Εναν νέο γύρο «ενδοοικογενειακής» γκρίνιας ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ τροφοδότησε η ανακοίνωση της αναβολής - για δεύτερη φορά - της επίσκεψης του Ισραηλινού υπουργού Αμυνας στην Ελλάδα, με την ταυτόχρονη επίσκεψή του στην Τουρκία. Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι η «στρατηγική σχέση» με το Ισραήλ «δεν ετεροκαθορίζεται», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνιά «μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου» για όσα κι εκείνος έχτιζε ως κυβέρνηση, εμβαθύνοντας τη συνεργασία με το κράτος - δολοφόνο. Δεν ξέρουμε βέβαια τι καθορίζει το πρόγραμμα του Ισραηλινού υπουργού Αμυνας. Ξέρουμε όμως τι καθορίζει τη σχέση με το Ισραήλ και τα υπόλοιπα «τριμερή» σχήματα, που έχουν όλοι για «καμάρι» τους: Τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών συμμάχων της στην περιοχή. Αυτά δηλαδή που από τη μια οξύνουν τους ανταγωνισμούς με την αστική τάξη της Τουρκίας κι από την άλλη διαμορφώνουν το έδαφος για επώδυνους συμβιβασμούς (και) στα Ελληνοτουρκικά, με αιχμή τα σχέδια συνεκμετάλλευσης της Ενέργειας, στο όνομα πάντα της ΝΑΤΟικής συνοχής. Αυτό είναι το «προσάναμμα» και για την αναθέρμανση των σχέσεων Ισραήλ - Τουρκίας, σε μια περίοδο που «τρέχουν» οι εξελίξεις γύρω από τα Ενεργειακά, όπως με τη Συμφωνία Ισραήλ - Λιβάνου, που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «πρότυπο για όλη την περιοχή». Το «κουβάρι» των ανταγωνισμών μπλέκει ολοένα και περισσότερο, αποδεικνύοντας ότι οι συμμαχίες της αστικής τάξης δεν αποτελούν «σωσίβιο» μέσα στην τρικυμία των ανταγωνισμών, αλλά «βαρίδι» που πάει τον λαό ολοταχώς στον πάτο.