων ασφαλείας, μείωση του προσωπικού και της εκπαίδευσής του, εκπτώσεις στην ποιότητα των υλικών και συνολικά στην ασφάλεια των κατασκευών».

Πρόσθεσε ότι τα έργα, πολύ πριν ξεκινήσουν, περνάνε από το «κόσκινο» κόστους - οφέλους. «Με βάση αυτό είναι επιλέξιμα και προωθούνται μια σειρά από έργα που διευκολύνουν τα επενδυτικά σχέδια τμημάτων του κεφαλαίου, διαμορφώνοντας "ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον", που ανάλογα με το ποιο κομμάτι πρέπει να προωθηθεί ακολουθούν και μια σειρά από στρατηγικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως, για παράδειγμα, της "πράσινης" και "ψηφιακής μετάβασης" (...)

Από την άλλη μεριά, τα έργα υποδομής που ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες, την προστασία της ανθρώπινης ζωής, της λαϊκής περιουσίας και του φυσικού πλούτου του τόπου, έργα που σχετίζονται με την αντιπυρική, αντιπλημμυρική και αντισεισμική θωράκιση, υπερβαίνουν τις ...αντοχές της οικονομίας».

Ειδικότερα για την Περιμετρική της Πάτρας, ως τμήμα ενός έργου που ξεκινάει από την Αττική και καταλήγει στην Ηλεία, επισήμανε ότι πατάει στην ανάγκη ασφαλούς και σύγχρονης μετακίνησης του λαού, αλλά στο σημερινό σύστημα πρωτίστως «πρέπει να αποφέρει στην οικονομία μεγαλύτερο όφελος απ' ό,τι το κόστος κατασκευής, δηλαδή έσοδα που θα καρπωθούν από αυτό οι επιχειρηματικοί κολοσσοί που το κατασκεύασαν, το λειτουργούν ή το αξιοποιούν. Αυτή η λογική διέπει όλα τα έργα, ενώ τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια με τα οποία υπολογίζονται, θυσιάζουν ακόμα και από τις προδιαγραφές ασφαλείας και συντήρησης προκειμένου να εξασφαλίζεται το κέρδος του κατασκευαστή, και στο όνομα αυτού του κέρδους και του περιορισμού του κόστους μια σειρά από συνοδά έργα, όπως οδοί διαφυγής, προσβάσεις οχημάτων έκτακτης ανάγκης ή αντιπλημμυρικά έργα που αφορούν το καθαυτό έργο, πετσοκόβονται. Εχουμε βρεθεί αντιμέτωποι στην περιοχή μας με τα αποτελέσματα τέτοιων περιορισμών, όπως οι πλημμύρες στο Ρίο κατά την κατασκευή της Εθνικής Οδού, ή χαμηλές γέφυρες στο Αίγιο κατά την κατασκευή της διέλευσης του τρένου και από τις οποίες δεν περνούσε ούτε πυροσβεστικό».

Συμπλήρωσε ότι «ο "κόφτης" όμως μπαίνει και στα απαραίτητα μέτρα υγείας και ασφάλειας για την προστασία της ζωής των εργαζομένων, με αποτέλεσμα τα συνεχή εργοδοτικά εγκλήματα στους χώρους δουλειάς».

Υπογράμμισε τη σημασία της παρέμβασης τόσο του Κόμματος όσο και του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν στο σημείο, αναπτύσσοντας πλούσια δράση, κομμάτι της οποίας είναι και η συγκεκριμένη εκδήλωση.

«Κάθε μέρα ο λαός μας γίνεται μάρτυρας ενός νέου εγκλήματος στην Ηλεία, στο Μάτι, στην Εύβοια, στα Τέμπη, στη Ζώνη, στην Περιμετρική, στη Ρόδο, τη Μαγνησία. Γιατί αυτό το σύστημα έτσι λειτουργεί, αφήνοντας στάχτη και νεκρούς για να κερδίζουν μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματιών, και δεν μπορεί να φτιασιδωθεί όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Οι ένοχοι είναι γνωστοί και εμείς μετράμε κάθε μέρα τους νεκρούς μας», σημείωσε η Κ. Σίμου και πρόσθεσε: «Η απάντηση σε όλα αυτά τα εγκλήματα δεν μπορεί να περιορίζεται σε "μπαλώματα" και αποσπασματικές παρεμβάσεις, που δεν αμφισβητούν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, βρίσκεται στην ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με τους εργαζόμενους να έχουν στα χέρια τους το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας».

