Τα σύγχρονα πυροσβεστικά αεροσκάφη, αν και είναι σχεδιασμένα, δεν μπαίνουν στην παραγωγή, γιατί η εταιρεία που τα κατασκευάζει δεν βάζει μπρος τη γραμμή παραγωγής, αναμένοντας περισσότερες παραγγελίες, δηλαδή περισσότερο εξασφαλισμένο κέρδος. Και επειδή υπάρχει «πατέντα» στην παραγωγή, δεν μπορεί να τα παράξει άλλη εταιρεία, οπότε φαντάζει πιο «ρεαλιστικό» να σκοτώνονται πιλότοι. Τα δάση πνίγονται στην καύσιμη ύλη και παραμένουν ακαθάριστα, γιατί μέχρι τώρα δεν υπάρχει «επενδυτικό ενδιαφέρον», οπότε αναμένονται επιχειρηματικά κίνητρα για την αξιοποίησή τους - εμπορευματοποίηση. Επιστήμονες δασολόγοι υπάρχουν, όπως και δασεργάτες που θα μπορούσαν να συμβάλουν σε μια ολοκληρωμένη επιστημονικά επεξεργασμένη διαχείριση των δασών, όμως το «κόστος» δεν επιτρέπει την πλήρη τέτοια στελέχωση των δασαρχείων, οπότε π.χ. στο Λαύριο δεν υπάρχει ούτε ένας δασεργάτης για τεράστιες εκτάσεις που κατακαίγονται χρόνια τώρα. Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο παραδείγματα των τελευταίων ημερών, μιας σαπίλας που δεν κρύβεται. Με λίγα λόγια: Δεν υπάρχει μέτρο που θα μπορούσε ακόμα και στοιχειωδώς να συμβάλει στην ουσιαστική προστασία του λαού και του περιβάλλοντος, που να μην σκοντάφτει στο κριτήριο του κέρδους. Δεν υπάρχει ανάγκη του λαού, ακόμα και η πιο ζωτική, που να μην τσακίζεται από τα «ιερά και τα όσια» των αστικών κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου, είτε «πράσινα» είτε «μαύρα»...