Επιστρατεύοντας διάφορες βαρύγδουπες εκφράσεις για «δράσεις που αποσκοπούν να σκορπίσουν το σκοτάδι του φόβου και της βίας» και άλλα παρόμοια, η υπουργός Παιδείας Ν. Κεραμέως, παρουσιάζοντας το νομοσχέδιο για τη «σχολική βία» στην Ολομέλεια, προσπάθησε να το εμφανίσει ως το «φάρμακο» για το σοβαρό και υπαρκτό αυτό πρόβλημα, όταν οι ρυθμίσεις που εισάγει δεν καλύπτουν τις τεράστιες ελλείψεις που υπάρχουν στα σχολεία και σχετίζονται με το θέμα, ενώ παράλληλα παραμένουν στο ακέραιο όλες οι αιτίες που δημιουργούν τη σχολική βία.

Ηταν χαρακτηριστικό της κυβερνητικής υποκρισίας ότι η υπουργός ανέφερε με στόμφο πως ήδη υπηρετούν διπλάσιοι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί στα σχολεία και «από 1.600 ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς του 2019, πλέον έχουμε 3.200 ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς στα σχολεία μας». Αυτό όμως που δεν είπε είναι ότι τα σχολεία της χώρας ξεπερνούν τις 12.000, ενώ σε ολόκληρο το νομοσχέδιο δεν υπάρχει λέξη για την αναγκαία στελέχωση όλων των σχολικών μονάδων με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς.

Επιπλέον η υπουργός, αν και προκλήθηκε κατ' επανάληψη από τους βουλευτές του ΚΚΕ, δεν έβγαλε άχνα για τους διασταλτικούς ορισμούς - «σούπα» που περιέχονται στο νομοσχέδιο, όπως ότι η παρεμπόδιση της ομαλής διεξαγωγής των μαθημάτων ταυτίζεται με τη σχολική βία, φωτογραφίζοντας έτσι τις μαθητικές κινητοποιήσεις.

Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ η εισηγήτριά του Ελ. Σκουφά, αφού ανέφερε ότι «η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη καταδικάζει τα παιδιά μας, την ελληνική νεολαία και τα ελληνικά νοικοκυριά στην άκρατη φτωχοποίηση», πρόσθεσε πως «η κεντρική απάντηση για την αντιμετώπιση και την πρόληψη αυτών των φαινομένων είναι το να διαμορφώσουμε το σχολείο της δημοκρατικότητας, της συμμετοχικότητας, το σχολείο που θα είναι ανοιχτό, όχι μόνο στη γειτονιά, αλλά σε όλη την τοπική κοινωνία», με ό,τι μπορεί να σημαίνει βέβαια αυτό.

Αλλωστε, το γεγονός ότι η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξε ότι έχουν και μεγάλες διαφορές με την κυβέρνηση επιβεβαίωσε η Ν. Κεραμέως, η οποία διαπίστωσε ότι η διαδικασία της συζήτησης απέδειξε «περίτρανα για άλλη μία φορά ότι στα θέματα Παιδείας χωρούν συγκλίσεις, απαιτούνται συναινέσεις. Μπορούμε να καταφέρουμε να βρούμε κοινούς τόπους»...