Εξήγησε ότι «έργα υποδομής ασφαλή και δωρεάν για τον λαό μπορεί να εξασφαλίσει μόνο το νέο κοινωνικό σύστημα, ο σοσιαλισμός, γιατί σκοπός δεν είναι πια το κέρδος, αλλά η συνδυασμένη ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών που διευρύνονται, με κεντρικό σχεδιασμό, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με την εργατική τάξη και τον λαό στην εξουσία, κυρίαρχους του πλούτου που παράγουν και νοικοκύρηδες στον τόπο τους».

Μετά την ομιλία ακολούθησαν παρεμβάσεις, όπως αυτή από τον Θωμά Χόνδρο, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Πατρών, μηχανολόγο - μηχανικό, που ανέδειξε τις επιπτώσεις των ΣΔΙΤ. Οπως είπε, «οι Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα, που διαφημίστηκαν ως σημαντική μεταρρύθμιση στον τομέα της δημιουργίας υποδομών και της παροχής υπηρεσιών του Δημοσίου που θα βελτίωναν την αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα των πόρων του δημόσιου τομέα, συνοδεύτηκαν από γιγαντιαίες υπερβάσεις των προϋπολογισμών και χειροτέρευση της ποιότητας των έργων και της ασφάλειας. Σύγχρονα έργα 20 και 30 ετών δείχνουν καταπονημένα και επικίνδυνα πριν ολοκληρώσουν το προσδόκιμο όριο ζωής τους των 50 και 100 ετών.

Οι πολιτικές της απελευθέρωσης των μεταφορών και των ιδιωτικοποιήσεων αποδείχτηκε ότι έφεραν τους λαούς στην Ευρώπη αντιμέτωπους με σοβαρά ατυχήματα και δεκάδες νεκρούς από πυρκαγιές, πλημμύρες, καταρρεύσεις γεφυρών, ακόμα και στο ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς, τον σιδηρόδρομο. Η κατάσταση αυτή ένα πράγμα αποδεικνύει: Οτι δεν συμβιβάζονται η κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου με τα δικαιώματα και τη ζωή των εργαζομένων, των λαών».

Υπογράμμισε ακόμη: «Ασφαλείς και σύγχρονες υποδομές δεν μπαίνουν στη ζυγαριά του κόστους - οφέλους. Χρειάζεται όμως και ανάλογο κοινωνικό περιβάλλον και ανάλογες κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και ως επακόλουθο και σε σχέση με τις μηχανές και την τεχνολογία - που στα χέρια των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής στην καπιταλιστική κοινωνία έγιναν άγχος και δυνάστες του - για την ολοκληρωτική απελευθέρωση του ανθρώπου από την καταπίεση που δέχεται από τα δημιουργήματά του».

Ο Μάνθος Ιμπριάλος, πολιτικός μηχανικός, μεταξύ άλλων, ανέδειξε ότι εγκλήματα όπως αυτό της Πάτρας αποκαλύπτουν βαθύτερα αίτια, όπως: «Των επιλογών που εκφράζουν το κόστος - όφελος για το κατασκευαστικό κεφάλαιο. Να διατηρηθεί ζωντανό το θέμα γιατί είμαστε σε μια χρονιά τόσο πυκνή σε γεγονότα και καταστροφές: Εγκλημα Τεμπών, ναυτική τραγωδία Πύλου, 470.000 στρέμματα καμένα σε 15 μέρες ενώ η αντιπυρική περίοδος έχει δρόμο ακόμη.

Η διαχρονική αντιλαϊκή και απερίγραπτα κυνική κυβερνητική πολιτική προσπαθεί με όλα τα μέσα να εμπεδώσει ο λαός ότι τα θύματα, η καταστροφή της ζωής του και, τελικά, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα, και του περιβάλλοντος είναι μονόδρομος, φυσικό φαινόμενο, ένα διαρκές αντιλαϊκό "πάμε και όπου βγει" σε όλα τα επίπεδα πλέον, προς χάριν των ομίλων. Π.χ. έρχονται και οι ιδιώτες διαχειριστές των δασών». Ακόμη επισήμανε τους καθοριστικούς παράγοντες που επέδρασαν στην κατάρρευση της γέφυρας.

Ο Χρήστος Κορδάς, αντιδήμαρχος Αρχιτεκτονικού Εργου, Η/Μ έργων και έργων υποδομής δήμου Πατρέων, πολιτικός μηχανικός, αναφέρθηκε στον προσανατολισμό της αγωνιστικής δημοτικής αρχής, σημειώνοντας: «Ως δημοτική αρχή έχουμε σταθερό προσανατολισμό στην προστασία της νεολαίας, του λαού, της λαϊκής περιουσίας και του περιβάλλοντος. Σε κάθε ευκαιρία αναδεικνύουμε τα μεγάλα αυτά θέματα. Την έλλειψη όχι μόνο επαρκών κονδυλίων αλλά και κατάλληλου τεχνικού προσωπικού, ενώ εξαντλούμε τις δυνάμεις μας και παίρνουμε όχι μόνο μέτρα πολιτικού χαρακτήρα αλλά και πολύ πρακτικά και συγκεκριμένα.

Στον δήμο της Πάτρας τα ετήσια κονδύλια που παρέχονται από τις κυβερνήσεις για την Πολιτική Προστασία, τη συντήρηση και ασφάλεια 3.000 χιλιομέτρων δρόμων, των πλατειών, ελεύθερων δημοτικών χώρων και 257 σχολικών κτιρίων, δεν υπερβαίνουν συνολικά τα 2,8 εκατ. ευρώ! Δηλαδή, 20 φορές λιγότερα από τις ανάγκες μας για τη συντήρηση των υπαρχουσών υποδομών. Παρά τις λόγω πολιτικού πλαισίου δυσκολίες, τις ελλείψεις μας σε τεχνικό προσωπικό, έχουμε κάνει σημαντικά βήματα.

Ετσι:

- Εχουμε ολοκληρώσει την αντικεραυνική θωράκιση σε σχεδόν όλα τα σχολεία, τους βρεφικούς, παιδικούς σταθμούς και τα δημοτικά κτίρια.

- Τελευταία έχουμε εξασφαλίσει από προγράμματα ποσά άνω των 600.000 ευρώ και θα έχουμε πρωτοβάθμιες μελέτες για τον έλεγχο της σεισμικής τρωτότητάς τους.

- Το ίδιο για την πυρασφάλεια όλων των σχολείων, ελεύθερων χώρων (έλος - πλαζ), σταθμών και εν γένει κτιρίων και έχουμε πλήρες πρόγραμμα με πυροσβεστήρες ή άλλους αυτοματισμούς».

Ο Νίκος Σαράντης, αντιπρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων, μέλος του ΓΣ της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, αναφέρθηκε στην εργοδοτική ασυδοσία με τις πλάτες των κυβερνήσεων, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι «η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται στον κλάδο των κατασκευών, στα ναυπηγεία και αλλού, δεν μπορεί να κρύψει ότι οι μεγαλοεργολάβοι και οι επιχειρηματικοί όμιλοι αυξάνουν τα κέρδη τους μέσω της εντατικοποίησης της εργασίας, τηρώντας ελλιπή μέτρα ασφάλειας, τις περισσότερες φορές δίχως κανένα μέτρο προφύλαξης της ζωής και της υγείας των εργαζομένων.

Η τακτική αυτή της εργοδοσίας και η ανοχή των αστικών κυβερνήσεων είναι που προκαλούν το σακάτεμα των εργαζομένων και τους οδηγούν στον θάνατο, αποδίδοντάς τα στην κακιά την ώρα και φορτώνοντας τις ευθύνες σε εντατικοποιημένους, εξαθλιωμένους, ανασφάλιστους και κακοπληρωμένους εργαζόμενους που εργάζονται καθημερινά σε καθεστώς φόβου, απειλών και εκβιασμών..! ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, διαχρονικά, έδωσαν και δίνουν το πράσινο φως στις μεγάλες επιχειρήσεις, στους επιχειρηματικούς ομίλους, στις κατασκευαστικές εταιρείες να μην υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή των εργαζομένων μπροστά στο κέρδος τους».

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης τον λόγο πήρε επίσης ο Δημήτρης Πολυζωίδης, πολιτικός μηχανικός, ο όποιος φώτισε διάφορες πλευρές του προβλήματος όπως το ότι, για παράδειγμα, «στον σχεδιασμό ενός μεγάλου έργου οδοποιίας δεν λαμβάνονται υπόψη ο πλημμυρικός κίνδυνος σε όλο τον χρόνο ζωής του έργου, για τη μεγαλύτερη επιστημονικά αναμενόμενη ένταση κ.λπ. Αν κι αυτό μπορεί να σημαίνει απώλεια ζωών, του περιβάλλοντος, του φυτικού και ζωικού κεφαλαίου, οικονομική καταστροφή επιχειρήσεων κ.λπ., θεωρείται "υπερβολή", δαπάνη του απώτερου μέλλοντος κ.λπ. που θα αντιμετωπιστεί από την ασφάλιση (ιδιωτική και δημόσια - κοινωνική) του έργου, αν και όταν επέλθει η καταστροφή. Με απλά λόγια, αντί να κοστολογήσουν την αντιμετώπιση του πραγματικού κινδύνου, κοστολογούν τα ασφάλιστρα του κινδύνου. Δεν είναι θέμα ηθικής για το κεφάλαιο, απλά μετακυλίει μεγάλο μέρος του κόστους στην κοινωνία».